H κρίση έχει παρελθόν, βάθος και μέλλον

Η χώρα βιώνει μια πρωτοφανή οικονομική, κοινωνική και εθνική κρίση, που εντάσσεται στην σημερινή παγκόσμια εκτροπή με τα ίδια χαρακτηριστικά και στόχους. Βέβαια για κάθε κράτος – έθνος χρησιμοποιείται ανάλογο μακροσχέδιο εκτροπής από τις σταθερές, που το συγκροτούν, το στηρίζουν και το διαιωνίζουν.

Ο στόχος είναι για όλους ο ίδιος. Η μετάλλαξή τους, σε ένα γενικευμένο, εξουθενωμένο και ανίσχυρο ανθρώπινο πλαγκτόν το οποίο θα τρέφει τα αδηφάγα αρπακτικά που βρίσκονται επί κεφαλής των πολυεθνικών επιχειρήσεων, κυρίως των μεγάλων Τραπεζών. Είναι φανερό λοιπόν ότι για να κατανοήσουμε τι γίνεται, χρειάζεται βαθιά ανάλυση της κρίσης αυτής. Μια τέτοια ανάλυση δεν έχει γίνει έως σήμερα. Η κρίση των παραπάνω βασικών συντελεστών ύπαρξης κάθε κράτους, άρα και του δικαίου μας δεν προέκυψε τυχαία. Έχει παρελθόν. Τουλάχιστον εξήντα ή εβδομήντα ετών.

Ο σχεδιασμός της παγκόσμιας κρίσης ως διαδικασίας επικράτησης των αρχι-τεκτόνων της, πρέπει να έγινε αρκετά πριν από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Τέθηκε όμως σε εφαρμογή κατά τη διάρκειά του και ιδίως με το τέλος του. Οι στόχοι είναι δύο.

Πρώτον ο πολιτικός. Ήταν και είναι η παγκοσμιοποίηση με το στήσιμο μιας οικουμενικής κυβέρνησης, που θα διαχειρίζεται τις τύχες του πλανήτη δια χειρών «στημένων» τοποτηρητών – κυβερνητών, σε κάθε κράτος. Δεύτερον ο οικονομικός. Δηλαδή η πλήρης επικράτηση ενός καπιταλισμού τόσο άγριου, όσο δε γνώρισε ποτέ της έως σήμερα, η ανθρωπότητα. Για να επιτευχθεί αυτό το τεράστιο εγχείρημα εκτός από επίορκους πολιτικούς χρειάζονται φυσικά και τεράστια κεφάλαια από τη μία και εξαθλιωμένες κοινωνίες από την άλλη. Έτσι ξεκίνησε με την τεχνητή σημερινή κρίση η καταλήστευση του πλούτου ρευστών και παγίων στοιχείων, όλων των χωρών, κυρίως αυτών που διαθέτουν πλούσιο υπέδαφος.

Η συγκέντρωση του προϊόντος της ληστείας θα αποτελέσει τη δύναμη για τους στόχους του σχεδίου.

Είναι η ίδια διαδικασία που εφαρμόστηκε κυρίως από τον 12^ο έως τον 17^ο αιώνα για τη δημιουργία του τραπεζικού κεφαλαίου της Δύσης (τότε Δυτική Ευρώπη), που συγκεντρώθηκε από τους πειρατές, τους σταυροφόρους και μετά από τις αποικίες. Σήμερα ο πλούτος από τη στημένη αυτή ληστεία συγκεντρώνεται στις υπεράκτιες εταιρείες φαντάσματα, τις διαβόητες off shore προφανώς ίσως και αλλού. Ο δυνατός βραχίονας υλοποίησης της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής παγκοσμιοποίησης είναι κυρίως οι πολυεθνικές τράπεζες, οι οποίες με τον άνευ όρων δανεισμό των κρατών που έχουν κυρίως ορυκτό πλούτο τα οδήγησαν στον υπερδανεισμό και την χρεοκοπία και την υποδούλωση, του υλικού και πολιτιστικού τους πλούτου. Η υποδούλωση αυτή, ψυχή τε και σώματι, έγινε με ευθύνη των απανταχού επίορκων πολιτικών, οι οποίοι για το προσωπικό τους συμφέρον, παραδίδουν αλυσοδεμένους τους Λαούς τους, τους οποίους υποτίθεται ότι έπρεπε ως κύριο έργο τους, να προστατεύσουν. Με τη νοοτροπία αυτή καθιερώθηκε το «πολιτικό κόστος» και όχι «το εθνικό κόστος».

