Δύσκολες ώρες για την Ευδοκία Ρουμελιώτη - Έχασε αναπάντεχα την μητέρα της

Ένα τραγικό παιχνίδι έπαιξε η μοίρα στην Ευδοκία Ρουμελιώτη. Η ηθοποιός σχεδόν τρεις μήνες μετά το γάμο της με τον Νικηφόρο Χαραγκιώνη, έχασε την πολυαγαπημένη της μητέρα, Βασιλική.

Όλα ξεκίνησαν την Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου, όταν η 59χρονη μητέρα της ηθοποιού, έπεσε από τις σκάλες. Από το χτύπημα, η γυναίκα υπέστη σοβαρό τραυματισμό στην σπονδυλική στήλη και στα πλευρά.

Παρόλο που μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, και οι γιατροί έκαναν ο,τι μπορούσαν, δεν μπόρεσε ν’ αντιμετωπιστεί η σοβαρή εσωτερική αιμορραγία.

Τέσσερις μέρες μετά το τραγικό ατύχημα, η μητέρα της Ευδοκίας Ρουμελιώτη, κατέληξε σήμερα το πρωί.

Την είδηση του θανάτου της, ανακοίνωσε μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Facebook, ο αδερφός της ηθοποιού και δημοσιογράφος, Γιώργος Ρουμελιώτης, γνωστοποιώντας παράλληλα, πως η μητέρα του επιθυμούσε μετά θάνατον, να γίνει δωρεά των οργάνων της.

Τραγική ειρωνεία; η ηθοποιός είχε αναβάλει τον γάμο της με τον σύζυγο της, καθώς λίγο καιρό πριν είχε «φύγει» από τη ζωή και η δική του μητέρα! To σπαρακτικό μήνυμα του δημοσιογράφου Γιώργου Ρουμελιώτη για τον ξαφνικό και τραγικό χαμό της μητέρα του, είναι το παρακάτω:

«Αρκεί μια στιγμή ν αλλάξει την ζωή μας για πάντα. Πολλές στιγμές σημαδεύουν την πορεία μας αλλά μια, μόνο μια, την αλλάζει ξαφνικά για πάντα! Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, ο Θεός ; κάποιος θεός; κάποια ανώτερη δύναμη ; το κάρμα ;

Όλοι συνωμοτούν και παίρνουν μια πολύ σκληρή απόφαση! Άδικη! Αδιανόητη για να την συλλάβει ο ανθρώπινος νους... Τους συγγραφείς όμως του σεναρίου της ζωής μας δεν τους γνωρίζω, δεν κατανοώ τα κριτήρια των αποφάσεων τους, δεν πιστεύω στην μοίρα αλλά είμαι σίγουρος πια ότι δεν την ορίζω, παρά στο ελάχιστο...

Υπάρχουν όμως άνθρωποι που πραγματικά ορίζουν την μοίρα των συνανθρώπων τους, συνειδητά η ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΙ.

Ίσως να είναι ηλίθιοι, ίσως άχρηστοι, ίσως απλά κακοί σε ότι επιλέγουν να καταπιαστούν, σίγουρα όμως είναι εγκληματίες...

Μπορώ να δεχθώ, έστω και δύσκολα, την συνωμοσία του σύμπαντος που κρίνει τις ζωές μας, όχι όμως την συνωμοσία των ηλιθίων που στερούν την ελπίδα των ανθρώπων.

Είμαι υποχρεωμένος να τους σταματήσω με όλες μου τις δυνάμεις!

Τώρα προέχει να αποχαιρετήσω ότι πολυτιμότερο είχα, περήφανα, με δυναμη ψυχής, της δικής της ψυχής που θα μείνει αθάνατη.

Άλλωστε η ίδια επέλεξε να μείνει ανάμεσα μας, προσφέροντας ζωή με την ζωή της.

Επέλεξε να δώσει ελπίδα σε ανθρώπους που δεν γνώρισε ποτέ της, την ελπίδα που της στέρησαν μια χούφτα ηλίθιοι, τους οποίους όμως εγώ δεν συγχωρώ.

Αντίο Βασούλα μου....»