Ο Τζίτζικας και ο Μέρμηγκας

Αρχές Οκτώβρη. Εκεί  λίγο πριν σαλπάρει το καλοκαίρι του 2012. Έξω χαρά θεού. Μέσα το απόλυτο σκοτάδι. Μπροστά ένας δύσκολος χειμώνας. Και τότε:

Ο Τζίτζικας και ο Μέρμηγκας

“Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα τζιτζίκι και ένα μυρμήγκι. Το τζιτζίκι είχε φτιάξει την φωλιά του στα κλαδιά ενός δέντρου ενώ το μυρμήγκι στις ρίζες του. Ήταν καλοκαίρι και μόλις ανέτειλε ο ήλιος το μυρμήγκι ξεκινούσε την εργασία του. Έβγαινε από την φωλιά του και έψαχνε να βρει διάφορους σπόρους....................”

Η συνέχεια στον μύθο του Αισώπου είναι σε όλους μας γνωστή. To μερμήγκι αποθήκευε όλο το καλοκαίρι τροφή για να μπορέσει να περάσει τον δύσκολο και παγωμένο χειμώνα σε αντίθεση με το τζιτζίκι που όλη μέρα τεμπέλιαζε. Εγώ φέτος αποφάσισα να ακολουθήσω το παράδειγμα του μερμηγκιού και να κάνω το ίδιο. Θα φορτώσω την αποθήκη της ψυχής μου με όλες τις όμορφες αναμνήσεις του καλοκαιριού που μόλις έφυγε και θα περιμένω τον χειμώνα που έρχεται.

Στιγμές…, εικόνες…, σκέψεις…, γεύσεις….,  συναισθήματα..… Μια υγρή νυχτιά πλάι στο κύμα συντροφιά με την λυτρωτική σιωπή. Ένα μακροβούτι στα καταπράσινα νερά του Ιονίου την  χαραυγή της καινούριας ημέρας. Το άδειασμα της ψυχής κάτω από την μαγευτική Αυγουστιάτικη πανσέληνο.

Τον ψαρά να ξεψαρίζει τα δίχτυα στο διπλανό καΐκι ενώ οι γλάροι ολόγυρα ζητιανεύουν την τροφή τους. Τον παστωμένο με αντηλιακό πιτσιρικά καθισμένο στην ακροθαλασσιά να χτίζει κάστρα στην άμμο. Το νοσταλγικό πέρα από τον ορίζοντα ταξίδι, την στιγμή που ο ήλιος σβήνει μέσα στα σπλάχνα της θάλασσας.

Τα παγωμένα μεσημεριανά cocktails στα μπαράκια της παραλίας. Την αλμυρή γεύση του μαΐστρου την στιγμή που σου μαστιγώνει το πρόσωπο. Την δροσιά μιας φέτας καρπουζιού. Μια τελευταία ματιά στον έναστρο ουρανό λίγο πριν τα βλέφαρα κλείσουν. Τις ψαρόβαρκες να λικνίζονται στους ρυθμούς της απογευματινής ρεστίας, την ώρα που χιλιάδες χρυσές ηλιαχτίδες ζωγραφίζουν την επιφάνεια της θάλασσας. Το ερωτικό κάλεσμα των γρύλλων μέσα στης νύχτας τον βυθό. Ένα χαμόγελο….. Ένα τρελό όνειρο…. Ένα χτύπημα στην πλάτη…. Μια κλεφτή ματιά…. Ένα ερωτικό σκίρτημα….. Ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα…., Απλά ένα νοιάξιμο……

Και έτσι όταν θα με πλακώνει η βαρυχειμωνιά και όλα τριγύρω θα μοιάζουν γκρίζα και μάταια να ανοίγω διάπλατα την ψυχή μου και τα πάντα να γίνονται ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ…..».
Το βρήκα σήμερα μέσα σε ένα σκονισμένο φάκελο. Ξεχασμένο. Παρατημένο. Είχα αποφασίσει να το δημοσιεύσω. Για κάποιο λόγο δεν το έκανα. Μπορεί απλά γιατί φοβόμουν…..