Θα μπορούσε κάποιος να αναφερθεί σε πολλούς τομείς του πολυσχιδούς αυτού σχεδίου για την καταλήστευση του παγκόσμιου πλούτου που θα χρησιμοποιήσει η παγκόσμια κυβέρνηση, ο νέος ευεργέτης μας, που έρχεται καλπάζοντας και με τις ευχές των τοποτηρητών της.

Ήδη ο σημερινός πρωθυπουργός της Ελλάδος κατά την πρόσφατη ομιλία του στην Γεν. Συνέλευση του Ο.Η.Ε., είπε χωρίς ενδοιασμό επί λέξει, ομιλών στην αμερικανική γλώσσα «χρειαζόμαστε μία παγκόσμια κυβέρνηση και τη χρειαζόμαστε τώρα» (We nead a global government and we nead it now).

Η φρικτή άποψη – τοποθέτηση αυτή πέρασε απαρατήρητη και άρα ασχολίαστη από τους πουλημένους κονδυλοφόρους όλων των Μ.Μ.Ε., αλλά και των κομμάτων, μια και είναι όλοι τους στο «κόλπο». Μετά από τα λίγα παραπάνω γενικά αντιλαμβάνεται κανείς τι συμβαίνει σε παγκόσμια κλίμακα. Εδώ είναι σκόπιμο να επικεντρωθούμε για το τι συνέβη στη χώρα μας. Τι διαδικασία ακολουθήθηκε και πως οι πολιτικοί μας, μας «έβαλαν στο τσουβάλι», από πότε και από ποια στάδια, μηχανισμούς και διαδικασίες περάσαμε, για να φθάσουμε εδώ.

Επίσης δε θεωρούμε σκόπιμο να αναφερθούμε στην περίοδο από της απόκτησης της ανεξαρτησίας μας έως το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο γιατί η περίοδος αυτή έχει αναλυθεί εξαντλητικά και μάλλον η ιδέα της παγκόσμιας κυβέρνησης, δε φθάνει τόσο πίσω.

Σημασία έχει για μας να δούμε όλα τα παραπάνω, πως εκτυλίχθηκαν από τα μέσα της δεκαετίας του σαράντα και μετά, τα οποία κυριολεκτικά μας υποδούλωσαν, στην οικοδομούμενη «παγκοσμιοποίηση». Αναλυτικά η υλοποίηση της δικής μας κρίσης ολοκληρώθηκε στις παρακάτω φάσεις.

Πρώτη φάση. Περίοδος 1944 (λήξη γερμανικής κατοχής) έως το 1981 (λήξη εμφυλίου και των στρατοπέδων, άνοδος και πτώση της χούντας).

Το σενάριο αυτής της φάσης και η σκηνοθεσία της στήθηκε από τις μεγάλες δυνάμεις (Σοβιετική Ένωση, Αγγλία, Αμερική) και οι ηθοποιοί του «έργου» ήταν το Κ.Κ.Ε. και η ντόπια δεξιά («αστικά» κόμματα και παλάτι).

Εν συντομία, το θέατρο παίχτηκε ως εξής :

Ως γνωστό, στη Γιάλτα η Ελλάδα περιήλθε στη σφαίρα επιρροής των δυτικών. Αυτό έπρεπε κανονικά να γίνει με οιονεί δημοκρατικές διαδικασίες (εκλογές), μια και μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στη «Δημοκρατική» δύση, δεν μπορούσε να γίνει με άμεσο βίαιο τρόπο (δικτατορία). Επειδή όμως, μετά την απελευθέρωση, ο Λαός ήταν κατά ογδόντα τοις εκατό Δημοκρατικών φρονημάτων (από κέντρο και αριστερότερα), αλλά και επειδή δεν υπήρχε ισχυρή αστική τάξη, δε συνέφερε τον ξένο παράγοντα η διεξαγωγή εκλογών γιατί ήταν σίγουρο ότι θα προέκυπτε αριστερή κυβέρνηση, με την οποία το δόγμα «ανήκομεν εις την Δύση»θα τίθετο εν αμφιβόλω.

