Αυλαία

Αυλαία  ονομάζεται το τελευταίο μυθιστόρημα της  Αγκάθα Κρίστι. Δημοσιεύτηκε λίγο πριν από το θάνατό της και σήμανε το τέλος της συγγραφικής της δραστηριότητας. Πάντα η αυλαία σημαίνει το τέλος. Στη θεατρική διάλεκτο μάλιστα είναι κυριολεκτική και μεταφορική η σημασία της. Μόλις πέφτει η αυλαία τελειώνει κάθε θεατρικό έργο. Μάλιστα στην τελευταία σκηνή, όλοι οι ηθοποιοί βγαίνουν για το φινάλε. Την κορύφωση που λέμε.
Κάπως έτσι μπορούμε να σχολιάσουμε και τον τελευταίο ανασχηματισμό. Οι παλιοί θίασοι, ενωμένοι πια, παίζουν πια την τελευταία τους πράξη. Νομίζουν πως έχουν και την καλύτερη διανομή των ρόλων. Τους κατάλληλους ανθρώπους στα κατάλληλα πόστα.  Ότι και να κάνουν όμως το έργο είναι χιλιοπαιγμένο. Το έχουμε ξαναδεί ξανά μανά. Μάλιστα και με τους ίδιους ηθοποιούς. Πολλοί από αυτούς, παιδιά και εγγόνια παλαιότερων θεατρίνων. Το περιεχόμενο μόνο είναι κάπως διαφορετικό. Έχει τίτλο «Ναι μεν αλλά». Είναι η ατάκα που θα ακουστεί ξανά και ξανά σε αυτό το μέρος της παράστασης. Ναι μεν συμμετέχουμε στην κυβέρνηση αλλά μας χωρίζει άβυσσος τα δύο κόμματα. Αυτό θα πουν οι ηθοποιοί με διαφορετικές φράσεις και μούτες. Τι χιούμορ! Μαύρο μάλιστα για θεατές που δύσκολα πια γελάνε.
Υπάρχει και κάτι αισιόδοξο για να ξαναδούμε το έργο; θα ρωτήσουν κάποιοι. Ναι υπάρχει κάτι. Ο θίασος παίζει το τελευταίο του χαρτί. Το σχήμα θα προσπαθήσει να γίνει όσο δυνατόν πιο καλύτερο και αποτελεσματικότερο. Αν προχωρήσει σε ρήξεις και τομές θα είναι ωφέλιμο για όλους. Γνωρίζει πως πρέπει να κάνει δουλειά χωρίς να γοητεύσει το κοινό. Χειροκροτήματα δεν περιμένει.  Ο κόσμος δεν πρόκειται να αποθεώσει αλλά ίσως ξυλοφορτώσει το θίασο. Οι ηθοποιοί αν αποδειχτούν και αυτή τη φορά ερασιτέχνες το θέατρο θα γίνει καλοκαιρινό. Ο κόσμος είναι έτοιμος να ορμήσει και να τα κάνει λίμπα.
Αυλαία λοιπόν, με τον θίασο να ξέρουμε τι (ξανα)παίζει. Η μπάλα πάει θέλοντας και μη στην πλατεία του θεάτρου. Στον κυρίαρχο λαό. Αλήθεια  τι κάνουν οι πολίτες, θα παραμείνουν θεατές;  Εντάξει ωραίος ο σχολιασμός για την υπουργοποίηση Γεωργιάδη. Πολλά εύστοχα ακούστηκαν και γράφτηκαν αλλά ας πάμε και λίγο παραπέρα. Ας σκεφτούμε τι άλλο μπορεί να γίνει.  Κάποιο άλλο έργο νομίζω όλοι θέλουν να δουν. Αλλιώς ας κάτσει ο καθένας στη θέση του και ας συνεχίσει να μουρμουρίζει. Για σκάνδαλα, προδότες, και όλα τα συναφή. Γκρινιάζοντας για τα πάντα και τους πάντες, σαν τους γέρους του Μάπετ Σόου.  Μια χάρη όμως. Αν δεν προτείνει τίποτα τουλάχιστον ας μουγκρίζει όσο το δυνατόν πιο χαμηλόφωνα. Άλλωστε από φιλιππικούς του καφενείου έχουμε χορτάσει. Κανένα σοβαρό έργο περιμένουμε και δεν βλέπουμε…