Ο Γέροντας Παΐσιος κι ένα παιχνίδι λογικής πλάνης

Τις τελευταίες ημέρες σοκαρισμένοι ανακαλύψαμε -μαζί με το νερό στον Άρη- ότι η βλασφημία αποτελεί αδίκημα στη χώρα μας και διώκεται από την ελληνική δικαιοσύνη.

Μιλιούνια αυτόκλητοι «διαφωτιστές» - αυτοαναγορευόμενοι «σωτήρες» κατέκλυσαν τα μέσα διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους, εξαπολύοντας εκχυδαϊσμένες επιθέσεις «κατά παντός -κατά τη γνώμη τους- υπευθύνου». Φθηνά ευφυολογήματα και εκλαϊκευμένες άριες αποτελούν βεβαίως ευχάριστο φολκλορικό θέαμα για ρωμαϊκή αρένα. Όταν όμως μιλάμε για πολιτισμό, εκεί το πράγμα χωλαίνει.

Πολιτισμός είναι ο σεβασμός της πίστης του άλλου, πόσο μάλλον όταν αυτή αποτελεί επίσημη θρησκεία ενός -σε πείσμα πολλών- αμιγούς θρησκευτικά κράτους.

Αντιθέτως ο πολιτισμός τους δεν θίγεται όταν οι λιθοβολισμοί είναι κυριολεκτικοί και πλήττουν τις περιουσίες ανθρώπων που αιμορραγούν να βιοποριστούν μία ακόμη ημέρα.

Αντιλαμβάνονται το σημαίνον κι όχι το σημαινόμενο, για έναν λαό που έχει ανάγκη να κρατηθεί από τα πιστεύω του. Αν μη τι άλλο ας μη του θίξουμε και του βιάσουμε ό,τι του απέμεινε, προφασιζόμενοι ότι αυτό δήθεν τον εξυψώνει πνευματικά. Πόσο ψευδεπίγραφη δημοκρατικότητα μεταχειριζόμαστε και πόσο άξιους θεωρούμε τους εαυτούς μας, αλήθεια!

Πολιτισμός είναι οπωσδήποτε ο σεβασμός του νόμου. Και κατά ατυχή σύμπτωση είναι και υποχρέωση. "Dura lex, sed lex" κύριοι!

Ο πασταφαριανισμός/ πασταφλορισμός κι οποιοδήποτε κίνημα ζυμαρικού είναι ευπρόσδεκτο όταν δεν προσβάλλει τον συνάνθρωπο. Όταν ο «εκμοντερνισμός» του έχει ιδέα από «πολιτική ορθότητα» και το επίπεδο του χιούμορ του δεν εξαντλείται στη βεβήλωση κάθε ιερού κι οσίου.

Καμία άλλη θρησκεία δεν έχει βληθεί όσο η ορθοδοξία. Η ίδια που πρεσβεύει μόνο την αγάπη. Η σύνδεσή της με ιστορικούς καιροσκοπισμούς και κοινωνικές φαυλότητες αντικατοπτρίζει μόνο την ανθρώπινη αδυναμία ανά τους αιώνες και κλείνει το μάτι σε υστερόβουλες σκοπιμότητες.

Στο παιχνίδι εντυπώσεων και λογικών πλανών επιστρατεύτηκαν εντέχνως σφάλματα άσχετου συμπεράσματος: ο λαός πεινά - δεν πρέπει να διωχθεί η βλασφημία.

Λογικά τεχνάσματα: κατατάσσοντας αυθαίρετα τη δίωξη σαν κάτι σκοταδιστικό, ενώ δεν είναι, διότι όλοι αποτασσόμαστε τον σκοταδισμό.

Ψευδοαναλογίες (η δίωξη ενός αδικήματος όπως η βλασφημία, σε τι προσιδιάζει με τη σαρία;) και ψευδή διλήμματα: όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας, με τους διεφθαρμένους πολιτικάντηδες - θεοπραματευτάδες (μπορεί απλά να είναι με τη δικαιοσύνη).

Έτσι η δικαιοσύνη απαξιώνεται, γιατί ενίοτε εφαρμόζει τον νόμο. Έναν νόμο που δε μας αρέσει και συνεπώς δε σεβόμαστε.

Οι κατηγορίες ανακατεύονται στο τσουκάλι του δρυίδη, συγχέονται, συνδέονται με μισές αλήθειες και τροϊκανικές μάγισσες -που έτσι κι αλλιώς προκαλούν ρίγος σε όλους μας, μήπως τελικά το θυμικό μας επικρατήσει της ήδη κατακερματισμένης λογικής μας, που βάλλεται καθημερινά από χίλιες πλευρές.

Η κρίση των αξιών, από τη βλασφημία έως την εκπόρνευση, αποτελεί αναπόδραστο χαρακτηριστικό της κοινωνίας που αποδομείται και ξεπέφτει (και δεν φταίει μόνον η ίδια γι’αυτό). Κι ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζονται.

Και θα σταματήσω εδώ διότι «άριστη πολιτεία είναι εκείνη η οποία εισακούει πάρα πολύ στους νόμους, πολύ δε ολίγον στους ρήτορες» (Χίλων).