Έπρεπε λοιπόν να ακολουθηθεί μια διαδικασία ακραίας πολιτικής ανωμαλίας με δημοκρατικό μανδύα. Το στήσιμο αυτής της ανώμαλης διαδικασίας ανέλαβε να το διεξάγει η Αγγλία, η οποία είχε και έχει ακόμη αυτή την ειδικότητα, με τη σύμφωνη γνώμη βέβαια της Σοβιετικής Ένωσης (Στάλιν), αφού είχε στη Γιάλτα συμφωνήσει και αυτή, στην παραχώρηση της χώρας μας στη Δύση. Στο παιχνίδι αυτό συμμετείχε το Κ.Κ.Ε. κατ’ εντολή του Στάλιν. Γιαυτό απείχε από κάθε διαδικασία για ομαλή πολιτική εξέλιξη (αποχή απ’ όλες τις εκλογές, Δημοψήφισμα). Η κορύφωση της ανωμαλίας υπήρξε ο εμφύλιος πόλεμος, που έπρεπε να αποφευχθεί πάση θυσία, μια και η τύχη του ήταν προκαθορισμένη.

Η αρχή και η μετέπειτα όλη πορεία του εμφυλίου είναι γνωστή και έχει αναλυθεί απ’ όλες τις πλευρές. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι εξ αιτίας του εμφυλίου αυτού σε ότι αφορά στην συμμετοχή του στην κρίση που σήμερα κορυφώθηκε, είναι ότι η χώρα και η κοινωνία της υπέστησαν εκτεταμένη καταστροφή. Πρώτον σε ανθρώπινο δυναμικό με τα θύματα εκατέρωθεν, και τους πολιτικούς πρόσφυγες. Δεύτερον τεράστιες υλικές καταστροφές, με συνέπεια την υπερχρέωση της χώρας στους δυτικούς, κυρίως τις Η.Π.Α. Το χειρότερο όμως είναι ότι κατά τη διάρκειά του αλλά και μετά, με τους επί τριάντα χρόνια διωγμούς, κάθε δημοκρατικού –προοδευτικού πολίτη, κατεστράφη η έστω και ισχνή τότε αστική τάξη των πατριωτών και κυριάρχησαν οι δοσίλογοι, οι μαυραγορίτες, οι ρουφιάνοι, οι πράκτορες, οι μεταπράτες, οι τοκογλύφοι και οι αεριτζήδες. Έτσι έγινε κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά κυρίαρχο το δεξιό περιθώριο το οποίο δόμησε ένα δυσδιαρθρωτικό (γραφειοκρατία, ρουσφετολογία, ευνοιοκρατία, διαφθορά κ.λπ.) οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο, που το ανήγαγε και το καθιέρωσε ως θεσμό. Η καταστροφή της αστικής πατριωτικής παραγωγικής τάξης συνέβη κυρίως επειδή ήταν αδύνατη μια και δεν είχε ιστορικό βάθος αλλά και γιατί δε μπόρεσε να αποκτήσει ποτέ, την αίσθηση του εθνικού και κοινωνικού της ρόλου ώστε να συνειδητοποιήσει μέσα της και να ξεκαθαρίσει τη σχέση της με το τμήμα της λαϊκής δεξιάς που έπρεπε να το καθοδηγεί και να το χρησιμοποιεί σωστά εις όφελός της αλλά και εις όφελος του έθνους, όπως έγινε και γίνεται από τις αστικές ηγεσίες των χωρών της Δύσης. Σ’ αυτό το πλαίσιο και αυτές τις προϋποθέσεις ήταν αδύνατο να προκύψει μετά τον εμφύλιο πρόοδος οικονομική, κοινωνική, πολιτική και κυρίως η δυνατότητα άσκησης εθνικής πολιτικής. Έτσι οι δύο συνέπειες της υπερχρέωσης, λόγω εξόδων του εμφυλίου και η καταστροφή της έως τότε ισχνής έστω κυρίαρχης αστικής, παραγωγικής, πατριωτικής, αστικής τάξης με την επικράτηση τους «λούμπεν» δεξιάς, απετέλεσαν το πρώτο στάδιο, αλλά πολύ σημαντικό, της σημερινής κρίσης.

Αξίζει για παράδειγμα να πούμε ότι τα έξοδα και το χρέος του εμφυλίου ξεχρεώθηκαν μόλις το 1997.

Δεύτερη φάση. Αναπτύχθηκε κατά την περίοδο 1981-1989 επί πρωθυπουργίας Α. Παπανδρέου.

