Ο Γιώργος χάθηκε. Ας μη χαθεί η θυσία του!

Με άσχημη είδηση ξεκίνησε η εβδομάδα. Πονέσαμε όλοι που μάθαμε για τη νοσηλεία του Γιωργάκη του Μιχαλακόπουλου και προσευχηθήκαμε να κερδίσει τη μάχη. Δυστυχώς όμως, το ταξίδι για τον ίδιο είχε ήδη αρχίσει. Το ταξίδι το αιώνιο, που δεν έχει γυρισμό.

Ένας νέος άνθρωπος έχασε τη ζωή του, ενώ είχε δοθεί εντολή να μεταφερθεί σε κλινική για να γιατρευτεί η ψυχούλα του. Μια ψυχούλα τρυφερή που πληγώθηκε, όπως πληγώνεται η ψυχή του καθενός μας για πολλούς λόγους. Οι περισσότεροι επανερχόμαστε αργά ή γρήγορα. Ο Γιωργάκης όμως δεν τα κατάφερε. Το μυαλό του πέρασε σε δρόμους δύσκολους, ακατανόητους για εμάς τους "νορμάλ". Κι έφυγε πληγωμένος. Κι όμως, είχε τόσα πολλά ακόμα να κάνει και να δώσει απλόχερα, όπως συνήθιζε.

Το κυριότερο στοιχείο της όλης ιστορίας είναι πως έφυγε άδικα ένας νέος άνθρωπος, 33 μόλις χρονών. Στην ηλικία του Χριστού, που λέμε. Όμως, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τις συνθήκες του θανάτου του αλλά και τι θα μπορούσε να έχει γίνει για να αποφευχθεί το τραγικό γεγονός.

Το ποιος φταίει, θα το δείξουν η προανακριτική διαδικασία και η ιατροδικαστική εξέταση. Εμείς εξ αρχής δεν έχουμε πάρει θέση δημοσιογραφικά, γιατί πολύ απλά δεν δικαιούμαστε να προκαταλαμβάνουμε την κοινή γνώμη για κάτι που δεν έχει εξαντληθεί ως νομική διαδικασία. Δικαιούμαστε όμως να τονίσουμε την παράλειψη του νομοθέτη σε κάτι πολύ σοβαρό και ευαίσθητο, όπως η μεταφορά ενός ψυχικά ασθενούς σε κλινική για θεραπεία.

Είναι λογικό, ένας άνθρωπος που δεν συμπεριφέρεται "φυσιολογικά", να τρομάξει, να φωνάξει, να παλέψει γιατί φοβήθηκε στη θέα του αστυνομικού του Τμήματος, που πηγαίνει ξαφνικά να τον μεταφέρει σε ψυχιατρική κλινική. Πάνω σε μια πάλη μπορούν να προκληθούν τραύματα, μπορεί να κάνει κακό στον εαυτό του ή και στους άλλους. Γι'αυτό ακριβώς το λόγο, χρειάζεται άμεσα μια επικαιροποίηση της ισχύουσας νομοθεσίας που αφορά στις εισαγγελικές παραγγελίες για ψυχικά ασθενείς. Σε ένα πολιτισμένο κράτος, δεν επιτρέπεται να πηγαίνουν δύο αστυνομικοί που δεν έχουν ούτε την εκπαίδευση, ούτε τη δυνατότητα να ανταποκριθούν σε ένα τόσο δύσκολο έργο. Χρειάζεται σίγουρα η συνδρομή ψυχιάτρου ή τέλος πάντων εξειδικευμένου επιστήμονα, που θα ηρεμήσει τον ασθενή, θα τον βοηθήσει να καταλάβει την αναγκαιότητα της μεταφοράς του σε μια κλινική και της θεραπείας του. Σε "βαριές" περιπτώσεις, υπάρχουν τρόποι να πάρει ο ασθενής κάποιο κατασταλτικό ώστε να μην προκαλέσει κακό στον εαυτό του και στους συγγενείς του, που παραδοσιακά είναι παρόντες σε μια τέτοια "επιχείρηση".

Προς Θεού, επιτέλους ας φροντίσουμε τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη. Δεν δικαιούμαστε να φερόμαστε με ρατσισμό και με αδιαφορία. Είναι πολύ πιθανό κάποια στιγμή, να αντιμετωπίσουμε στην οικογένειά μας ή στο φιλικό μας περιβάλλον, έναν άνθρωπο που πονάει η ψυχή του και που αρρωσταίνει. Μπορεί να συμβεί και σε εμάς τους ίδιους. Η θυσία αυτή του αδελφού μας του Γιωργάκη, που τραγουδούσε προσκοπικά τραγούδια στα δύσκολα γιατί "βοηθάει", όπως μας έλεγε, ας είναι η αρχή του τέλους για τις αναχρονιστικές και επικίνδυνες (όπως φάνηκε) συνθήκες καταστολής και μεταφοράς ψυχικά ασθενών στις κλινικές.

Γιωργάκη, σε ευχαριστούμε που ομόρφυνες τη ζωή μας και τη ζωή δεκάδων παιδιών του αιγιώτικου Προσκοπισμού, που έκανες καλύτερη τη ζωή των φίλων σου και των δικών σου ανθρώπων. Δε θα σε ξεχάσουμε!