Δυο κοπέλες στον πεζόδρομο της Ρήγα Φεραίου

«Αυτά είναι για να πάρεις γάλα στο παιδί». Οι δύο κοπέλες που περπατούσαν στον πεζόδρομο Ρήγα Φεραίου, δεν ήταν με τίποτα πάνω από είκοσι χρονών. Αντικρίζοντας τη γυναίκα με το μωρό στην αγκαλιά να ζητιανεύει για ελεημοσύνη, δεν το σκέφτηκαν καθόλου.

Η μια από τις δυο έβγαλε ένα κέρμα των δυο ευρώ και της το έδωσε. Δεν θέλει και πολύ μυαλό να καταλάβεις ότι αυτό ήταν από το χαρτζιλίκι της.

Όπως χαρτζιλίκι ήταν και το κέρμα του ενός ευρώ που είχε ένα κοριτσάκι, το οποίο  έπεσε από κάτω από τη σχάρα ενός φρεατίου στην πλατεία Αγίας Σοφίας. Ο περαστικός δεν είχε κανένα πρόβλημα να γονατίσει και να σηκώσει τη σχάρα για να το ανασύρει και να το δώσει στο κοριτσάκι που έκλαιγε πανικόβλητο στο ενδεχόμενο της απώλειας του.

Η ανυπόκριτη και πραγματική αλληλεγγύη στον διπλανό μας ή στη διπλανή μας, που έχει μεγαλύτερη ανάγκη από εμάς, τα παιδιά που μένουν σε προχωρημένη ηλικία με τους γονείς τους, οι παππούδες και οι γιαγιάδες που παίρνουν (όσο αντέχουν, όσο μπορούν) μια σοκολάτα στα εγγόνια τους.

Σʼ αυτές τις καθημερινές εικόνες και κοινές διαπιστώσεις βρίσκεται και η απάντηση στο εύλογο ερώτημα, που διατυπώνεται έξω από εμάς, «πώς αντέχουν ακόμη οι Έλληνες». Άλλωστε, καμία χώρα μεταπολεμικά στην Ευρώπη δεν υπέστη και δεν άντεξε τέτοιας έντασης ύφεση επί μια εξαετία.

Και αλήθεια, πώς τα καταφέρνουν οι Έλληνες, κόντρα σε κάθε λογική;

Μα, είναι απλό. Οι  Έλληνες, πέρα από τα πολλά ελαττώματά τους, κρατάνε ακόμη γιατί στη γλώσσα τους υπάρχει μια λέξη που δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα του κόσμου: το φιλότιμο. Και βαστάνε, στην κόντρα, γιατί στην Ελλάδα υπάρχει η οικογένεια.

Ευτυχώς, δηλαδή, που δεν είμαστε ή δεν έχουμε γίνει Νορβηγία ή Σουηδία. Κι ας είναι εκεί πλουσιότεροι από εμάς! Ακόμη και τα ποσοστά αυτοκτονιών των απελπισμένων Ελλήνων είναι χαμηλότερα από τα δικά τους!

Συνεπώς, κρατάμε, βαστάμε, αντέχουμε! Έως πότε, όμως;