- Ενώ όπως αναφέρθηκε κατά την περίοδο του εμφυλίου και μετά έως το 1981 αναδείχθηκε στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική εξουσία η «τάξη» της «λούμπεν» δεξιάς, η οποία κατέστρεψε την αστική παραγωγική πατριωτική τάξη, έπρεπε να συμβεί το ίδιο και στην «τάξη» του προοδευτικού χώρου. Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά την περίοδο από του εμφυλίου πολέμου έως το 1981 στον προοδευτικό χώρο ανήκαν όλοι όσοι συγκροτούσαν την προοδευτική, με αριστερά χαρακτηριστικά παράταξη, από το κέντρο έως τις παρυφές του Κ.Κ.Ε. Εκεί ανήκε ό,τι σημαντικό είχε να επιδείξει η κοινωνία, για ανάπτυξη αλλά και κοινωνική και εθνική (πατριωτική) πρόοδο. Στην περίοδο αυτή, 1981 έως 1989, έπρεπε να συμβεί ότι συνέβη στην προηγούμενη περίοδο (1945 έως 1981).

Δηλαδή έπρεπε να ανατραπεί το μέτωπο που εξέφραζε την πρόοδο, το κοινωνικό και εθνικό ήθος. Το ρόλο αυτό, πολύ δύσκολο, έπρεπε να τον παίζει ειρηνικά πλέον κάποιος πολύ ικανός πολιτικός ο οποίος θα διέθετε πολύ μεγάλες πολιτικές, επιστημονικές και στρατηγικές ικανότητες. Ο «Στρατηγός» αυτός έπρεπε να ήταν μία αδιαφιλονίκητη προσωπικότητα που στην πολιτική, κοινωνική και πατριωτική του φρασεολογία, να εκφράσει όλους τους πόθους και τα οράματα αυτής της τάξης και μάλιστα υιοθετώντας ακόμη και τις ακραίες ριζοσπαστικές ιδέες και θέσεις του χώρου αυτού. Τις ικανότητες αυτές τις διέθετε μόνον ο Α. Παπανδρέου. Ευφυέστατος άνδρας με βαθιά γνώση στις κοινωνικές και οικονομικές επιστήμες. Διέθετε πολυδιάστατο πολιτικό ταλέντο και ευρεία στρατηγική πολιτική ικανότητα, για τα ελληνικά και παγκόσμια πράγματα.

Στην πολιτική ζωή της χώρας εισήλθε με αρκετά ήπιο τρόπο, στα τέλη της δεκαετίας του πενήντα. Η διαδικασία της εισόδου του στην πολιτική ήταν υψίστη στρατηγική κίνηση. Ο Α. Παπανδρέου άφησε να πορευθεί πρώτα η φήμη του ως ακαδημαϊκού παγκόσμιας εμβέλειας και έτσι καθιερώθηκε «επί τη εμφανίσει», στα πολιτικά πράγματα.

Η ήρεμη και όχι προκλητική είσοδός του στον δημόσιο, εν γένει, βίο της χώρας, τον καθιέρωσαν σε ελάχιστο χρόνο, βοηθούντος και του ονόματός του, ως ηγετική προσωπικότητα, της αριστεράς πτέρυγας του τότε «Ένωση Κέντρου». Ο μύθος του ως αριστερού καλλιεργήθηκε και από τη δικτατορία του 1967, η οποία μάλιστα του προσέδωσε κυρίαρχο ρόλο στην προβολή του δικού της μύθου. Ο Α. Παπανδρέου στην όλη της αντιαριστερή προπαγάνδα ήταν το μαύρο πρόβατο. Η χούντα περισσότερο κυνηγούσε τους φιλοανδρεϊκούς παρά τους κομμουνιστές. Η συμβολή λοιπόν της χούντας ήταν κυρίαρχη στη δημιουργία του αντιστασιακού – αριστερού προφίλ του. Αυτό το εκμεταλλεύτηκε. Ίδρυσε το ΠΑΚ και διεξήγαγε έναν πετυχημένο αντιδικτατορικό αγώνα που τον καθιέρωσε, βοηθούντος και τους οργανωτικού του ταλέντου, ως κορυφαίο του αντιδικτατορικού κινήματος.

Ο ερχομός του στη χώρα μετά την πτώση της χούντας ήταν και αυτός στρατηγικός άθλος. Δε βιάστηκε να επιστρέψει πρώτος, πολύ δε περισσότερο δε στόχευσε