Σαν παλιό σινεμά

Πάντα θυμάμαι τους φίλους μου να με περιπαίζουν για  την προσήλωση με την οποία παρακολουθούσα τις παλιές Ελληνικές ταινίες. Απορούσαν με την εμμονή μου σε αυτές, θεωρώντας τες ξεπερασμένες και το σενάριο τους πάνω –κάτω ίδιο. Αυτή την περίοδο όμως, παίρνω την εκδίκησή μου αφού η κατάσταση στην χώρα συνοψίζεται στο στερεότυπο μιας παλιάς Ελληνικής ταινίας.

Ένα πισωγύρισμα σε όλους τους τομείς σαν όλα να βρίσκονται υπό το πρίσμα ενός ασπρόμαυρου φόντου που όσο πάει και μαυρίζει.

Ό,τι κατακτήθηκε  από τον πόλεμο (συλλογικές συμβάσεις, αναπηρικές συντάξεις) καταργείται  εν μια νυκτί. Η Ελλάδα θυμάται  παλαιότερες εποχές τότε  που  «έχανε» τα παιδιά της, που δεν  μπορούσε να δώσει θέσεις εργασίας. Το λένε άλλωστε και τα νούμερα. Σχεδόν ένα εκατομμύριο άνεργοι, όσοι περίπου και την δύσκολη δεκαετία του ‘60. Το να μην ξέρεις τι σου ξημερώνει γίνεται κάτι παραπάνω από αλήθεια. Αλλά το πιο αποκαρδιωτικό από όλα είναι η απαισιοδοξία και η μοιρολατρία που είναι διάχυτη σε κάθε μέρος, κάθε στιγμή, αυτή την περίοδο. Το νιώθεις στην ατμόσφαιρα. Βρίσκεσαι στο λεωφορείο, βλέπεις πρόσωπα κατεβασμένα και νομίζεις πως θα ακούσεις από το ραδιόφωνο τις αναζητήσεις του ερυθρού σταυρού για τους συγγενείς που χάθηκαν στον πόλεμο. Περιμένεις την ώρα που ο Παπανδρέου θα κόψει το μουστάκι –αλλά Γεωργίτσης- για να αρέσει στην Γερμανίδα φίλη του, στα πλαίσια του γενικότερου κουρέματος που έχει επιβληθεί. Επιπλέον, με τόσα χαράτσια και μειώσεις, νομίζεις πως η αύξηση μισθού θα χαίρει θερμότερης αντίδρασης ακόμα και από την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην «Μοντέρνα Σταχτοπούτα». Βρίσκεται σε τέτοια αφασία που γυρνώντας σπίτι σου δεν θα δεις τους κακόκεφους -έπειτα από άλλη περικοπή μισθού- γονείς σου αλλά την Ελένη Ζαφειρίου, την θρυλική μάνα του Ελληνικού σινεμά να σου λέει τον καημό της. Προσευχόμενη να έρθει μια άσπρη μέρα και για μας. Το πρόβλημα όμως δε λύνεται μόνο με προσευχές. Το φως δεν θα έρθει τόσο γρήγορα όπως η λάμπα που φώτιζε αμέσως όλο το δωμάτιο όπως συνέβαινε στα ασπρόμαυρα φιλμ. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Ας θυμηθούμε ότι αυτή η εποχή δεν είχε μόνο γκρίνια και απραξία. Είχε μια έκρηξη δημιουργίας και πίστη στις δυνατότητες μας. Προσπάθεια για εξεύρεση λύσης για το Ελληνικό αδιέξοδο και ελπίδα για την ανόρθωση της οικονομίας. Μα πάνω από όλα το γνήσιο χαμόγελο που έχει χαθεί εδώ και καιρό. Από τα απλά πράγματα. Αυτό που θα μας οδηγήσει στο συμπέρασμα πως δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε από τις τεχνικές ανάγκες που  μόνοι μας δημιουργήσαμε. Και τότε θα έρθει η πραγματική αντίδραση. Αντίδραση για να βρει την χαμένη του αξιοπρέπεια, ατομική και συλλογική. Και έχοντας οδηγηθεί στην αυτογνωσία, η αντίδραση δεν θα είναι προβλέψιμη για τους κρατούντες. Καθόλου ρόδινη όπως το χαστούκι του καθηγητή Φλωρά στην Παπασταύρου. Αλλά πηγαία και αστραπιαία όπως τα χαστούκια του Αστυνόμου Χατζηχρήστου στον διαρρήκτη Θανάση Βέγγο στον Ηλία του 16^ου «Γιατί ξέρεις τι ξύλο θέλουν αυτοί;»...που έλεγε και ο αξέχαστος ηθοποιός.