Μέρα Δεκέμβρη του ‘43

O Καλαβρυτινός (καταγόμενος από το όμορφο και γραφικό Μάνεσι) και δημοσιογράφος και ερασιτεχνικά ασχολούμενος με την ποίηση, Τρυφωνας Μαντάς μας έστειλε ένα ποίημα αναφορά με τον πάνδημο μνημόσυνο της 13ης Δεκέμβρη ως έναν μικρό φόρο τιμής σε όσους έχασαν τη ζωή τους εκείνη την αποφραδα μερα (2 εκ των οποίων ήταν συγγενικά μου πρόσωπα).

Μέρα  Δεκέμβρη του ‘43

Βραχνή  φωνή, ανάλγητη η  θλίψη

η μάνα σκούζει και ψάχνει τα παιδιά της

μια τρύπα στο σακάκι από μια σφαίρα

μένει αθάνατη, πικρή, εκείνη η μέρα.

---------------------------------------------------

Μες τη φωτιά μια καταχνιά κοντοζυγώνει

στις  ράγες του Οδοντωτού  φέγγει σκοτάδι

κι  ο λόφος του  Καπή , Γεσθημανή

που οι ήρωες κοιμούνται κάθε βράδυ.

-------------------------------------------------------

Σιωπής  ανάσες τρεμουλιάζουν σ τον αγέρα

Γιόμισε ο τόπος από γκρίζα γιασεμιά

Γελούν  σα δαίμονες η  αντάρα κι η φοβέρα

Φεύγουν οι  ζωές στου χρόνου τη ματιά.

-----------------------------------------------------

Καλάβρυτα σαν πας μέρα Δεκέμβρη

Πάρε  μαζί σου λίγο χώμα του Διστόμου

Λίγον αέρα από τον Κάνδανο, νοτιά

Και φύτεψε άνθη και μιαν αγριελιά.

------------------------------------------------------

Σ’  ένα καντήλι χίλιες ψυχές σε άσπρο μύρο

Ψάχνουν με λαχτάρα να ανταμώσουν τη ζωή

Τριγύρω πολυβόλα τις θερίζουν

Θηρίο ο άνθρωπος, ανήμερη  πληγή.

---------------------------------------------------------

Χτυπάει η καρδιά όταν η μοίρα σε προστάζει

Και ας την κοιτάζεις με δυο μάτια παιδικά

γιατί είναι αλύτρωτη η γραμμή που σου χαράζει

σπάζει  σαν μάρμαρο η ζωή και σε πονά .

-------------------------------------------------

Θεέ της λήθης, κατεργάρη ουρανέ

Ορθώσου γίγαντας και βρόντα, γίνε κεραυνός

Ωδή θανάτου με μια λύρα και φλογέρα

στέκει ο σταυρός ένας ακοίμητος φρουρός.