Γιατί η “Χρυσή Αυγή” λημεριάζει στην Ελλάδα;

Γιατί η “Χρυσή Αυγή” λημεριάζει στην Ελλάδα;

του Σπύρου Ευστ. Τζαμαρία*

Σε αντίθεση με άλλα ολοκληρωτικά πολιτικά φαινόμενα ο φασισμός διεκδικεί λαϊκή βάση που συσπειρώνεται γύρω από μία πολιτική θεωρία με πυρήνα το “έθνος” και κατ' επέκταση την ράτσα. Οι οικονομολόγοι μας λένε ότι δεν φτάνει μόνο ο εθνικισμός. Ο φασισμός είναι πολιτική έκφανση του καπιταλισμού σε περιόδους που έχει εξαντλήσει την δυνατότητα του να συνεχίζει να κερδίζει υπό καθεστώς αστικής δημοκρατίας. Σε περίοδο οικονομικής κρίσης και φτωχοποίησης των εργαζομένων. Βέβαια, όπως δεν φτάνει μόνο η αναφορά στην ιδεολογία έτσι δεν φτάνει και η αποκλειστική αναφορά στην οικονομική κρίση για να εξηγήσει το φαινόμενο της εμφάνισης του φασισμού. Γιατί επικράτησε στην Ιταλία και στην Γερμανία του μεσοπολέμου; γιατί όχι στις ΗΠΑ ή την Αγγλία της κρίσης της ιδίας περιόδου; Γιατί σήμερα το χτικιό εμφανίζεται δυναμωμένο στην Ελλάδα και όχι στην Πορτογαλία ή στην Ιρλανδία;

Νομίζω ότι την πιο σύντομη απάντηση θα την πάρουμε από τα λεγόμενα και τα γραφτά ενός “υπό-όρους” αντιφασίστα και υπό συνθήκες υμνητή του φασισμού. Από τον “πολύ” Winston Churchill ! Αλλά πριν πριν ανατρέξουμε στον Churchill, αξίζει να επισημάνω το γεγονός ότι και στην Αγγλία του μεσοπολέμου έκανε την εμφάνισή του το φασιστικό κίνημα με τον Mosley. Το κίνημα των μελανοχιτώνων του Mosley δέχθηκε αποφασιστική ήττα από το Εγγλέζικο εργατικό κίνημα (και όχι από την κυβέρνηση των Εργατικών) με αποκορύφωμα το “μπλοκάρισμα” της μεγάλης φασιστικής πορείας (σε μίμηση αντίστοιχων παρελάσεων των Γερμανών ναζιστών και Ιταλών φασιστών ) στο East End του Λονδίνου, το 1936. Παρά το πλήθος των αστυνομικών που διέταξε η τότε κυβέρνηση των Εργατικών(!) να προστατεύσουν τους μελανοχίτωνες και να τους βρουν εναλλακτικούς δρόμους στην “πορεία” τους, τα εργατικά σωματεία και οργανώσεις τους σταμάτησαν. Οι φασίστες δεν παρέλασαν στις εργατικές και εβραϊκές γειτονιές του Λονδίνου. Εκεί φαίνεται να χάνουν και την δυναμική τους στην Αγγλία, σε αντίθεση με την Γερμανία, Ιταλία και Ισπανία όπου το εργατικό κίνημα δεν κατάφερε να τους σταματήσει.

Επιστρέφοντας λοιπόν στον Churchill θα τον ακούσουμε, απευθυνόμενο στον Bennitto Mussolini  τον Γενάρη του 1927 στη Ρώμη, να λέει: “Εάν ήθελε ήμουν Ιταλός, είμαι σίγουρος ότι θα βρισκόμουν μαζί σας ολόψυχα, από την αρχή ως το τέλος, στον θριαμβεύοντα αγώνα σας εναντίον των κτηνωδών ορέξεων και παθών του Λενινισμού”. Παρατηρήσατε βέβαια ότι εκείνη την παλιά εποχή υπήρχε μόνο ένα “πόλος”, ο ΛΕΝΙΝΙΣΜΌΣ. Ωστόσο, ας επικεντρώσουμε την προσοχή μας στην αρχή της φράσης: “εάν ήθελε ήμουν Ιταλός”! Τι εννοεί ο “ποιητής”; Δηλαδή τι διαφορά κάνει που ο Churchill δεν ήταν Ιταλός αλλά ήταν Εγγλέζος;

