Απ’ τη Λόντου στο Λόν-ντον

Ο οικονομικός πόλεμος των ημερών μας μπορεί να μην έχει ιαχές και  άρωμα του μπαρουτιού αλλά έχει και αυτός τα θύματά του. Νέους ανθρώπους, επιστημονικό και μη προσωπικό που μεταναστεύει για ένα καλύτερο μέλλον.

Οι γονείς τους, αφού διέλυσαν τη χώρα και έκαναν τα παιδιά τους σαν τα μούτρα τους έχουν όνειρα για αυτά. Όχι να αναστήσουν τη χώρα-ποιος τη χέζει αυτή-αλλά να σπουδάσουν και να δουλέψουν στο εξωτερικό! Αυτό είναι πια το όνειρό τους. Να λένε με περηφάνια σε συγγενείς και φίλους πως οι κανακάρηδες βρίσκονται στο Παρίσι! και το Λονδίνο! και ας κοιμούνται σε μια βάρκα, στις αποβάθρες του Τάμεση και του Σηκουάνα.

Παλιότερα η ομάδα ήταν το Γκρατς μετέπειτα η Ιταλία αλλά πια, όλοι δρόμοι οδηγούν στην Αγγλία. Κάτι τα Εγγλέζικα που γνωρίζουν σχεδόν όλοι, κάτι η Αγγλική ευγένεια η Γηραιά Αλβιώνα έχει γίνει η Νέα Ιερουσαλήμ για τους ιθαγενείς. Η όλη κατάσταση φτάνει στα όρια της υπερβολής και του φαιδρού,  πανάρχαιο χαρακτηριστικό της φυλής. Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε με χιούμορ με σκοπό να λειτουργήσει λυτρωτικά για όλους. Με την ευχή ο λόγος να αντικαταστήσει την ράβδο σας το παραθέτω.

Αν και Πατρινός καταλαβαίνουμε ότι μένεις στο Λονδίνο :

-όταν λες  το ποτάμι δεν εννοείς τον Διακονιάρη(άκου όνομα!) αλλά τον Τάμεση

-όταν έχεις πάει μόνο στο Μαντάμ Τισσό του Λονδίνου αλλά λες πως ξέρεις μέχρι και τους υπονόμους στο Λονδίνο

-όταν λες ότι σπουδάζεις στην Οξφόρδη, δλδ ένα στενό πιο κάτω στο Πανεπιστήμιο του Πούτσεστερ ή στην Σκωτία στο χωριό του Σον Κόνερι

-όταν μιλάς με το ευχαριστώ και το παρακαλώ(σαν Άγγλος!!) ενώ οι άλλοι παραμένουν αμετανόητα μούλοι

- όταν χρησιμοποιείς διαβατήριο αντί για ταυτότητα για τις συναλλαγές σου με τις δημόσιες υπηρεσίες

-όταν πλέον έχεις καταλάβει πως ο Χιου Γκραντ δεν κοιμάται στο Νότινγκ Χιλ και ούτε κρύβει τη Τζούλια Ρόμπερτς

- όταν η καμπάνα που χτυπάει δεν σου θυμίζει την εκκλησία του χωριού σου αλλά το καμπανάκι για τον τελευταίο γύρω μπύρας στις pubs

-όταν λες καλό το Πάσχα στο χωριό αλλά σαν την Αγία Σοφία του Λονδίνου δεν έχει… (πάει και ο βασιλιάς εκεί)

- όταν ενώ πίνεις τον καφέ σου το απόγευμα αναφέρεις πως τέτοια ώρα στο Λονδίνο πίνουνε τσάι(tea time)…και συνεχίζεις να πίνεις τον καφέ σου…

-όταν τραγουδάς και το νιώθεις το «τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι»

-όταν λες πως δεν «θα με πάρει ο Χάρος» αλλά πως θα τα πάρω από τα Harrods

-όταν βαριέσαι να σε ρωτάνε «τι κάνει το Λονδίνο;»

-όταν βρίζουν τον Δημαρά και εσύ λες πως ο δικό μας έχει κάνει δουλειά(ο γνωστός ξανθόψειρας του Λονδίνου)

-όταν η Φούλαμ σου θυμίζει την κυρα-Φούλα που χτύπαγε το κουδούνι στο σχολείο

-όταν όποτε έρχεσαι στην Πάτρα μετράς τα καινούργια καφέ. Εμείς εδώ έχουμε χάσει το μέτρημα…

-όταν νομίζεις πως οι παλιοί σου συμμαθητές μαζεύονται δίπλα στο τζάκι κάθε Κυριακή και λένε παλιές ιστορίες

-όταν μάλιστα νομίζεις ότι λένε για σένα και «που να βρίσκεται τώρα άραγε»…

-όταν μόλις έρθεις Πάτρα από το Λονδίνο νομίζεις πως οι τοπικοί ιθαγενείς θα σε πάρουν στους ώμους για να κάνεις το γύρο του θριάμβου στη Ρήγα Φεραίου(φυσικά, που αλλού;)

-όταν λες σε φίλους και γνωστούς «να κανονίσουμε!» και αυτοί σε κοιτάνε σαν να έχεις έρθει όχι από το Λονδίνο αλλά από τον..Άρη!

-όταν εξηγείς στους ξένους πως η σημαία της Σκωτίας έχει το σταυρό του Αγίου Ανδρέα, ο οποίος βρίσκεται στην Πάτρα, παρόλο που έχεις να το  προσκυνήσεις από το Γυμνάσιο

-όταν το 666 δεν σου θυμίζει τον διάβολο αλλά τη μεγάλη φωτιά του Λονδίνου το 1666-κάηκε πολύ πράμα τότε

-όταν λες πως έχεις πάει στους Ολυμπιακούς, εννοείς αυτούς στο Λονδίνο το 2012.(δύσκολα για του ’48). Ποτέ της Αθήνας! Άλλωστε ποιος θέλει να τους θυμάται..

-όταν έρχεσαι χαρούμενος στην Πάτρα και βλέπεις κόσμο με κατεβασμένα μούτρα. Τους ακούς να λένε μια, δυο και δέκα φορές  πως «οι πολιτικοί είναι κλέφτες» και πως «δεν έχουμε άλλα λεφτά». Καλά παίζουν το Ρετιρέ σκέφτεσαι; Ε, όχι! Ε, όχι! Καλύτερα στο Λονδίνο! Καλύτερα στο Λονδίνο!