Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει;

Με την ιστορική συνέπεια που μόνο ο χρόνος διαθέτει φτάσαμε στην 72η ιστορική επέτειο του ΟΧΙ.. Τελικά αυτή η λέξη που γέμισε χρυσές σελίδες την ήδη «χρυσή» Ελληνική Ιστορία, φαντάζει σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ. Πολίτες σε μια Χώρα που εκβιάζεται να πει το ΝΑΙ σε νέους κατακτητές, που θα μας οδηγήσουν όμως στα ίδια ή και σε χειρότερα αποτελέσματα με την Κατοχή του ’40.

Ε, λοιπόν είναι δυνατόν οι Έλληνες απόγονοι του Λεωνίδα, του Περικλή, του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη, του Παύλου Μελά, του Γεώργιου Παπανικολάου, Νίκου Καζαντζάκη και τόσων άλλων, να έχουν αδειάσει; Να μην έχουν τίποτα μέσα τους από εκείνη τη φλόγα που φώτισε το Έθνος;

Αποκλείεται.. Να το έχουν καλά στο μυαλό τους όλοι οι επίδοξοι κατακτητές… Έστω και αν η Ελλάδα βρίσκεται στην Εντατική, δεν πεθαίνει.. Έρχεται η ώρα που θα πετάξουμε τη «μηχανική υποστήριξη» και θα θυμηθούμε το ΟΧΙ.. Έτσι έγινε σε όλες τις μάχες της Ιστορίας μας. Έτσι και την 28η Οκτωβρίου 1940 που έρχεται να αποδείξει κι αυτή με τη σειρά της ότι η Ελληνική Εθνική Συνείδηση, πηγάζει από την ίδια την Ελληνική Ιστορία και τη μάχη για τη λευτεριά!!!!

Μέσα όμως από τις φρικτές νύχτες του πολέμου, οι Έλληνες, με το σπαθί στο χέρι την πίκρα στην ψυχή, το θάνατο στα μάτια και το τραγούδι στο στόμα, πολέμησαν!!!! Για τη ζωή, τον ήλιο, τη χαρά και τα γελαστά παιδικά μάτια…..

Η ελευθερία είναι διάχυτη στην Ελλάδα. Όπως ο άνεμος, η θάλασσα, ο γαλανός ουρανός….. Δεν διδάσκεται η Ελευθερία στα σχολεία, ούτε κανένας μαθαίνει το παιδί του να είναι ελεύθερο.

Οι Έλληνες γεννιούνται ελεύθεροι Όλα τα βιβλία το γράφουν. Όλα τα μάρμαρα το μαρτυράνε!!!!

Η 28η Οκτωβρίου 1940 θα βρίσκεται πάντα εκεί να μας θυμίζει πως όσα έγιναν τότε, αποτελούν την απόφαση ενός λαού για την αντίσταση και την πορεία, την αιμάτινη, προς το βωμό της ελευθερίας.

Οι άνθρωποι εκείνοι απέδειξαν ότι ίσως μόνο σ’ αυτή τη χώρα οι αποφάσεις για πόλεμο δεν είναι μόνο πολιτικές, είναι πάνω απ’ όλα προσωπικές και ανθρώπινες….

Η τιμή, η ελευθερία και η αρετή όταν αμύνονται, νικούν και δεν χωράνε ούτε σε γεωμετρικούς τόπους ούτε σε ορόσημα, ούτε σε χάρτες.

Το ελάχιστο που τους οφείλουμε είναι να θυμόμαστε αυτή τους την αγάπη. Να ξέρουμε γιατί αγωνίστηκαν, να γνωρίζουμε γιατί έγιναν ήρωες, να κλείσουμε στη μνήμη μας γιατί ήταν υποχρεωμένοι να μείνουν στην Ιστορία.

Ας σκύψουμε με συγκίνηση πάνω στη μεγάλη θυσία τους. Η δόξα θερμαίνει ακόμα τα ματωμένα κουρέλια……

Ας υποκλιθούμε ευλαβικά στους νεκρούς μας, στους αναπήρους μας, σε όλους εκείνους που πολέμησαν τη φωτιά με θάρρος και ελπίδα. Στις γερόντισσες που κουβάλησαν σαν τις τελειότερες μεταγωγικές μονάδες τα πολεμοφόδια στις πλάτες τους!!!

Η Πίνδος είναι σπαρμένη από ήρωες. Μαζί με το Λεωνίδα και τους άλλους ήρωες των Ελληνιστικών χρόνων, μαζί με τους ήρωες του 1821, μας παρακολουθούν……  Μας προστατεύουν….

Θα έκαναν πάλι το ίδιο!! Κι εμείς, δεν έχουμε το δικαίωμα να μην τους θυμόμαστε!

Γιατί αυτή η Χώρα, δε γονατίζει, παρά μόνο μπροστά στους νεκρούς της!!!