Την απάντηση θα την βρούμε στην έκδοση του 1939 των Great Contemporaries, όπου ο Winston Churchill έγραφε για τον Hitler και την άνοδό του στην εξουσία: “ Η Ιστορία αυτού του Αγώνα δεν μπορεί να διαβαστεί χωρίς [να νοιώσουμε] θαυμασμό για το θάρρος, την επιμονή, τη ζωτική δύναμη που του έδωσε τη δυνατότητα να προκαλέσει, να αψηφήσει, να συμφιλιώσει, ή να ξεπεράσει όλες τις εξουσίες ή αντιστάσεις που έκλειναν τον δρόμο του ... Πάντα έλεγα ότι αν η Μεγάλη Βρετανία είχε νικηθεί στον πόλεμο, θα ήλπιζα ότι θα βρίσκαμε έναν Hitler να μας οδηγήσει πίσω στη θέση που δικαιωματικά μας ανήκει ανάμεσα στα έθνη”

Πραγματικά διαφωτιστικό απόσπασμα! Ιδιαίτερα αν εστιάσουμε στην φάση “αν η Μεγάλη Βρετανία είχε νικηθεί στον πόλεμο, θα ήλπιζα ότι θα βρίσκαμε έναν Hitler να μας οδηγήσει πίσω στη θέση που δικαιωματικά μας ανήκει ανάμεσα στα έθνη”. Διότι ο φασισμός δεν φυτρώνει μόνο και μόνο σε περίοδο οικονομικής κρίσης, θέλει και τον πολίτη ηττημένο, με κατεστραμμένη αξιοπρέπεια, προσωπικότητες χωρίς αυτοεκτίμηση και νοσταλγία κάποιου χρυσού παρελθόντος, όπως συνέβη στη νικημένη και ταπεινωμένη Γερμανία, όπως στη “ριγμένη” στην συνθήκη του Saint-Germain-en-Laye (1919) Ιταλία που ζούσε ακόμα υπό την ξεφτίλα της ξεπεσμένης αγροτικής φεουδαρχίας. Σε αυτούς τους ταπεινομένους πολίτες έταξαν αυτοκρατορίες και ηρωικά μεγαλεία, όπως των Αρίων των Γερμανικών δασών και της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ακόμα και ο “ιμιτασιόν-φασίστας” Μεταξάς έταζε, στην προσπάθεια του δικτατορικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου να αποκτήσει λαϊκή βάση, στους ξεριζωμένους και ηττημένους του 1922 τα μεγαλεία των ΑρχαιοΕλλήνων και τον Γ Ελληνικό Πολιτισμό.

Ο φασισμός βέβαια δεν φυτρώνει αυτόματα, από μόνος του, φυτεύεται και καλλιεργείται. Ο Churchill δεν κρύβει την εκτίμηση που τρέφει στον φασισμό, ως το πλέον αποτελεσματικό σύστημα καπιταλισμού σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και όταν το αίσθημα εθνικής ντροπής ή/και ηττοπάθειας κατακλύζει την κοινωνία. Εκτιμά τον φασισμό ως μία μεταμόρφωση του καπιταλισμού η οποία μπορεί να καταστείλει, υπό συνθήκες γενικευμένης κρίσης, το εργατικό-σοσιαλιστικό κίνημα και για αυτό συγχαίρει θερμά τον Mussolini για τον “θριαμβεύοντα αγώνα σας εναντίον των κτηνωδών ορέξεων και παθών του Λενινισμού”. Η εξέλιξη βέβαια των γεγονότων διέψευσε τους φασιστο-συμπαθούντες αστούς πολιτικούς του μεσοπολέμου. Έδειξε ότι έκαναν μεγάλο λάθος πιστεύοντας πως θα μπορούσαν να ελέγξουν την επιθετικότητα του θηρίου και ότι θα μπορούσαν να συνυπάρξουν. Σύρθηκαν εκ των πραγμάτων στον μεγάλο αντιφασιστικό πόλεμο.

