"'Η υποτιμημένη αξία του ακούειν στην πολιτική"

Δηλώνω ένας ακόμη πολίτης έντονα προβληματισμένος για την έλλειψη ουσιαστικής ενημέρωσης των πραγματικών συνθηκών που αντιμετωπίζουμε αλλά και ανήσυχος για το ότι δεν περιγράφονται αξιόπιστες και ολοκληρωμένες εναλλακτικές προτάσεις αντιμετώπισης της κρίσης. Δεν υπάρχουν ή απλά διαπιστώνεται ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί την υπάρχουσα κατάσταση. Λένε πως οι βουλευτές αντικατοπτρίζουν το κοινωνικό σύνολο, έχουμε δηλαδή τους πολιτικούς που μας αξίζουν. Η συζήτηση στο θέμα αυτό είναι μεγάλη, αλλά προσωπικά δε νιώθω πως εκπροσωπούμαι επάξια, αφού κανείς δε ενδιαφέρεται για το τι άποψη έχω.

Οι εκφραστές πολιτικής γνώμης που έχουν τη δυνατότητα να εμφανιστούν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης εκφράζουν απόψεις ξεπερασμένες από τα γεγονότα, ενώ παράλληλα έχουν χάσει τη ικανότητα, αν ποτέ την είχαν, να αφουγκράζονται τις αγωνίες των πολιτών και να σχεδιάζουν λαμβάνοντάς τις υπόψη τους.

Έχω την αίσθηση πως ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του παρόντος πολιτικού μας προσωπικού είναι η έλλειψη στο χάρισμα του ακούειν.

Σκέφτηκα όλα αυτά όταν διάβασα για την πρόσφατη πρωτοβουλία του Νίκου Παπαδημάτου, ενός ανθρώπου που διαχρονικά διακρινόταν για το «απροσδόκητο» των πράξεών του. Ο κ. Παπαδημάτος εγκαινίασε ένα διαδικτυακό βήμα λόγου –www.dikaiomastinelpida.gr– στο οποίο, σύμφωνα με τον ίδιο, καλούνται όλοι οι πολίτες να αναρτήσουν σε έναν Τοίχο τα σχόλια και τις απόψεις τους, ελεύθερα και χωρίς λογοκρισία, για ένα εύρος ζητημάτων που τους απασχολούν. Μάλιστα, σε μία από τις κατηγορίες της ιστοσελίδας που τιτλοφορείται «Ο Παπαδημάτος στο απόσπασμα», προσκαλούνται οι χρήστες ουσιαστικά «να τα χώσουν» στον ίδιο.

Πολλά σχόλια μπορούν να γίνουν για την συγκεκριμένη κίνηση του κ. Παπαδημάτου και την αυθεντικότητα των προθέσεών της, η δική μου όμως σκέψη, δίνει έμφαση σε δύο σημεία:
Πρώτον, στην αναπάντεχη πρωτοτυπία της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας, ιδιαίτερα όταν το κλίμα στου πολιτικούς είναι να κρυφτείς γιατί θα τα «ακούσεις» και δεύτερον και σημαντικότερο, στο πόσο διαφορετικό θα ήταν σήμερα το πολιτικό μας σύστημα, ακόμα ίσως και η κατάσταση της ίδιας της χώρας, εάν οι πολιτικοί της ακολουθούσαν όλα αυτά τα χρόνια τον πυρήνα της λογικής  «Θέλω να ακούσω».

Είναι γεγονός ότι στην διεθνή πολιτική σκηνή τελευταία, πρωταγωνιστούν πολιτικοί οι οποίοι προτάσσουν στα πλεονεκτήματά τους, την ικανότητα να αφουγκράζονται τον παλμό της κοινωνίας, αλλά και να αντιμετωπίζουν με τον δέοντα σεβασμό τον συνομιλητή τους, σταχυολογώντας τα ζητήματα που τους τίθενται και επίσης δημιουργώντας γύρω τους ομάδες προσώπων και συμβούλων με γνώση και ξεχωριστές ικανότητες για ρηξικέλευθες αλλαγές.  Τέτοιοι ηγέτες-listeners ενσαρκώνουν το ελκυστικό μοντέλο πολιτικού για τον 21^ο αιώνα και αρκετοί από αυτούς κρατούν ήδη τα ηνία ισχυρών κρατών.

Αποτελεί αναμφίβολα λυπηρό φαινόμενο το ότι στην ελληνική πολιτική σκηνή, οι πολιτικοί αποφεύγουν να «ακούσουν», όχι στα κρυφά για να μην εκτεθούν, αλλά φανερά, μπροστά σε όλους.

Δεν ξέρω κατά πόσο η κίνηση του κ. Παπαδημάτου θα έχει επιτυχία ή θα αποτελέσει κίνητρο να εφαρμόσουν κι άλλοι σε παρόμοιες κινήσεις. Για ένα πράγμα όμως είμαι βέβαιος πως ο πανταχόθεν βαλλόμενος Έλληνας πολίτης, αποζητά ακριβώς αυτό: ένα ελεύθερο βήμα λόγου για να ακουσθεί η φωνή του και ταυτόχρονα, πολιτικούς που αυτήν την φωνή, δεν θα σπεύσουν να την κρίνουν, να την απαξιώσουν, να την «καπελώσουν» και να την εκμεταλλευθούν –θα επιλέξουν απλά να την ακούσουν…