Ο φασισμός δεν έχει χρώμα, ούτε πατρίδα

Τα αλλεπάλληλα κρούσματα βίας και επιθέσεων που σημειώνονται τις τελευταίες μέρες αφυπνίζουν (επιτέλους) σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο. Άραγε, θα αφυπνίσουν και την ελληνική κοινωνία;

Το ερώτημα αυτό μόνο ρητορικό δεν είναι. Αναζητά στην πράξη απάντηση, και απάντηση ουσιαστική, η οποία αν δεν δοθεί θα καταντήσουμε ζούγκλα, εάν δεν έχουμε ήδη γίνει ζούγκλα.

Επομένως, είναι προφανές ότι οι λεκτικές αναφορές με τις οποίες καταδικάζονται οι έσχατες επιθέσεις με μολότοφ και γκαζάκια δεν αρκούν.

Επί χρόνια η ελληνική κοινωνία, παραδομένη στην απόλυτη ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς, έδειχνε μια αξιοσημείωτη ανοχή στα φαινόμενα βίας και σε παραβατικές συμπεριφορές που έδιναν και έπαιρναν στο όνομα δήθεν της ελευθερίας και των κοινωνικών αγώνων.

Δημόσιοι χώροι τελούσαν, και τελούν ακόμη υπό κατάληψη, από ομάδες αυτοαποκαλούμενων αντιεξουσιαστών, ενώ τα πανεπιστήμια κατάντησαν άντρα ανομίας και αναρχίας με καθηγητές να τρέμουν να πουν ακόμη και το όνομα τους και κουκουλοφόρους να τα σπάνε όποτε γουστάρουν και να εμποδίζουν με το «έτσι θέλω» παραδόσεις μαθημάτων και διεξαγωγές εκλογών.

Ακόμη και η καταστροφή καταστημάτων βαφτίστηκε «εξέγερση». Εξέγερση, όμως, εναντίον ποιου; Του ανθρώπου που είδε το μαγαζί του, τη μοναδική του περιουσία να γίνεται παρανάλωμα του πυρός;

Κάπως έτσι ξεφύγαμε φτάνοντας στους τρεις νεκρούς της Marfin, αλλά ούτε αυτή η τραγωδία στάθηκε αρκετή να μας ξυπνήσει από τον βαθύτατο λήθαργο του εφησυχασμού και του ωχαδερφισμού. Ο κατήφορος συνεχίστηκε και μαζί με αυτόν και ο εγκλωβισμός της κοινωνίας σε μια ιδιάζουσα φασιστική, αριστερίζουσα, νοοτροπία και αντίληψη.

Ας γίνει, όμως, έστω και τώρα κατανοητό, ότι ο φασισμός δεν έχει χρώμα ούτε πατρίδα. Παραμένει φασισμός, απ’ όπου κι αν προέρχεται, όπου κι αν κτυπά. Η επιβολή βίας κατά οτιδήποτε διαφορετικού και κατά κάθε διαφορετικής άποψης είναι φασισμός. Τελεία και παύλα, χωρίς υποσημειώσεις και αστερίσκους.

Για παράδειγμα, τον Άδωνη Γεωργιάδη δεν τον πάω ιδιαίτερα, δεν είμαι υποστηρικτής του, ούτε ενστερνίζομαι τις απόψεις του, αλλά όταν του έσπαγαν κάθε τρεις και λιγάκι το βιβλιοπωλείο στην Αθήνα, δεν άκουσα κανέναν Σκουρλέτη και κανένα ΣΥΡΙΖΑ να τού εκφράζει τη συμπαράσταση του. Συμπαράσταση που εκφράζεται χωρίς φειδώ (και ορθώς) από τον ίδιο πολιτικό χώρο για τα θύματα ρατσιστικών επιθέσεων.

Συμπαράσταση που είδαμε να εκφράζεται, επίσης απλόχερα, και για τους καταληψίες δημοσίων χώρων, που κατά τον Σκουρλέτη έχουν σ’ αυτούς υλικά που έχουμε όλοι σπίτι μας. Και τα οποία, ως γνωστόν, αξιοποιούνται κατάλληλα με τον «τσελεμεντέ του αναρχικού».

Τώρα βέβαια, βλέποντας τα ζόρια στις δημοσκοπήσεις, από τη Κουμουνδούρου καταδικάζουν απερίφραστα τις επιθέσεις, αλλά αυτό (επαναλαμβάνω) δεν αρκεί.

Πέρα από τις καταδίκες, ας σταματήσουν να δείχνουν με το δάχτυλο και να στοχοποιούν αντίθετους ανθρώπους και θέσεις. Γιατί, για να παραφράσουμε κι ένα απόφθεγμα, μην ξεχνάς πως όταν δείχνεις με το δάχτυλό σου σε κάποιον αυτό πρέπει να είναι καθαρό. Τόσο απλά...