Από την οργή στη δημιουργία

Όλοι μας συναντάμε κόσμο νευριασμένο και ταπεινωμένο αυτές τις μέρες. Ανθρώπους που θέλουν κάπου να ξεσπάσουν. Η οργή περισσεύει από πολλούς. Δύσκολα όμως διοχετεύεται κάπου, μετατρέπεται σε δημιουργία.

Η εξαίρεση στον κανόνα είναι μια γνωστή φιγούρα της τηλεοπτικής μας θαλπωρής. Τον έχουμε συνηθίσει από τα κανάλια, να ξιφουλκεί κατά πάντων. Για τους περισσότερους είναι ένας γιατρός φωνακλάς και τίποτα παραπάνω.

Έτσι τον ξέρει η πλειοψηφία των πολιτών  που δεν έχει μάθει τη μεταφραστική του δραστηριότητα. Όπως και την ιδιότητα του πολίτη, που την τιμάει πάντα. Ο Ελευθέριος Ανευλαβής, σαν Αθηναίος πολίτης σηκώνεται στην αγορά να πει την γνώμη του. Ελεύθερος και χωρίς να φοβηθεί τίποτα, δεν χαρίζεται σε κανέναν.

Όμως τις μεταμεσονύκτιες ώρες δεν βρίσκεται μόνο στα τηλεοπτικά πλατό. Μακριά από την τηλεοπτική δημοκρατία κάνει και άλλα πράγματα. Ο λόγος για το βιβλίο που μετά από 7 ολόκληρα χρόνια κατάφερε να ολοκληρώσει. Ένα βιβλίο που κανένας, παρά τις απόπειρες, δεν είχε καταφέρει να μεταφράσει ολοκληρωμένο στα Ελληνικά για 70 χρόνια. Και τα κατάφερε! Άλλωστε οι μόνες μάχες που έχασες είναι αυτές που δεν έδωσες όπως μας αναφέρει ο ίδιος.

Η «Αγρύπνια των Φίννεγκαν» (1939) του Τζέιμς Τζόυς κυκλοφορεί από τον Μάιο σε ελληνική μετάφραση στα βιβλιοπωλεία.  Ένα εγχείρημα δύσκολο, για την απόδοση του πιο δυσνόητου βιβλίου του Ιρλανδού συγγραφέα. Το μοναδικό μαύρο διαμάντι της παγκόσμιας λογοτεχνίας όπως ονομάζεται. Για να καταλάβετε για τι άθλο μιλάμε, ρωτήστε φίλους σας που ξέρουν λίγα κολλυβογράμματα παραπάνω. Σκεφτείτε πως αν ο «Οδυσσέας» είναι δύσκολος, δηλαδή  μια μέρα του Τζόυς στο Δουβλίνο, για ποιο βαθμό δυσκολίας μιλάμε για την νύκτα που είναι η «Αγρύπνια». Τότε που όλα δεν φαίνονται καθαρά και πολλά πράγματα εννοούνται.

Το βιβλίο σύμφωνα με τον συγγραφέα δεν διαβάζεται ούτε σαν μυθιστόρημα, ούτε σαν παραμύθι. Ούτε βέβαια για να μας πάρει ο ύπνος. Ο ιδανικός αναγνώστης «πάσχει από ιδανική αϋπνία» όπως αναφέρει ο ίδιος ο Τζόυς.
Στην καθημερινή μας ήττα είναι σίγουρα κάτι το ελπιδοφόρο η ενέργεια αυτή. Γιατί πέρα από την πραγματικότητα της ανεργίας, υπάρχει και το φάντασμα της αεργίας που πλανιέται πάνω από τη χώρα.

Της παραίτησης από τα πάντα. Σε εποχές που η γλώσσα περιορίζεται σε 600 λέξεις, ο Ανευλαβής δίνει το παράδειγμα μεταφράζοντας 628 σελίδες από ένα τόσο στριφνό και περίεργο έργο, ενέργεια που ούτε  φυλακισμένος δεν θα  έκανε. Μίλησαν, οι ελεύθεροι άνθρωποι θα μου πείτε…
ΥΓ: Τα γράμματα του Τζόυς προ τη γυναίκα του Νόρα είναι με την ίδια αθυροστομία που έχουμε μάθει τον Ανευλαβή. Περίεργη σύμπτωση!