Τα Πανεπιστήμια στο στόχαστρο

Οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις δημιουργούν τις προϋποθέσεις για τη συνοχή των δημόσιων λειτουργιών με μέτρο τη δικαιοσύνη και σεβασμό στα δικαιώματα των εργαζομένων, ώστε να θεμελιώνεται στη συνείδηση των πολιτών η πεποίθηση ότι υπηρετείται το συλλογικό καλό που λειτουργεί ως καταλύτης στην πρόοδο και την ανάπτυξη.

Είναι πλέον φανερό ότι όσα παρουσιάζονται ως μεταρρυθμίσεις δεν είναι απλά παραπλανητικά, αλλά συνιστούν μια βίαιη και παράλογη πολιτική που καταργεί την πρόσβαση στα δημόσια αγαθά.

Σήμερα επιστρατεύονται κάθε λογής τερτίπια προκειμένου να αποδομηθούν οι δημόσιες λειτουργίες. Επικεντρώνονται στους εργαζόμενους που έχουν ξεπεράσει τα ανθρώπινα όρια αντοχής προκειμένου να κουκουλώσουν τα τεράστια προβλήματα για παράδειγμα το ΕΣΥ που μέρα με τη μέρα υποβαθμίζεται και αυτό αποβαίνει σε βάρος της δημόσιας υγείας.

Η απόφαση για απομάκρυνση των διοικητικών υπαλλήλων των Πανεπιστημίων, συνιστά άλλο ένα πλήγμα στις δημόσιες λειτουργίες του Κράτους.

Και πως προστατεύεται η αυτονομία των Πανεπιστημίων όταν ψηφίζεται διάταξη νόμου για να εκβιάσει η Κυβέρνηση τους εργαζόμενους;

Δυστυχώς, ούτε οι φωνές απόγνωσης των 400 μελών ΔΕΠ δεν συγκινούν. Δεν κατανοούν  ότι τα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα θα αδυνατούν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους τόσο απέναντι στους φοιτητές, τους ερευνητές όσο και απέναντι στην κοινωνία;

Είναι αποκαλυπτικά τα στοιχεία που παραθέτουν, όπως:

1.    υπολειτουργία, μείωση των παρεχόμενων υπηρεσιών από βιβλιοθήκες

2.    αδυναμία λειτουργίας και καθυστερήσεις στο σύνολο των διοικητικών πράξεων και της διαδικτυακής υποστήριξης

3.    δυσκολία ανταπόκρισης στις διεθνείς υποχρεώσεις (προγράμματα Erasmus, Leonardo da Vinci, Comenius, Jean Monet - υποτροφίες, επιστημονικά συνέδρια)

4.    σημαντική μείωση εσόδων από απώλεια των χρηματοδοτήσεων των ερευνητικών προγραμμάτων και εκείνων που εκπονούνται στις πανεπιστημιακές κλινικές προς όφελος των υπηρεσιών υγείας που προσφέρονται στους πολίτες.

Για τους κυβερνώντες όμως είναι απλά. Θα αναθέσουν σε άλλους, ιδιώτες-επιχειρηματίες με ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, χαμηλά αμειβόμενους, διότι το σχέδιο είναι λιγότερη δημόσια υγεία, λιγότερη δημόσια παιδεία με απώτερο στόχο την κατάργηση της δωρεάν τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και ταυτόχρονα χτύπημα στα σημαντικότερα πανεπιστημιακά ιδρύματα όπως π.χ. στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών που είναι το αρχαιότερο και συγκαταλέγεται στο 1% των κορυφαίων Πανεπιστημίων του κόσμου.

Πέραν όμως από το  Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών πλήττονται τα Πανεπιστήμια Πατρών, Ιωαννίνων, Κρήτης, το πολυτεχνείο της Αθήνας που έχουν τύχει διεθνών διακρίσεων. Άραγε είναι τυχαίο; Ποια συμφέροντα εξυπηρετούνται;

Φέτος μάλιστα το Πανεπιστήμιο Πατρών συμπληρώνει πενήντα χρόνια εκπαιδευτικής ζωής, αλλά και προσφοράς στην οικονομική ζωή της Πάτρας και της ευρύτερης περιοχής που τα τελευταία χρόνια βίωσε την αποβιομηχάνιση και σήμερα πλήττεται από την αυξανόμενη ανεργία.

Σταδιακά οι μνημονιακές δεσμεύσεις συμπαρασύρουν ό,τι έδινε ελπίδα στον αδύναμο άνθρωπο, αφού στραγγαλίζει κάθε ατομικό και συλλογικό δικαίωμα.

Όποια κοινωνική ομάδα σηκώνει κεφάλι για να υπερασπιστεί τα δικαιώματά της συκοφαντείται και με αρωγό  ΜΜΕ στήνεται το χτύπημα των αγώνων.

Ένα όμως είναι βέβαιο. Η πρόοδος των ανθρώπων δεν επιτεύχθηκε χωρίς συγκρούσεις και αγώνες.