Για τον..ανίκητο στη μάχη...

Του Αγ. Βαλεντίνου σήμερα, γιορτάζουν οι ερωτευμένοι. Ή καλύτερα και σωστότερα γιορτάζουμε τον έρωτα. Και κάπως έτσι θα ήταν και πιο ενδιαφέρουσα η μέρα. Θα αποκτούσε μια άλλη ουσία και άλλο νόημα. Δεν είναι οι άνθρωποι που είναι ερωτευμένοι που γιορτάζουν σήμερα και όχι όλοι οι υπόλοιποι, αλλά η υπάρξη του έρωτα στη ζωή μας. Αυτό θα έπρεπε να γιορτάζουμε.

Ο Έρωτας. Τι να σχολιάσει κανείς; Βρίθει το διαδίκτυο, και όχι μόνο, από το πρωί. Δηλώσεις, εντάσεις και ενστάσεις, πάθος, ρομαντισμός και απόρριψη. Δεν είμαι σίγουρη πως συμπαθώ τον έρωτα. Δεν μπορώ να πω ότι δεν πιστεύω ότι υπάρχει βέβαια. Πως μπορείς να παριστάνεις πως δεν υπάρχει κάτι το οποίο ορίζει τις ζωές μας σχεδόν κάθε μέρα; Απλώς δεν τον εμπιστεύομαι, γιατί είναι αβέβαιος, επίπονος και σχεδόν πάντα με προκαθορισμένο τέλος. Γιατί σπάνια τηρεί τις υποσχέσεις του, γιατί μας κάνει να τυφλωνόμαστε και πολλές φορές να φαινόμαστε τουλάχιστον ανόητοι.

Κι όμως ο έρωτας συνοδεύει την ανθρώπινη φύση από τότε που ξέρουμε ότι υπάρχει. Είτε τον δούμε μέσα από τον Αδάμ και την Εύα, είτε στην Αφροδίτη είτε ως αιτία για τον πόλεμο της Τροίας. Είναι παντού. Ο αρχηγός των θεών της Αρχαίας Ελλάδας, Δίας, όριζε τα πάντα μέσα από τους έρωτές του. Χάριζε γι αυτούς, παθιαζόταν με αυτούς, τιμωρούσε γι αυτούς. Για τον έρωτα έχουν γραφτεί οι πιο όμορφες μουσικές, οι πιο ωραίοι στίχοι, τα πιο αξιόλογα λογοτεχνήματα. Έχουν δημιουργήθει οι πιο ωραίοι πίνακες κι έχουν γίνει οι μεγαλύτεροι πόλεμοι.

Ο έρωτας έχει καταφέρει να απορρίψει όλες τις θεωρίες των επιστημών. Αφού στα Μαθηματικά λέει πως ένα 1+1=1 ή καμιά φορά και 11, στη Χημεία γιατί εκεί που περιμένεις να φτιάξεις διαμάντι παίρνεις άνθρακα, ή το αντίθετο, στη Φυσική γιατί η ενέργειά του έχει την ικανότητα να μεταλλάσσεται και να διαφοροποιείται με τρόπους που δεν μετράνε οι τύποι της. Ακόμα και η Βιολογία που παλεύει τα τελευταία χρόνια να μας πείσει ότι το όλο ζήτημα είναι οργανικό δεν τo έχει καταφέρει.

Πρόσφατα προσπάθησα να κάνω ένα περίεργο τόλμημα και να μετρήσω τον έρωτα μέσα από τους τύπους της Επιστήμης Διαχείρισης Επενδυτικού Κινδύνου και το μόνο που κατάφερα ήταν να ...τους απορρίψω. Το έδειξα στον καθηγητή μου και μου είπε πως οι τύποι ισχύουν μόνο με την προϋπόθεση ότι ο επενδυτής είναι ορθολογικός. Και στον έρωτα δεν είμαστε. Να, αυτό κάνει. Καταλύει μυαλό, κανόνες, ήθη. Ορίζει κοινωνίες και πλάθει θρησκείες.

Αυτό το μυστήριο ανθρώπινο συναίσθημα έχει την ικανότητα να παράγει τα πιο όμορφα δημιουργήματα και ταυτόχρονα να προκαλεί τις μεγαλύτερες καταστροφές. Μπορεί να ανυψώνει την ψυχή μας μέχρι το θεό και πάλι πίσω πιο χαμηλά κι από την κόλαση.

Μιλάω με φίλους από το πρωί για τη σημερινή γιορτή, ευχόμαστε, γελάμε, σατιρίζουμε. Ο Πέτρος μου είπε πως δεν χρειάζεται τη σημερινή γιορτή για να δείχνει τον έρωτά του. Αλλά τότε δεν χρειάζεται και η γιορτή της μητέρας για να αγαπάμε τη μαμά μας, ούτε οι εθνικές επέτειοι για να είμαστε πατριώτες, μπορεί ούτε και τα Χριστούγεννα για να στολίσουμε δέντρο, στο πατάρι είναι όλο το χρόνο. Ο Γιάννης μου είπε πως είναι εμπορική γιορτή για να κερδίζουν κάποιοι, αλλά κανείς δεν τον ανάγκασε να ψωνίσει κάτι γιατί ποιος είπε ότι τον έρωτα τον γιορτάζεις με τα δώρα; Η Άννα γελώντας μου είπε πως αν της φέρει ο άντρας της λουλούδια μετά από τόσα χρόνια γάμου θα ανησυχήσει μήπως την απατά, αλλά σε ποιο βαθμό η απάτη καταργεί τον έρωτα;

Και στο τέλος, λίγο νωρίτερα τώρα το βράδυ, μιλούσα με το φίλο μου τον Κασσιανό. Όχι, όχι για τον έρωτα. Για τα προβλήματά μας. Τα επαγγελματικά, τα οικονομικά, της χώρας, τέτοια.. «Πρέπει να βρούμε το μυστικό της ζωής», μου είπε, «τι σημασία έχουν όλα αυτά όταν μπορούμε ακόμα να ερωτευτούμε;» και μου άλλαξε όλη τη διάθεση και όλες τις σκέψεις της ημέρας. Στην εκπνοή της γιορτής του μικρού θεού και αλήτη, χρόνια πολλά φίλε Κασσιανέ! Χρόνια πολλά σε όλους!