Το πρωί φεύγει και το βράδυ φωλιάζει στο γηροκομείο

Έχει γίνει, πλέον, τρόπος ζωής στην πόλη: το σπουργίτι η  Βαγγελιώ με τα λαβωμένα φτερά να περνοδιαβαίνει τις στράτες  του Ρεθύμνου, κλεισμένη στους δικούς της αέρινους κόσμους! Να περπατά με δυσκολία με μια τσάντα στο χέρι, που φαίνεται να είναι από λαϊκή, και τρία-τέσσερα… νεανικά δακτυλίδια στα δάκτυλα και των δυο χεριών, αναζητώντας τη χαμένη κομψότητα της γυναίκας. Μοιάζει να μην την απόλαυσε…  Ίσως να  τη γνώρισε όχι όμως στο υπέρτατο βαθμό  που επιζητούν όλα τα θηλυκά, νορμάλ και μη!  Ψάχνει μόνη και έρημη στην αργή περπατησιά της, όπως στο χάος ήταν και η ζωή της. Τι να ψάχνει πια;

Ο… καθωσπρεπισμός της γκλαμουριάς θα κατατάξει και αυτή στην « άλλη τάξη» και θα την αποβάλλει γιατί «δεν ανήκει στις γραβάτες και στα αρώματα». Και τι άλλο; Θα την πει κι αυτή γραφική και υπηρετριούλα επειδή στα νιάτα της η ζωή την έβαλε εσώκλειστη στα σπίτια για να παρέχει ως  δούλα τις υπηρεσίες της.

Τώρα πια είναι στο δικό της, το καθαυτό περιβάλλον. Και κάθε μέρα σαν το σαράβαλο, αγκομαχώντας, θα κάνει μια γύρα σε γνωστά της στέκια ακουμπώντας τη μοναξιά και τη δυστυχία της. Όπου μπορεί να τα βρει λες και τα επαιτεί η καημένη. Θα διαβεί και από το στενό που είναι το μαγαζί του Γρηγόρη, θα κοντοσταθεί και θα πάρει μια ανάσα συντροφιάς στο οινομαγειρείο. Και τούτη η ανάσα, καταλαβαίνεις, είναι μια ξεχωριστή χαρά, γιατί η μοναξιά έσπασε και βρέθηκε ανάμεσα σε ανθρώπους που την ξέρουν χρόνια και θα την πειράξουν. Θα της πουν για… ερωτικές εξομολογήσεις και για άντρες και θα απειλήσουν τον Γιώργη, που ξεκίνησε τη μέρα του με αλκοόλ, με το βάσανο της ερωτικής ανάκρισης από τη Βαγγελιώ…

Ο Γρηγόρης θα την καλοδεχτεί και θα τη φιλήσει… πατρικά στο κεφάλι και η Βαγγελιώ θα παραγγείλει, αποκλειστικά λεμονάδα. Ούτε καφέ, ούτε ποτό, ούτε πορτοκαλάδα από… πορτοκάλι. Τι έχει πάθει, αλήθεια, με την λεμονάδα;

Κι όμως το σπουργίτι του δρόμου θα γυρνά έτσι, χωρίς προορισμό, όλη τη μέρα! Θα φύγει το πρωί με το αστικό από τα Μυσίρια, έξω από την πόλη ανατολικά, που είναι το γηροκομείο η στέγη της και θα αρχίσει «τη γύρα της ημέρας» μέχρι να νυχτώσει. Φαίνεται να φεύγουν οι ώρες μέσα στην ανεμελιά και χωρίς πρόγραμμα…

Κι όταν πια τελειώσει η αναζήτηση στους δικούς της κόσμους, το βράδυ, και πάλι το αστικό θα την γυρίσει στο γηροκομείο για να φωλιάσει.

Καληνύχτα Βαγγελιώ σπουργίτι της γύρας…