.Σήμερα η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα στην χώρα μας. Έχουν γραφτεί τόσα πολλά για την σημερινή οικονομική κρίση που περιττεύουν τα σχόλια μου. Ας σταθούμε όμως στην συμβολή των “μαζί τα φάγαμε” (εννοώ στην συμβολή των σοσιαλδημοκρατικών και νεοφιλελεύθερων μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων) στην θεσμική και ηθική παρακμή της κοινωνίας μας. Παραθέτω, λόγου χάριν, γεγονότα και καταστάσεις: το σχολείο απώλεσε την Παιδεία, εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης, ρουσφέτι και πελατειασμός, πανεθνικές χρηματιστηριακές απάτες, “σεμνά και ταπεινά”, “ηθικά ή νόμιμα”, “κυβερνάω διεφθαρμένους”, πρωτοκλασάτοι υπουργοί στο δικαστήριο, στην λίστα με τους φοροφυγάδες... Και κάποιο πρωί μας είπαν ότι πρέπει να απεμπολίσουμε “τμήμα” της εθνικής κυριαρχίας γιατί δήθεν εμείς, όλοι μας ανεξαιρέτως, φταίμε που είμαστε τεμπέληδες και διαπλεκόμενοι. Η “πολιτισμένη” Ευρώπη μας δακτυλόδειχνε ως αφερέγγυους, άσωτους μπαταχτσίδες. Όλη η ντροπή και το φτύσιμο στον Έλληνα! και οι διαφθορείς, οι ανέκαθεν κυβερνώντες, ανέβηκαν στον θώκο του αναμορφωτή!

Έτσι λοιπόν, ο στερούμενος Παιδείας νεοέλληνας μετά τις πλαστικές σημαίες που θα τον διόριζαν ή το χρηματιστήριο της δυνατής Ελλάδας και των Ολυμπιακών Αγώνων της Αγγελοπούλου και των εκσυγχρονιστών, μετά την τηλεοπτική εικόνα του πρωθυπουργού του να πανηγυρίζει στην εξέδρα για το ¨τιμημένο” κύπελλο, βλέπει τον Παρθενώνα για πούλημα στα γερμανικά περιοδικά, την τρόικα να διατάζει και τις κυβερνήσεις της χώρας του να υπακούουν. Ο ίδιος ζει σε συνθήκες φτώχειας και ανεργίας, ψάχνοντας και μη βρίσκοντας αυτό το “φως στο τούνελ” που του υπόσχονται κάθε τρεις και λίγο. Και όποιος από εμάς φτάσει στο κάτω όριο της προσωπικής απαξίωσης σταματάει να έχει πολιτικές αντιστάσεις, στερούμενος αξιοπρέπειας πιάνεται από τον τσαμπουκά όπως πιάνεται “ο πνιγμένος από τα μαλλιά του” και δέχεται τον Μιχαλιολάκο αρχηγό για μια νέα αυτοκρατορία με σκλάβους Πακιστανούς και Κούρδους. Αυτή είναι η εικόνα!!!!!

Τολμώ να ισχυριστώ ότι αν δεν υπήρχε, ακόμα και σήμερα, ισχυρή η μνήμη του αντιφασιστικού αγώνα και των εγκλημάτων του φασισμού, θα υπήρχαν περισσότεροι πολιτικοί και επικοινωνιακοί αξιωματούχοι του σοσιαλ-νεοφιλελευθερου μνημονιακού μετώπου που θα φλερτάριζαν ανοιχτά με την φασιστική δεξιά, όπως ακριβώς υπέδειξε ο Churchill. Αντί αυτού όμως εφεύραν την εναλλακτική θεωρία των “δύο άκρων”, ως επικοινωνιακό κόλπο για να επιμηκύνουν την παραμονή τους στην εξουσία. Ελπίζοντας ότι, στο εγγύς μέλλον, θα μπορούσαν να “εκπολιτίσουν” τους χρυσαυγήτες για να  σταθούν ως ομότιμοι στο σαλόνι της “μεγάλης δεξιάς παράταξης”. Η στυγνή δολοφονία του παλικαριού στο Κερατσίνι τους πανικόβαλε και αλλάζουν, τουλάχιστον επισήμως, στάση.

Γιατί όμως αυτός ο πανικός; Ελπίζω στους πολλούς λόγους και αιτίες καταδίκης της φασιστικής “Χρυσής Αυγής” από το μνημονιακό στρατόπεδο να συμπεριλαμβάνεται και η ιστορική μνήμη, ότι δηλαδή ο φασισμός δεν ελέγχεται!

*Ο Σ. Ε. Τζαμαρίας είναι Καθηγητής Αστροσωματιδιακής Φυσικής στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο