…όταν οι μπαχαλάκηδες πιάνουν δουλειά… η δημοκρατία σωπαίνει!

Δευτέρα, 13 Φεβρουαρίου, ώρα εφτά και τέταρτο το βράδυ: Ο ημιόροφος του ξενοδοχείου «ΑΣΤΗΡ» στην Πάτρα, ασφυκτικά γεμάτος.

Οχτακόσια και πλέον άτομα, ανάμεσά τους διακόσιοι δάσκαλοι και καθηγητές.

Συμμετέχουν σε εκδήλωση για την Παιδεία.

Στο βήμα, νεοδιόριστος απ' την Κοζάνη (ο δάσκαλος των εξακοσίων ευρώ), διαδέχεται την απλήρωτη καθαρίστρια από την Πάτρα, τον απελπισμένο μεταφορέα μαθητών από το Σούλι, το διευθυντή που δεν του βγαίνουν τα λεφτά για πετρέλαιο, τον καθηγητή στα χρόνια της φωτοτυπίας…

Παρατηρήσεις, παρεμβάσεις, προβληματισμοί, συζήτηση…

Και ξαφνικά, ο από μηχανής θεός…

Ορδές βαρβάρων εισβάλουν!

Με πανό και κοντάρια στα χέρια, παρωπίδες και τσίμπλες στα μάτια, χομεϊνικό τουρμπάνι στο κεφάλι, κενό στο μυαλό!

Κάπου έμαθαν λέει, ότι άνθρωποι εκφράζονται ελεύθερα, προβληματίζονται, συζητούν πολιτισμένα και ανησύχησαν…

Και…αποφάσισαν να αναλάβουν δράση.

Να κάνουν αυτό που χρόνια τώρα ξέρουν καλά να κάνουν: να βρίσουν δηλαδή, να προπηλακίσουν, να καταστρέψουν, να αρπάξουν…

Και τα έκαναν όλα!

Μα πρώτα απ' όλα, έτρεξαν να φιμώσουν. Να τρομοκρατήσουν.

Να τρομοκρατήσουν το συνάδελφό τους (ναι υπήρχαν και εκπαιδευτικοί ανάμεσά τους!), να προπηλακίσουν τον ιερέα εκπρόσωπο του Μητροπολίτη, να βρίσουν τη γυναίκα τους, να σπρώξουν τη μάνα τους, να φτύσουν τον πατέρα τους, να χλευάσουν τον παππού τους.

Ένας εσμός μορφωμένων-αμόρφωτων, αγελαίας λογικής, τραμπουκικής πρακτικής.

Θλιβερές παρουσίες, που πέρασαν και από την «πλατεία», εκμεταλλεύτηκαν τη δικαιολογημένη οργή του κόσμου, άλωσαν το κίνημα των «αγανακτισμένων», πήραν την ταυτότητα που τους έλειπε και νόμισαν πως κάλυψαν το κενό μέσα τους…

Και η κοινωνία; Η κοινωνία της ανοχής; Πόσο ακόμη θα μένει απαθής;

Η ευγένεια, η σοβαρότητα, ο πολιτισμός, ως πότε θα εκλαμβάνονται ως αδυναμία;

Τα ψέματα τελείωσαν!

Είμαστε πλέον αντιμέτωποι με ό,τι εκθρέψαμε, με ό,τι (χρόνια τώρα) ανεχτήκαμε, με τις «νέες αξίες» που υιοθετήσαμε.

Ο αγώνας που έχουμε να κάνουμε είναι πολυμέτωπος.

Γιατί η σήψη δυστυχώς, δε βρίσκεται πλέον μόνο από πάνω μας. Βρίσκεται και γύρω μας.

Και η δύναμη να πολεμήσουμε δε θα' ρθει, από πάνω, παρά μόνο από μέσα μας.

Γιατί απέναντι στον ιδεολογικό ολοκληρωτισμό, ακόμα και η δύναμη του ενός δεν είναι αμελητέα!