Μάλλον στραβά αρμενίζουμε...

Τα τελευταία τρία χρόνια η χώρα μας διανύει μια απ'τις μελανότερες περιόδους της μεταπολεμικής της ιστορίας.

Το προβλήματα που καλείται να υπερβεί ο ελληνικός λαός δεν είναι απλά,είναι πολυμέτωμα ,είναι κυριολεκτικά μια Λερναία Ύδρα. Η κρίση που αντιμετωπίζουμε δεν είναι μονοσήμαντη άλλωστε.Αντίθετα η σημερινή κρίση είναι ένα σύμπλεγμα,ένα συνονθύλευμα ολέθριων οικονομικών,πολιτικών αλλά και αξιακών στρεβλώσεων και παθογενειών. Έχει υποστηριχθεί πολλάκις και από τους ανθρώπους της διανόησης αλλά και από ανθρώπους της καθημερινότητας πως την κρίση δεν πρέπει να την προσεγγίζουμε με διόπτρες δεισιδαιμονίας ούτε βεβαίως με πνεύμα παραίτησης και φυγομαχίας.

Αντίθετα η κρίση,ή καλύτερα η απάντηση σε μία κρίση μπορεί να αποτελέσει μία καλή ευκαιρία,μια καλή αφετηρία για εξυγίανση ,επανεκκίνηση και πολιτική,οικονομική και ηθική ανάταξη κοινωνιών.Μάλλον όλοι αυτοί που στο άκουσμα της κρίσης διαβλέπουν ευκαιρίες ελπιδοφόρας επαναθεμελίωσης κοινωνιών μάλλον λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο.Και το ξενοδοχείο δυστυχώς λέγεται ''Ελλάς'' και ο ξενοδόχος ''Έλληνας''.                                                                                                                                                            Είναι καινοφανής νομίζω η αναλλοίωτη,η άθικτη συλλογική ιδιοσυγκρασία και κουλτούρα στην Ελλάδα στην,προ και στην κατά την διάρκεια της κρίσης,εποχή.Οι αντιλήψεις,τα σύνδρομα,οι αβελτηρίες που επί δεκαετίες συντηρούσαν ένα σαθρό πολιτικό και κοινωνικό μοντέλο παραμένουν ακόμα και σήμερα ίδιες και απαράλλακτες,υπονομεύοντας έτσι κάθε προοπτική ουσιαστικής διάσωσης της Ελλάδας.

Δυστυχώς και το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία των πολιτών στην χώρα μας δεν φαίνεται να πήραν το μάθημα τους για το πού μπορούν να οδηγήσουν δεκαετίες ασυδοσίας, ραθυμίας και αξιακής κατάπτωσης.

Σ'αυτήν την δυσεπίλυτη εξίσωση ,το πρώτο που φαίνεται να μην έχει κάνει το αναγκαίο restart είναι το πολιτικό μας σύστημα.Συνεχίζει να βαδίζει στα ίδια μονοπάτια της φαυλότητας και του αμοραλισμού.Τί και αν στον βωμό της κοινωνιοκτόνου μνημονιακής πολιτικής αποδομείται σταδιακά κάθε κομβικός πυλώνας του Κοινωνικού μας Κράτους,τί κι'αν καρκινοπαθείς εν έτει 2012 καταφεύγουν στην Βουλγαρία και την Τουρκία για να έχουν πρόσβαση σε φθηνές χημειοθεραπείες,τι κι'αν χαμηλοσυνταξιούχοι ψάχνουν τα χαράματα στους κάδους απορριμάτων για να μπορέσουν να επιβιώσουν,η κομματοκρατία και η πελατειακή εκδούλευση στο πολιτικό μας σύστημα καλά κρατούν.

Οι ρουσφετολογικές προσλήψεις,η εξυπηρέτηση των ημετέρων,η πρόκριση και η επιβράβευση των κομματικών χειροκροτητών και όχι των καταξιωμένων ανθρώπων του πραγματικού στίβου της ζωής,καθώς και πλείστες άλλες περιπτώσεις διαφθοράς και διαπλοκής είναι έξεις,ασυνείδητες έξεις που απ'ότι φαίνεται δύσκολα μπορούν να αποποιηθούν οι πολιτικοί μας ταγοί,ένθεν κακείθεν του πολιτικού μας φάσματος.Τέτοιες συμπεριφορές γεμίζουν τις δεξαμενές της κοινωνικής αγανάκτησης,θολώνουν το αξιολογικό πολιτικό αισθητήριο των πολιτών εξωθώντας τους σε επικίνδυνες πολιτικές ακροβασίες.

Από την άλλη με την διαιώνιση τέτοιων συμπεριφορών είναι αυτονόητο ότι το υπάρχον πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να αποτελέσει τον εγγυητή της αλλαγής νοοτροπίας και ηθικών αναφορών που τόσο έχει ανάγκη η Ελλάδα.

Και στην αντίπερα όχθη όμως,ούτε η ελληνική κοινωνία είναι άμοιρη ευθυνών.Μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας φέρει βαρύτατες ευθύνες για το σημερινό τέλμα της χώρας μας.Και το πιο αποθαρρυντικό είναι ότι ακραία αντικοινωνικές συμπεριφορές συμπολιτών μας δεν λένε να σταματήσουν.

Από την ασυνείδητη φοροδιαφυγή,την συστηματική δηλαδή εξαπάτηση του κράτους μέχρι τον επαίσχυντο εκμαυλισμό του συνδικαλιστικού κινήματος από νοσηρές και παρωχημένες συντεχνιακές λογικές.Όλες αυτές οι συμπεριφορές συνθέτουν ένα εξίσου παρακμιακό και ζημιογόνο σκηνικό στην χώρα μας,που την εμποδίζει να σταθεί στα πόδια της.  Η Ελλάδα κατά την γνώμη μου σήμερα καλείται να αναμετρηθεί κυρίως με τον ίδιο της τον εαυτό.Χρειάζεται μία επανάσταση συνείδησης του αποχαυνωμένου Έλληνα.Αν δεν γίνει,συνεχώς πάλι στα ίδια θα καταλήγουμε.

Το Μνημόνιο,ο Τόμσεν και το ΔΝΤ κάποια στιγμή,αργά ή γρήγορα,θα είναι παρελθόν για την Ελλάδα,στο βαθμό βέβαια που θα φροντίσουμε και εμείς γι'αυτό με εθνική αυτοπεποίθηση και προσήλωση σε θεμελιώδη δημοκρατικά και κοινωνικά κεκτημένα.ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΟΜΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΚΟ ΜΑΣ ΕΑΥΤΟ;