Πόσο «μεταβατική» είναι η κυβέρνηση Παπαδήμου;

Για πρώτη φορά, ύστερα από μια μακρά περίοδο αρνητικής δημοσιότητας, ο ξένος Τύπος βρήκε έναν συμπαθητικό λόγο για την Ελλάδα.

Η ανάρρηση ενός τεχνοκράτη στη θέση του Πρωθυπουργού έγινε δεκτή με θετικά σχόλια από τους ξένους παρατηρητές την ίδια στιγμή που επικρίνονταν τα ιταλικά κόμματα για την αδυναμία τους να καταλήξουν, μέχρι στιγμής, σε μια αντίστοιχη επιλογή.

Η κυβέρνηση Παπαδήμου, ωστόσο, δημιουργεί νέα δεδομένα στην εσωτερική πολιτική πραγματικότητα. Και πολλαπλασιάζονται εκείνοι που ισχυρίζονται ότι η «μεταβατική κυβέρνηση» δεν έχει απλά τον χαρακτήρα διεκπεραίωσης ενός δύσκολου καθήκοντος αλλά, πολύ περισσότερο, καλλιεργεί έδαφος και για την μετάβαση σε ένα άλλο πολιτικό τοπίο.

Ο ισχυρισμός αυτός βασίζεται σε μια απλούστευση. Η οποία, ωστόσο, δεν απέχει πολύ από την κοινή λογική. Αφού ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία και ΛΑΟΣ κατόρθωσαν – με τον τρόπο που το κατόρθωσαν- να συνεννοηθούν προεκλογικά πως θα στοιχειοθετήσουν μια πιθανή άρνηση μετεκλογικής συνεργασίας τους, με δεδομένο ότι ο εν ισχύει εκλογικός νόμος αλλά και οι υφιστάμενοι κομματικοί συσχετισμοί καθιστούν εξαιρετικά απίθανη την προοπτική να βγει από τις κάλπες αυτοδύναμη κυβέρνηση;

Ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, λίγα μόνο λεπτά μετά την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης φάνηκε να προετοιμάζεται από τώρα ώστε όταν έρθει η στιγμή να έχει έτοιμη την απάντηση.

Με μια δήλωση που αμέσως φάνηκε παράταιρη απέναντι στο γενικό κλίμα υπενθύμισε ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν είναι «συγκυβέρνηση», δεν έχει χρόνο ζωής πέραν της 19^ης Φεβρουαρίου, δεν μετέχουν σ’ αυτήν παρά ελάχιστα στελέχη της Ν.Δ. –«δεν ήθελα περισσότερους», είπε – ενώ κράτησε ψηλά τους τόνους εναντίον του ΠΑΣΟΚ. Με μια κουβέντα, έδωσε την εντύπωση ότι περίπου μετάνιωσε για την απόφαση του να στηρίξει μια κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας, εγκαταλείποντας την οδό της άρνησης που, ωστόσο, νομοτελειακά τον οδηγούσε στην υπηρέτηση του προσωπικού του στόχου. Να γίνει Πρωθυπουργός.

Όμως, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω… Τα δυο μεγάλα κόμματα, συναντημένα πια στην κυβέρνηση Παπαδήμου, είτε θα την υπονομεύσουν ώστε να δείξουν ότι το εγχείρημα της «εθνικής συνεννόησης» δεν μπορεί να περπατήσει και να διαφυλάξουν έτσι τις κομματικές τους γραμμές, είτε θα συρθούν – μετεκλογικά- σ’ ένα νέο πολιτικό τοπίο, εντελώς διαφορετικό απ’ αυτό που έως τώρα ξέραμε. Ένα τοπίο που, πάνω κάτω, θα προσδιορίζεται από μια νέα «συμμαχική» κυβέρνηση, μια ενισχυμένη Αριστερά η οποία, παρ’ ότι δεν διαθέτει πειστική κυβερνητική πρόταση, αυξάνει τα εκλογικά της ερείσματα και, από την άλλη, ένα αυθεντικό αντιμνημονιακό μέτωπο στραμμένο στο δεξιό ακροατήριο.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες η ενότητα των δυο μεγάλων κομμάτων θα δοκιμαστεί καίρια. Και κάποιοι προεξοφλούν ήδη διασπάσεις και θεαματικές αναδιατάξεις του πολιτικού σκηνικού που θα οδηγήσουν στο τέλος των μονοκομματικών κυβερνήσεων.