Ονειρούπολη - Παράπονα για το παιδικό φεστιβάλ

Ως ένα παιδικό φεστιβάλ επιεικώς απαράδεκτο από θέμα οργάνωσης χαρακτηρίζει σε επιστολή του προς το thebest.gr, ο κ. Νίκος Παπαδόπουλος που επισκέφθηκε το Φεστιβάλ που φιλοξενήθηκε στην Achaia Clauss, στην Πάτρα το περασμένο σαββατοκύριακο 5 και 6 Οκτωβρίου 2013.

Οι διοργανωτές είναι γεγονός ότι παραδέχτηκαν πως υπήρξαν κάποια προβλήματα την 1η μέρα λόγω και της μεγάλης απρόβλεπτης σε ένα βαθμό προσέλευσης των παιδιών και των οικογενειών τους αλλά πως την επόμενη μέρα τα πράγματα κύλησαν ομαλά.

Η επιστολή διαμαρτυρία του κ. Παπαδόπουλου όπου καταγράφει την προσωπική του εμπειρία είναι η εξής.

"Η μεγάλη αποδοχή του κόσμου έδειξε ότι υπάρχει διάθεση και χώρος για τέτοιου είδους εκδηλώσεις.

Η προσωπική μου εμπειρία (για την πρώτη ημέρα) που πήγα με τα παιδιά μου, μου άφησε μια όχι και τόσο καλή εντύπωση.

Να παραθέσω κάποια παραδείγματα:

Βλέποντας το πρόγραμμα επιλέξαμε με τα παιδιά μου να πάμε να δούμε τα ταχυδακτυλουργικά κόλπα.

Μπήκαμε στην είσοδο της Achaia clauss και η πρώτη εικόνα ήταν πραγματικά εντυπωσιακή.

Μας υποδέχτηκαν η Μίνι Μάους και άλλοι ήρωες από αγαπημένες σειρές και παραμύθια των παιδιών.

Δυστυχώς δεν ίσχυσε στην περίπτωσή μας, η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.

Πάμε στον χώρο που θα γίνονταν τα ταχυδακτυλουργικά κόλπα. όπου και υπήρχαν 20 καθίσματα και καμιά εκατοστή παιδάκια και άλλοι τόσοι περίπου γονείς.

Δεν πειράζει σκέφτηκα θα μας αποζημιώσει το θέαμα, περιμένοντας να αρχίσει.

Δυστυχώς το θέαμα ήταν κατώτερο του αναμενόμενου όχι για τους μεγάλους αλλά για τα παιδιά που έφυγαν απογοητευμένα. Ο ταχυδακτυλουργός έδειξε τρία κόλπα όλα και όλα.

Το τελευταίο δε με ένα χαρτονόμισμα για να το κάνει ζήτησε από εμένα (στεκόμουν στο πλάι της σκηνής) ένα χαρτονόμισμα γιατί δεν είχε επάνω του. Σκεφτείτε προχειρότητα!

Φεύγουμε απογοητευμένοι για την αίθουσα όπου θα παρακολουθούσαμε παιδικό θέατρο.

Πάμε σε μια αίθουσα στην οποία με μεγάλη μας έκπληξη παρατηρούμε πως δεν υπήρχαν καθίσματα αλλά κάτι μαξιλαράκια… περίπου σαν αυτά που χρησιμοποιούμε στο γήπεδο αλλά δερμάτινα.

Η αίθουσα γέμισε ασφυκτικά.

Έβαλα τα παιδιά μου μπροστά και κάθισα στο πίσω μέρος για να μπορούν να βλέπουν και τα υπόλοιπα παιδάκια.

Μετά από λίγο βγήκε μια γλυκιά κυρία (δεν κατάλαβα ποια ήταν αφού δεν άκουγα), κάποιος κύριος δίπλα μου είπε ότι ήταν από το χαμόγελο του παιδιού.

Ξεκίνησε η παράσταση η οποία ήταν πολύ καλή αλλά …μόνο για τους μισούς (από την μέση και μπροστά), οι υπόλοιποι δεν ακούγαμε!!!

Η ηχητική κάλυψη ήταν για κλάματα. Μόνο δυο ηχεία δίπλα στην σκηνή τα οποία δεν μπορούσαν βέβαια να καλύψουν την μεγάλη αυτή αίθουσα.

Τα παιδάκια στο πίσω μέρος αφού δεν μπορούσαν να ακούσουν το έριξαν στο παιχνίδι. Μάζευαν τα μαξιλαράκια από αυτούς που έφευγαν (γιατί δεν άκουγαν) και έφτιαχναν πύργους. Ένα μπάχαλο. Κρίμα γιατί τα παιδιά μου που ήταν μπροστά και άκουγαν ενθουσιάστηκαν με την παράσταση, όσο μπόρεσαν και είδαν γιατί από ένα σημείο και μετά οι φωνές των παιδιών που έπαιζαν ήταν πιο δυνατές από αυτές των ηθοποιών, έτσι αναγκαστήκαμε και φύγαμε πριν τελειώσει η παράσταση….

Η απογοήτευση ήταν τόσο μεγάλη…

Βγήκαμε έξω από την αίθουσα παίξαμε λίγο με το καρναβαλικό άρμα και μετά φύγαμε…

Νίκος Παπαδόπουλος, πατέρας δύο παιδιών και μιας ανιψιάς που βρέθηκαν στην Oνειρούπολη".