"Έφυγε" από τη ζωή ο τελευταίος Κρητικός επιζών του Νταχάου

«Έσβησε» στα 95 του χρόνια έχοντας βγει ζωντανός μέσα από το Νταχάου, έχοντας δει να μπαίνουν σε θαλάμους αερίων ανθρώπινες ψυχές και να βγαίνουν σωροί από νεκρές σάρκες.

Ο Δημόκριτος Παυλάκης ήταν από τους λίγους Έλληνες που επιβίωσε μέσα σε ένα από τα σκληρότερα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί, στο Νταχάου, όπου έμεινε όλη τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής την ώρα που στους Αγίους Δέκα της Μεσαράς οι δικοί του τον πενθούσαν, του έκαναν κηδεία και μνημόσυνα. Η μάνα του φορούσε μαύρα και συγγενείς και φίλοι δεν μπορούσαν να πιστέψουν πως χάθηκε έτσι στα Αλβανικά σύνορα όταν οι Γερμανοί έμπαιναν στην Ελλάδα...

Και όμως εκείνος ζούσε , ζωντανός –νεκρός, βιώνοντας όλη εκείνη τη φρίκη του πολέμου που σήμερα εμείς διαβάζουμε στα βιβλία και κάποιοι άλλοι έχουν ακόμα- ακόμα και το θράσος να αμφισβητούν. Αυτός ο άνθρωπος έφυγε από τη ζωή το Σαββατοκύριακο που μόλις πέρασε και η κηδεία του είναι προγραμματισμένη να γίνει σήμερα στις 5 το απόγευμα στο νεκροταφείο του χωριού του, στους Αγίους Δέκα του δήμου Γόρτυνας.

Ο Δήμος Παυλάκης ήταν ένας από τους 13 συνολικά κρητικούς που κατάφεραν να επιστρέψουν στο νησί από τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν ο άνθρωπος που κατάφερε να διασχίσει σχεδόν με τα πόδια την Ευρώπη για να γυρίσει στον τόπο του και να φιλήσει το χώμα της γενέθλιας γης. Ήταν εκείνος που επέστρεψε στο χωριό του από τη χώρα των Νεκρών και όλοι τότε τον υποδέχτηκαν με τιμές ήρωα και με μια χαρά που κανείς μέχρι σήμερα δεν μπορεί να περιγράψει.

Το Prismanews.gr βρήκε και μίλησε με την κόρη του κα. Μαρίκα Παυλάκη που μέσα από βαθύ πένθος μας διηγήθηκε εν τάχει πως ο πατέρας της έπεσε στα χέρια των Γερμανών το 1940.

«Δεν έσβησε ποτέ η φρίκη του Νταχάου»

«Τον έπιασαν αρχικά οι Ιταλοί, όταν οι Γερμανοί έμπαιναν στην Ελλάδα. Έτσι κατέληξε στο Νταχάου. Ήμασταν μικρά ακόμα και μας έλεγε αυτές τις ιστορίες ξανά και ξανά. Έζησε εκεί μέσα μέχρι που τελείωσε ο πόλεμος. Μας έλεγε πως έπαιρναν από δίπλα του ανθρώπους για τους θαλάμους αερίων, μας έλεγε πως είδε πάνω στραμένες κάνες όπλων επειδή κάποτε θέλησε να δώσει λίγο νερό σε ένα Ρώσο που βασάνιζαν....Μας έλεγε για τις ηλεκτρικές καρέκλες, για τους Εβραίους, για ένα ρολόι που προσπάθησε να κρύψει μέσα μια πλάκα σαπούνι για να το φέρει στην αδερφή του αλλά δεν τα κατάφερε...

Ήμασταν παιδιά και θυμόμαστε τις φωνές και τα κραυγές του μέσα στον ύπνο του. Έκλαιγε με τον Εθνικό Ύμνο. Ήταν τόσο γλυκός και τρυφερός, τόσο βασανισμένος. Αυτά που έζησε εκεί μέσα τον σημάδεψαν μια ζωή. Ποτέ δεν ξέχασε!

