Πολιτιστική παρακμή και βία

Στις μέρες μας, η ακροδεξιά εγκληματική σπείρα, ασκεί οργανωμένα (και ανενόχλητα μέχρι ώρας) βία κατά μεταναστών, απλών πολιτών που ανήκουν σε άλλους πολιτικούς χώρους με αποκορύφωμα τη δολοφονία ενός συμπολίτη μας. Βέβαια και πόσα άλλα εγκλήματα έχουν διαπράξει κατά απροστάτευτων αλλοδαπών που δεν έρχονται στο φως της επικαιρότητας. Αυτό λοιπόν το μόρφωμα γιατί δεν πρέπει να μην το συγχέουμε με άλλες ομάδες ή μεμονωμένα άτομα που ασκούν βία;

Μήπως, σε μια δημοκρατία, η βία διαφοροποιείται από το υποκείμενο που την ασκεί; Είναι αυτονόητο ότι σε μια δημοκρατία η βία είναι ποινικό αδίκημα από όπου κι αν προέρχεται, αυτό είναι στοιχειώδες και δεν χρειάζεται ανάλυση. Η βία αυτού του ακροδεξιού μορφώματος όμως είναι διαφορετική διότι ασκείται κατ’ εξακολούθηση και είναι απολύτως οργανωμένη και αποτελεί καταστατικό σκοπό αυτής της εγκληματικής σπείρας.

Η βία στα γήπεδα, στα πανεπιστήμια, στο δρόμο και γενικά στο δημόσιο χώρο υπήρχε και θα υπάρχει, αλλά είναι θέμα της οργανωμένης πολιτείας να το περιορίσει, ιδιαίτερα στα πανεπιστήμια. Οι αντικοινωνικές συμπεριφορές που φτάνουν στα όρια της άσκησης βίας είναι στοιχείο που υπάρχει σε όλες τα κοινωνίες.

Εκείνο όμως που δεν μπορεί να γίνει ανεκτό είναι η θεσμοθετημένη άσκηση βίας από μια οργάνωση που αποτελεί μέρος του κοινοβουλευτικού συστήματος. Και ακόμα πιο επικίνδυνη είναι η πολιτιστική παρακμή της ελληνικής κοινωνίας που ευνόησε την ανάπτυξη ενός τέτοιου φιδιού. Πολλοί θα πουν ότι η οικονομική κρίση ήταν η αιτία, αλλά ας σκεφτούν γιατί σε άλλες χώρες που πλήττονται και αυτές οικονομικά δεν υπάρχει σε τέτοια έξαρση ένα παρόμοιο φαινόμενο. Ας σκεφτούν επίσης τι μπορεί να περιμένει ο εργάτης, ο άνεργος, ο μεροκαματιάρης από ένα τέτοιο…απόκομμα...Ότι θα πάει ο γραφικός αρχηγίσκος να επαναδιαπραγματευτεί μνημόνια στην Ε.Ε και θα είναι αποτελεσματικός και πειστικός λόγω του κύρους και των γνώσεων που έχει; Στα αλήθεια τι μπορεί να περιμένει κανείς από ένα κόμμα που αποτελείται από ανθρώπους των σπηλαίων;

Τα χρόνια από το 1990 και μετά αποτέλεσαν περίοδο σχετικής ευημερίας αλλά και έντονης πολιτιστικής παρακμής σε επίπεδο καθημερινής ζωής και όχι βέβαια σε επίπεδο υψηλής τέχνης. Στα χρόνια αυτά είναι γνωστή η ιδιώτευση του μέσου πολίτη, η έγνοια του μόνο για το δικό του μικροσυμφέρον που οδήγησε σε μαζικά φαινόμενα αντικοινωνικής συμπεριφοράς (τρόπος οδήγησης και συμπεριφοράς προς τους άλλους, ρύπανση και καταστροφή δημοσίων χώρων κ.α).

Η σταδιακή αποξένωση από την υπόλοιπη κοινωνία, ο αστικός αναχωρητισμός και ο εγκλεισμός στον μικρόκοσμο των ολοένα και αυξανόμενων ατομικών υλικών αναγκών (;) οδήγησαν στην υιοθέτηση ως στόχου ζωής την επίδειξη κάθε στοιχείου που θα μας έκανε να «ξεχωρίζουμε» από τους άλλους. Ο πολιτισμός της καθημερινότητάς μας αποτελείτο από έναν σωρό πραγμάτων εξωτερικής
«ευτυχίας» που επισφράγιζαν την «ανωτερότητα» του ενός που τα είχε από τον άλλο που δεν είχε τα αντίστοιχα. Αυτή η πρακτική καλλιέργησε την καθημερινή «μαγκιά» δηλαδή την αίσθηση της εξωτερικής ανωτερότητας σε όρους αποκλειστικά εντυπώσεων. Κάπου εκεί χάθηκε η ουσία όπως κι αν αυτή μεταφραζόταν σε συλλογικούς ή ατομικούς όρους, κάπου εκεί χάθηκε και η ατομική αξιοπρέπεια η οποία εξευτελιζόταν κάθε βράδυ σε κέντρα και απόκεντρα…διασκέδασης.

Πώς να καλλιεργηθεί κριτική σκέψη μετά από όλα αυτά; Πώς να υπάρχει έστω υποψία συλλογικής αυταπάρνησης και διορατικότητας για τους κινδύνους που θα έρθουν σε μια κοινωνία παρακμής; To ακροδεξιό μόρφωμα με όλο του το πλήρωμα ήταν το επιστέγασμα ή αλλιώς η θάλασσα στην οποία έκβαλε το ποτάμι της πολιτιστικής υπανάπτυξης και του πολιτισμού της «μαγκιάς» και της επίδειξης. Η ευκολία και η παιδαριώδης απλούστευση των σύνθετων προβλημάτων αποτέλεσε πολιτική ρητορική που σαγήνεψε πλήθη πολιτών που δεν έχουν τη στοιχειώδη κριτική ικανότητα της διάκρισης ανάμεσα στην πλάκα και στο σοβαρό, ανάμεσα στην οπαδική ομάδα και το πολιτικό κόμμα και εν τέλει ανάμεσα στην αξία της ανθρώπινης ζωής και την δολοφονία ενός ανθρώπου. Που δεν έχουν το σθένος να ψηφίσουν άλλο κόμμα της αντιπολίτευσης με σοβαρές ελπίδες ανάληψης της διακυβέρνησης εκτός από τα δύο (πρώην) μεγάλα κόμματα γιατί τα αντιδραστικά ένστικτά τους δεν τους το επιτρέπουν.

Όσο για την ιδεολογία δεν χρειάζεται να γίνει λόγος. Ποιος από όσους υποστηρίζουν το ακροδεξιό μόρφωμα είναι πραγματικά ακροδεξιός; Ελάχιστοι, οι περισσότεροι ήταν αδαείς και απληροφόρητοι (πλέον όμως όχι) μερικοί φοβισμένοι από τη γενικότερη κατάσταση και οι υπόλοιποι απλώς πολιτικοί καφενόβιοι…

Είναι πράγματι καλό άλλοθι η κρίση για να ψηφίσουμε μια εγκληματική σπείρα…Πράγματι ένα τέτοιο άλλοθι είναι τόσο απλοϊκό άρα και χρήσιμο για μια μερίδα της κοινωνίας που δεν έχει αναλάβει ποτέ της συλλογικές ευθύνες παρά μόνο ατομικές διασφαλίσεις.

Ένας ανήσυχος πολίτης