Τελικά ποιοι είναι πραγματικά οι ανάπηροι;

«Με ένα μάτι με ένα δόντι με βαμμένα τα μαλλιά, σκαρφαλώσαν οι γερόντοι στης πατρίδας τα σκαλιά». Νίκος Γκάτσος

Η εικόνα της περασμένης Κυριακής μίλαγε από μόνη της. Όχι μόνο αυτή καθαυτή  αλλά  όλες οι  εσωκομματικές διαδικασίες των  πολιτικών κομμάτων. Ο μέσος όρος των εκλογέων είναι επικίνδυνα μεγάλης ηλικίας. Τόσο επικίνδυνα που  πρέπει  να  έχει ελαφράς μορφής άνοιας. Δεν εξηγείται αλλιώς πως ξέχασαν κάποιοι τόσο εύκολα τι συνέβει στην χώρα. Και μιλάμε για πολίτες που  γκρινιάζουν και πολιτικολογούν ακατάσχετα. Με την ψήφο τους όμως  διαιωνίζουν το κλεπτοκρατικό μπάχαλο που συνεχίζει να καταστρέφει την χώρα.

Ευτυχώς όμως δεν σκέφτονται όλοι έτσι. Στην Ζάκυνθο ηλικιωμένη αυτοπυρπολήθηκε αφήνοντας σημείωμα πως δεν ήθελε να είναι βάρος στα παιδιά της. Δείχνοντας και με αυτόν τον ακραίο τρόπο πως αισθάνεται ένοχη για τις επόμενες γενιές. Θυσιάζοντας τον εαυτό της  με την ελπίδα  τα παιδιά της να ζήσουν αξιοπρεπώς. Αξιοπρέπεια έδειξαν και οι ανάπηροι και τα θύματα πολέμου που δήλωσαν πως δεν θα παρελάσουν μπροστά από αυτούς που κατέστρεψαν την χώρα. Και μιας και ξημερώνει και η μέρα  «που το Γένος γιορτάζει τον άλλο σηκωμό», την ίδια του την ύπαρξη εμείς αλήθεια ποιους θα τιμήσουμε;

Οι πολεμιστές δεν θα βρίσκονται εκεί. Δεν έχουν θέση άλλωστε! Δεν είναι η Ελλάδα αυτή που πολέμησαν, είναι άλλος τόπος. Τι  θέλουν οι ήρωες ανάμεσά μας! Στην παρέλαση τιμάς αυτούς που θέλεις να τους μοιάσεις και όχι κάποιους που δεν σου λέει τίποτα η θυσία τους. Προτείνω λοιπόν στην αυριανή  παρέλαση αντί για αυτούς  να παρελάσουν οι ανάπηροι-μαιμού. Οι χιλιάδες που καρπώθηκαν αναπηρικές συντάξεις χωρίς να τις δικαιούνται. Άλλωστε αυτούς έχουμε ως πρότυπα! Γιατί από ότι αποδείχτηκε δεν θέλαμε να τιμωρηθούν αυτοί που έκαναν κάτι παράνομο. Απλά θέλαμε να ήμασταν στην θέση τους. Αυτοί λοιπόν να παρελάσουν  και από κάτω εμείς , ανάπηροι πνευματικά όμως  να τους αποθεώνουμε. Η λογική της ήσσονας προσπάθειας με αυτοσκοπό την αρπαχτή μας έχει διαποτίσει για τα καλά που θα νομίζουμε πως κάνουμε κάτι φυσιολογικό.

Τα κατάφεραν άλλωστε να διαλύσουν την αίσθηση  συνέχειας αυτού του τόπου. Να κάνουν το «Αθάνατο κρασί του ‘21» άνοστη λεμονάδα.

Δυστυχώς όμως δεν είναι μόνο ηλιακό το θέμα αλλά η «γεροντίαση» έχει στεριώσει για τα καλά σε όλους. Ακόμα και στη νέα γενιά. Μια αίσθηση παράδοσης, μια συνολική άρνηση για την σημερινή κατάντια τη διακατέχει .Δεν σημαίνει πως δεν οραματίζεται το μέλλον αλλά δε θέλει να σκέφτεται το παρόν. Δε θέλει να είναι συνένοχος στο έγκλημα που συντελείται.  Έτσι οδηγείται στο αντί να κάνει επανάσταση στην  μετανάστευση.

Έλα όμως που αυτός ο τόπος έχει και γέροντες που τα δώσουν όλα για την χώρα.«Στο ταξίδι μου από την Ύδρα εώς εδώ πέταξα στην θάλασσα τα παράπονά μου» είχε πει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Αντί λοιπόν να είμαστε σαν τους γέρους του Μάπετ Σώου ας θυμηθούμε το Γέρο του Μωριά. Ας αφήσουμε την γκρίνια και ας προχωρήσουμε. Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον. Το χρωστάμε σε κάποιους που οδήγησαν  ένα λαό στην αποβολή έπειτα από αιώνες  «της σκληράς των Οθωμανών  τυραννίας». Αλλιώς αν δεν δράσουμε οι ανάπηροι θα είμαστε εμείς . Χωρίς να μας δίνουν λεφτά αλλά να μας κόβουν.

Χρόνια Πολλά!