Ποτέ δεν τα έσβησε από τη μνήμη του. Συνέχεια μιλούσε για αυτά, συνέχεια έλεγε ιστορίες και έκανε περιγραφές. Περιγραφές απίστευτες. Εδώ τον είχαν όλοι για νεκρό. Η μάνα του τον πενθούσε. Φορούσε μαύρα, έκανε μνημόσυνα ενώ εκείνος ζούσε και δεν μπορούσε να ενημερώσει κανένα, γιατί δεν επιτρεπόταν από τους κανονισμούς του στρατοπέδου. Όταν κάποτε γύρισε στο χωριό του, του έκαναν υποδοχή ήρωα, γιατί ήταν ήρωας, ένας άνθρωπος που δεν πήρε ποτέ τίποτα από την πατρίδα. Τότε ήταν που τον είδε η μάνα μου, εκείνη ήταν 10 χρονό κοριτσάκι όταν στους Αγίους Δέκα υποδέχτηκαν τον ήρωα...»

Το νο. 52000 και ο τύφος

Πως όμως επέστρεψε ο Δήμος Παυλάκης στους Αγίους Δέκα; Η επιστροφή του στο χωριό ήταν επεισοδιακή. Ο άνθρωπος που έζησε τη φρίκη των Ναζί από πρώτο χέρι ήταν στοιβαγμένος μέσα σε ένα τρένο όταν ο πόλεμος έλαβε τέλος. «Εκεί, στη μέση του πουθενά οι Γερμανοί άφησαν τα τρένα με τους στοιβαγμένους σαν ζώα ανθρώπους, κλειδαμπαρωμένους, πεινασμένους και ετοιμοθάνατους και έφυγαν» μας διηγήθηκε η κόρη του επιζώντα του Νταχάου με το νούμερο 52000.

«Το τρένο είχε μπει στην Τσεχία. Τους άνοιξαν της πόρτες οι Τσέχοι και ξεχύθηκαν ποτάμι οι κρατούμενοι στον Ναζί στα χωράφια. Ο πατέρας μου ήταν πολύ άρρωστος τότε. Είχε τύφο. Βρέθηκε στην αυλή ενός Τσέχου που τον περιέθαλψε. Τον φρόντιζε και τον ταΐζε με το κουταλάκι πάνω στα άχυρα μέχρι που συνήλθε. Στη συνέχεια έφυγε από κει πήγε με τα πόδια στα Βουλγαρικά σύνορα, και αφού πέρασε ζωντανός , κατέβηκε Θεσσαλονίκη και από εκεί με τη βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού στην Αθήνα και στη συνέχεια στην Κρήτη.»

«Οι ναζιστές μπήκαν στη Βουλή;»

Μετά την επιστροφή του στην πατρίδα ο Δήμος Παυλάκης παντρεύτηκε και έκανε δύο παιδιά, το Γιώργο και τη Μαρίκα. Απέκτησε και δύο εγγονές. Εργαζόταν όλα τα χρόνια ως ταχυδρόμος και ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στην ευρύτερη περιοχή ενώ τα τελευταία χρόνια είχε φύγει και ζούσε κοντά στα παιδιά του στην Αθήνα. Μία εβδομάδα πριν, στις εκλογές τις 6ης Μαΐου ο Δήμος Παυλάκης, όπως μας είπε η κόρη του , δεν πήγε να ψηφίσει. «Δεν είχε ποτέ ιδιαίτερη σχέση με τα πολιτικά. Δε συμπαθούσε καθόλου όμως τους Γερμανούς και αυτό το ξέραμε όλοι. Όταν όμως έμαθε το εκλογικό αποτέλεσμα, τρελάθηκε. Οι ναζιστές που μου έφαγαν τη ζωή, τώρα μπήκαν και στη Βουλή μας. Θα τρελαθώ, μας έλεγε μας στο σπίτι. Δεν το πιστεύω μας φώναζε. Στενοχωρήθηκε πάρα πολύ και δεν ήθελε να το πιστέψει.» είπε η κόρη του στο prismanews.gr.

Για το Δήμο Παυλάκη είχε γίνει κάποτε ένα αφιέρωμα στην κρατική τηλεόραση. Τα παιδιά του μας το ανέφεραν και μας είχαν πει ότι ο πατέρας τους είχε πει κάποια πράγματα τότε συγκλονιστικά. (ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ). Η κηδεία του Δήμου Παυλάκη είναι σήμερα στις 5 στο νεκροταφείο των Αγίων Δέκα του δήμου Γόρτυνας.

Πηγή:Της Κατερίνας Μηναδάκη / prismanews.gr