Ο Μπάστακας

Τον παρατηρώ κάθε πρωί να στέκεται όρθιος με την πλάτη γυρισμένη.  Στην γωνία της Ρήγα Φεραίου με την Γούναρη.  Φοράει το κόκκινο καπέλο με την φούντα να πέφτει μπροστά στο πρόσωπο του. Κρατάει σφιχτά με τα δυο του χέρια το μπλε κοντάρι και με βλοσυρό ύφος υποδέχεται όλη την ημέρα τους περαστικούς. Μια μέρα δεν άντεξα και ξεκίνησα να πάω να του μιλήσω.

…Καλημέρα κύριε Μπάστακα…

Καμία απάντηση.

…Καλό Καρναβάλι….

Αμίλητος.

Πες μια κουβέντα βρε αδερφέ μου.. Μια καλημέρα... Εστω ένα χαμόγελο... Γιορτή  έχουμε!

Σκύβει το κεφάλι και κάτι μου ψιθυρίζει.

Μάλιστα... Κατάλαβα…. Δεν έχεις διάθεση για κουβέντες. Ούτε για γέλια και καρναβάλια. Σε ενοχλεί που όλα φέτος είναι διαφορετικά, περίεργα. Σε πειράζει που πολλά πράγματα έχουν αλλάξει. Έχουν τελειώσει. Για αυτό δεν χαμογελάς και μας κοιτάζεις όλους με ύφος σοβαρό,  απόμακρο, μελαγχολικό…..

Τον κοίταξα στα μάτια. Είχε δίκιο.

Να ξέρεις ότι και εμάς μας επηρεάζει όλο αυτό.. του είπα. Ίσως πολύ περισσότερο από ότι εσένα. Και ας μην το δείχνουμε. Το παλεύουμε όμως καθημερινά. Μέχρι που θα έρθει η στιγμή να το αφήσουμε πίσω μας. Να βρει και αυτό την θέση του εκεί βαθιά στην ψυχή. Στην μεριά  με τις αναμνήσεις.

Βλέπεις το έχει η μοίρα των ανθρώπων αυτής της πόλης. Τα πάντα να αρχίζουν και να τελειώνουν σε ένα ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ. Παρατήρησε ολόγυρα σου. Πόσες όμορφες ζωές ξεκίνησαν με λίγο κομφετί ή μέσα σε μια σερπαντίνα. Να κοίτα…. Της σηκώνει την μάσκα και της δίνει ένα γλυκό φιλί. Σε λίγο θα της σφίξει το χέρι και θα τρέξουν για να προλάβουν την παρέλαση. Θα τρέξουν για να προφτάσουν την ζωή……..!

Για αυτό καλέ μου φίλε, προσπάθησε να αλλάξεις διάθεση. Θυμήσου όμορφα  καρναβάλια, γέλια, ανατροπές, παιχνίδια, πειράγματα, μασκαρέματα. Ατελείωτα μεθύσια. Παρέες, φιλίες, σχέσεις. Τόσα ταξίδια…. Τόσες στιγμές…. Τόσες ζωές… Και πες μια καλημέρα.  Ας μην είναι χαμογελαστή. Δεν πειράζει. Δεν χάθηκε και ο κόσμος. Άλλωστε ξέρεις και εσύ  καλά πως σε αυτή την πόλη το Καρναβάλι θα γεννιέται πάντα μέσα από τις στάχτες του …..

Το επόμενο πρωί πίνοντας τον καφέ μου, κοίταξα πάλι προς την μεριά του μπάστακα. Στεκόταν στο ίδιο σημείο και το βλέμμα του ήταν πάλι απόμακρο και μελαγχολικό. Μόνο που είχε γυρίσει το σώμα του και κοιτούσε πια προς την μεριά μου…. Καλό Καρναβάλι!