Τι πανεπιστήμιο μας αξίζει; Σε καιρούς εσχατολογικούς φταίνε, πάντα, οι άλλοι;

9 παρα πέντε: μπαίνουμε στην αίθουσα. Θέρμανση δεν υπάρχει σε καιρούς κρίσης αλλά το χειρότερο, οι τζαμόπορτες των καινούριων μας κτιρίων είναι σπασμένες από τη περασμένη κατάληψη και το κρύο περονιάζει. Οι τοίχοι κάποτε βαμμένοι παλ απηχούν υβριστικά συνθήματα με σπρέυ κόκκινα και μαύρα. Πολλά καθίσματα λείπουν και ο προτζέκτορας κατεστραμμένος.

Ο καθηγητής μπαίνει για μάθημα. Οι φοιτητές όρθιοι, γυρισμένοι πλάτη συνομιλούν, πίνουν καφέ, τρων μπαγκέτες με μαρούλι. Ο καθηγητής αρχίζει να διαμαρτύρεται για τη «χάβρα των Ιουδαίων». Στα ξένα πανεπιστήμια, μας λέει, οι φοιτητές είναι υποδειγματικοί! Μια νεαρή φοιτήτρια με τα πόδια πάνω στο έδρανο του επιτίθεται φραστικά: «Δεν ήρθα ν’ακούσω τη γνώμη σας, άντε ξεκινήστε τη διάλεξη!» σα να κατσαδιάζει 5χρονο. Ο καθηγητής διατηρεί την ψυχραιμία του και η διάλεξη συνεχίζεται.

Στο διάλειμμα μου τηλεφωνεί η φίλη μου: μήπως έχεις τις αναφορές από τα εργαστήρια του έτους; τις θέλουν (έτοιμες) κάτι παιδιά. Είναι και της παράταξης πρέπει να τις φέρεις. Κλείνει .Δύο φοιτήτριες μπροστά μου συζητούν ότι αδικήθηκαν στο μάθημα. Αντέγραψαν απ’το ίδιο άτομο και πήραν 1 βαθμό διαφορά! Ενώ ο φίλος τους που είχε σε σκονάκια τα θέματα δεν πέρασε καν! Άδικο! Θα πάει στον καθηγητή να διαμαρτυρηθεί. Εν ανάγκη να παρακαλέσει, μήπως και γίνει κάτι δια της πλαγίας οδού.. Διαφορετικά δεν θα τ’αφήσει έτσι, θ’αναλάβουν οι παρατάξεις να απειλήσουν τον καθηγητή που κόβει αβέρτα! Το πολύ-πολύ να του σπάσουν το αυτοκίνητο αν το παρατραβήξει, έχει ξανασυμβεί. Όπως και να’χει όμως έρχεται η «επί πτυχίω» εξεταστική, ποιος θα τολμήσει να μας κόψει; πολλοί καθηγητές διαδίδουν ήδη ότι θα γίνει «σκούπα».

Η δεύτερη ώρα αρχίζει. Κατάμεστο αμφιθέατρο λόγω αρχής του εξαμήνου. Ευτυχώς σε μια βδομάδα θα’μαστε 10 άτομα το πολύ! Δεν ακούω τίποτα. Μπροστά μου 4μελής παρέα παίζει χαρτιά. Ο διπλανός μιλάει στη διαπασών για το χθεσινό ματς με τον φίλο του, που κάθεται στην άλλη άκρη της αίθουσας, στην άλλη πλευρά του διαδρόμου. Οι πίσω γελούν τρωγοπίνοντας, ενώ μια ομάδα διασχίζει την αίθουσα για να βγει απ΄την μπροστινή πόρτα δίπλα στον καθηγητή, κόβοντας δρόμο.

Σε λίγο τη διάλεξη διακόπτει συνδικαλιστής που μας ενημερώνει ότι το μάθημα δεν μπορεί να συνεχιστεί, λόγω έναρξης της συνέλευσης των φοιτητών. Έχει σημασία πόσο κάνει το εισιτήριο, η βενζίνη ή αν πήραμε άδεια απ΄τη δουλειά; Μπροστά στις «δημοκρατικές» μας υποχρεώσεις, μάλλον όχι!

Μια βόλτα στη συνέλευση να δούμε τα θέματα: «Κατάληψη της σχολής επ’αόριστον λόγω απολύσεων στην τάδε βιομηχανία». Η εξεταστική θα χαθεί αν συνεχιστούν, το ίδιο και το εξάμηνο, οι προθεσμίες διαγραφής μας απ΄το Υπουργείο τρέχουν.. όπως και τα δάνεια των οικογενειών μας, όπως και τα ενοίκια..

Σήμερα το πρωί ήταν να συζητηθεί το νέο πρόγραμμα σπουδών στη γενική συνέλευση τμήματος φοιτητών-καθηγητών, αλλά κάποια παράταξη πήρε πραξικοπηματικά τα πρακτικά και δεν επέτρεψε να γίνει. Το ίδιο συνέβη και στις εκλογές Συμβουλίου Διοίκησης που ορίζει ο νέος νόμος.. Στο διάδρομο οι συμφοιτητές μου συζητούν: «Μειώνονται τα μαθήματα, καλό αυτό! Πόσα περνιούνται με μισή μέρα διάβασμα; αυτά να δηλώσουμε!» τι θα μάθουμε; έχει σημασία; Το πτυχίο να παρθεί κι έχει ο Θεός! (Θα βρεθεί κάποιο μέσο..)

«Πολύ μας έχουν σκοτίσει κάποιοι καθηγητές! Πλάκα δεν έχει που στις καταλήψεις δεν έχουν πρόσβαση στον χώρο εργασίας τους ακόμη και για μήνες; Περισσότερη όμως έχει όταν τους χτίζουν, συμβολικά, με πραγματικά ωστόσο τούβλα μέσα στα γραφεία τους για μισή μέρα! θα σωφρονιστούν για τα καλά, να μάθουν να κόβουν!»

Συναντώ τη φίλη μου στο κυλικείο: «Αλήθεια το παιδί που γνωρίσαμε στο πάρτυ της παράταξης πάει για πολιτική καριέρα; Μα καλά πως πέρασε τόσα μαθήματα, τον έχεις δει ποτέ στη σχολή;» «Τι να κάνει κι αυτός! μου’λεγε δεν πάνε καλά τα πράγματα, πρέπει να ψαρέψουμε πρωτοετείς! Οι άλλοι πως τα καταφέρνουν και τους βάζουν να υπογράψουν ό,τι τους κατέβει την περίοδο των εγγραφών; Να τη στήσουμε κι εμείς έξω απ’τη Γραμματεία!» «Και δεν είναι μόνο αυτό! Εχθές, λέει, στην αφισοκόλληση έπεσε ξύλο! Ξεκρέμασαν τις δικές του αφίσες παρόλο που είχαν συμφωνήσει στη μοιρασιά των τοίχων! Ένας χτύπησε πολύ αλλά, στο κάτω-κάτω, όχι περισσότερο από κείνον τον νομπελίστα στο συνεδριακό κέντρο, θυμάσαι;» «Τι να γίνει! έτσι κι αλλιώς το άσυλο δεν επιτρέπει την είσοδο αστυνομίας παρά μόνο σε περίπτωση συντελεσμένου φόνου..»

Άραγε η δολοφονία του δημόσιου πανεπιστημίου έχει συντελεστεί πρώτα από εμάς τους φοιτητές του;