Μία αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε

Λεβεντάκο μου, τι φτιάνεις;

Εγώ σήμερα κατέβηκα στο κέντρο για να πιω τον κλασσικό κυριακάτικο καφέ. Ήμουνα αγουροξυπνημένος και κακόκεφος. Κάτι τα ποτά, τα σφηνάκια και τα υποβρύχια, το στόλο ολόκληρο ήπιαμε χτες με την παρέα. Δυστυχώς έγερναν και αυτά, σαν τα υποβρύχια του άλλη Άκη ,γιατί έκανα ένα στομάχι χάλια. Μόλις ροβόλησα και έφτασα στην Κορίνθου είδα κόσμο να τρέχει. Πολύ νωρίς για το καρναβάλι σκέφτομαι. Μπήκα και εγώ ασυναίσθητα και ξεκίνησα να τρέχω με τον κόσμο. Φόραγα άλλωστε την φόρμα που είχα χρόνια να ιδρώσω.

Τρέχανε στο run Greece με ενημέρωσαν, διοργάνωση που γίνεται σε πολλές πόλεις της Ελλάδας. Από ότι κατάλαβα θα κάναμε κάτι σαν το γύρο της πόλης. Τους ακολούθησα. Μου άρεσε που στη διαδρομή μας χειροκροτούσαν, κυρίως οι παλαιότεροι. Οι επευφημίες τους έδειχναν πως έχετε να τραβήξετε πολλά και τα 5-10 χιλιόμετρα πρέπει να σας φαίνονται παιχνίδι. Οι νεώτεροι δεν χειροκροτούσαν, απλά κοίταζαν περίεργα. Μάλλον θα ήθελαν να ήταν και αυτοί μαζί μας.

Να τρέχεις μέσα στα δέντρα στην Κωνσταντινουπόλεως ήταν σκέτη απόλαυση. Εκεί που λέω κουράστηκα, πριν την πλατεία Όλγας, τα τύμπανα μου έδωσαν ρυθμό για να συνεχίσω. Ήθελα να τερματίσω. Δεν είχα περπατήσει ποτέ τη διαδρομή, παρόλο που είναι η πόλη μου και έστω και τώρα ήθελα να το κάνω. Είναι ωραία να περπατάς. Νιώθεις με όλες σου τις αισθήσεις, πόσο μάλλον όταν τρέχεις που το συναίσθημα αυτό απογειώνεται.

Περνώντας μπροστά από τη Πολυφωνική η μπάντα παιάνιζε τους «Δρόμους της φωτιάς». Ξέρεις, τη μουσική των Ολυμπιακών αγώνων που λέμε, του Παπαθανασίου. Με τους ήχους αυτούς δεν έτρεχα αλλά πέταγα! Όλοι αυτό σχολιάσαμε μόλις περάσαμε από Κορίνθου και Γούναρη. Ο αθλητισμός και η μουσική ενισχύουν την κοινωνική συνοχή. Πράγμα αναγκαίο, ειδικά στις μέρες μας που όλοι είναι έτοιμοι να αρπαχτούνε με όλους.

Στον τερματισμό με τόσες επευφημίες ένιωσα λες και έμπαινα ελευθερωτής στην Πλατεία Γεωργίου. Σαν τον παλιό δήμαρχο, το Ρούφο που μπήκε στην Πάτρα όταν λευτερωθήκαμε το 1944. Ρώτα τον παππού, όχι μόνο τα ξέρει καλύτερα αλλά και τα θυμάται.

Πήρα και μετάλλιο για τη συμμετοχή μου. Κανένα με-τάλιρο δεν βλέπω και ανησυχώ. Κέρδισα όμως πολύ περισσότερα. Πράγματα που δεν μετρούνται και έχουν αξία ανεκτίμητη.

Να έρθεις του χρόνου αντράκο μου, μην βαριέσαι! Θα είναι ακόμα καλύτερα. Χρειαζόμαστε αυτές τις νίκες στην καθημερινή μας ήττα. Όχι για να περάσουμε τον διπλανό μας αλλά να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Έχουμε να προλάβουμε και άλλα πολλά άλλωστε. Μια αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε!