Όταν η σπίθα θα πέσει στα ξερά χόρτα...

Μόνο μικρόνοες θα μπορούσαν να σκεφτούν, στη σημερινή συγκυρία, την πιθανότητα άρσης απαγόρευσης των πλειστηριασμών στις κατοικίες. Ή, ακόμα χειρότερα, μόνο όσοι συνειδητά βρίσκονται σε τυφλά διατεταγμένη υπηρεσία.

Η κυβέρνηση και μόνο που συζητά ένα τέτοιο ενδεχόμενο δείχνει πόσο μακριά βρίσκεται από την πραγματικότητα. Πόσο απέχει από τις αγωνίες του μέσου ελληνικού νοικοκυριού. Πόσο βαθιά νυχτωμένη είναι για τον καθημερινό Γολγοθά που ανεβαίνουν εκατομμύρια Έλληνες.

Δεν θέλει και πολύ μυαλό. Όταν κάποιος δεν πληρώνει τις δόσεις για το «κεραμίδι» του σημαίνει, πολύ απλά, ότι αδυνατεί να τις πληρώσει. Δεν έχει κρυμμένες καταθέσεις, ούτε offshore σ’ εξωτικούς παράδεισους. Σημαίνει ότι είναι άνεργος, ότι οι αποδοχές του έχουν δραστικά περικοπεί ή ότι εξακολουθεί να εργάζεται αλλά ο εργοδότης του τον πληρώνει μια στο τόσο…

Ανήκει, δηλαδή, σε μια από τις τρείς κατηγορίες στις οποίες ανήκει το 95% των Ελλήνων. Κι όμως, η κυβέρνηση σφυρίζει αδιάφορα. Και συζητά την απελευθέρωση των πλειστηριασμών την οποία, κατά βάθος, δεν την θέλουν ούτε οι Τράπεζες. Οι Τράπεζες θέλουν τα λεφτά τους πίσω, όχι ντουβάρια με μηδέν απόδοση που θα μείνουν… αιώνες στ’ αζήτητα.

Για δείτε, όμως. Υποθέστε ότι από την Πρωτοχρονιά ξεκινούν οι πλειστηριασμοί. Μέσα σε λίγους μήνες εκατομμύρια Έλληνες θα βρεθούν στο δρόμο. Κατά κυριολεξία… Μέσα σε λίγους μήνες θα γίνουμε όλοι μας πρωταγωνιστές και μάρτυρες ενός δράματος που όμοιο του δεν θα έχει υπάρξει στη μεταπολεμική Ελλάδα.

Αυτή, τελικά, μπορεί να είναι – και θα είναι- η σπίθα της κοινωνικής έκρηξης. Το καζάνι που σήμερα βράζει θα τιναχθεί στον αέρα συμπαρασύροντας όσους επί χρόνια το υποδαύλιζαν. Θα είναι το σπίρτο που θα πέσει στα ξερά χόρτα και θα πυρπολήσει το σύμπαν.

Οι μικρόνοες, ή επικίνδυνοι, ή αλαζόνες κυβερνώντες είναι αδύνατο να μην έχουν υπολογίσει τις συνέπειες. Άρα, κάτι άλλο συμβαίνει… Θα μας το πουν;