ΑΝΤΙΟ...

Η παραλία άδειασε αν και τα νερά παραμένουν ακόμα ζεστά. Σκεπασμένος με την αλμύρα κοιτάζω ολόγυρα. Τα πάντα ήρεμα, καθαρά. Κάπου εδώ μάλλον τελειώνει. Από αύριο γυρίζει ο καιρός. Βροχές και πτώση της θερμοκρασίας.

Λατρεύω το καλοκαίρι. Γιατί; Δεν ξέρω. Ίσως γιατί αγαπώ την θάλασσα. Ίσως επειδή προτιμώ την ημέρα από την νύχτα. Την αυγή από το σούρουπο. Το φως από το σκοτάδι. Πάντα θα πιστεύω σε αυτό που γεννιέται και θα ξορκίζω αυτό που πεθαίνει.

Είχα αποφασίσει να αποχαιρετήσω το φετινό καλοκαίρι γράφοντας πάλι  για το απέραντο γαλάζιο. Για τις σιωπηλές φεγγαρόλουστες νυχτιές. Για την καυτή ανάσα του Λεβάντε. Για τους κρυμμένους κολπίσκους με τα καταπράσινα νερά. Ίσως ακόμα και για τις μοναδικές στιγμές που μοιράστηκα και φέτος με τους δικούς μου ανθρώπους.

Σήμερα από το πρωί όμως έχω κολλήσει με ένα τραγούδι. Το σιγοτραγουδώ και μου φτιάχνει την διάθεση. Οι στίχοι του είναι Χαμόγελο….  Καλοκαίρι….. Ζωή….  Είναι ΕΛΛΑΔΑ…..

…Έχεις τον ήλιο στα μαλλιά σου, και το φεγγάρι στην ποδιά σου, και ένα τζιτζίκι ‘κει στα στήθια, που σου λέει, που σου λέει παραμύθια...

Με τους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη μελοποιημένους από τον Μίκη Θεοδωράκη θα αποχαιρετήσω το καλοκαίρι που φεύγει. Όπως θα ταίριαζε σε ένα μεγάλο και παντοτινό Έρωτα………………... Καλό Φθινόπωρο!