"Εγώ είμαι επαγγελματίας μωρό μου..."

Έλα για λίγο στη θέση ενός μουσικού που δουλεύει σ΄ένα τυπικό νυχτερινό κέντρο...

Βαριέσαι τη δουλειά σου γιατί δεν παίζεις το είδος μουσικής που πραγματικά σ' αρέσει. Συνήθως έχεις αλλοτριωθεί τόσο πολύ παίζοντας τα ίδια και τα ίδια κάθε βράδυ, που, ακόμα και αξιόλογα κομμάτια, σου περνούν απαρατήρητα. Πρέπει να παίζεις θέατρο προσποιούμενος τον κεφάτο ή τον νταλκαδιασμένο κ.λπ. ανάλογα την περίσταση. Σταδιακά κουφαίνεσαι από τις εκκωφαντικές εντάσεις. Έχεις να τα βγάλεις πέρα με ένα εταιρόκλητο σύνολο συναδέλφων, από σκυλοτραγουδήστριες που θέλουν να γίνουν Σάσες Μπάστες, μέχρι ροκάδες κιθαρίστες σαν αυτούς που περιγράφει ο Γιοκαρίνης στο "Νοσταλγός του Ροκ 'ν' Ρολ". Το ψώνιο είναι ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση στον εργασιακό σου χώρο. Η καλλιτεχνική προσέγγιση είναι έτη αποθανούσα.

Το κοινό έχει πάθει αρτηριοσκλήρυνση και αν δεν ακούσει "Πριγκηπέσσα" μέχρι τις 2.00 είναι ικανό να σε λιντσάρει. Από την άλλη πρέπει να εργαστείς ανεχόμενος την εμετική (συνήθως) αισθητική τόσο του χώρου όσο και του ήχου. Τέλος πρέπει να αντιμετωπίσεις το οποιοδήποτε αφεντικό σου λάχει κάθε φορά, το επίπεδο και οι πρακτικές του οποίου είναι της χαμηλότερης πιθανής υποστάθμης.

Αλλά πάνω απ' όλα πρέπει να συμβιβαστείς (σκληρός συμβιβασμός) με το γεγονός ότι αυτό που κάνεις δεν είναι τέχνη, είναι δουλειά. Δεν είσαι καλλιτέχνης, είσαι διασκεδαστής. Διότι δεν έχεις καμιά ελευθερία ουσιαστικών επιλογών, ενώ ο καλλιτέχνης έχει ελευθερία έκφρασης. Μεταφέρει ψήγματα της ψυχής του στο κοινό, με τον τρόπο που αυτός επιλέγει κι όχι με τον τρόπο που του επιβάλλει η κυρίαρχη κουλτούρα της δισκέδασης ή το ύφος του μαγαζιού κ.λπ.

Ασφαλώς δεν σκέφτονται όλοι οι εργαζόμενοι μουσικοί με αυτό τον τρόπο, ούτε βιώνουν τα ίδια προβλήματα στον ίδιο βαθμο, αλλά η πλειοψηφία αισθάνεται μια καλλιτεχνική ένδεια σ' αυτό που κάνει. Η μόνη διέξοδος που εγώ γνωρίζω και με απόλυτη βεβαιότητα σε λυτρώνει από τα παραπάνω, είναι ο ερασιτεχνισμός. Όχι ως αποχή από την δουλειά, αλλά ως στάση απέναντι στην τέχνη. Να είσαι πρωτίστως εραστής της τέχνης που αγαπάς και έπειτα εργαζόμενος. Δυστυχώς όμως οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων (μικρών τε και μεγάλων) έχουν άλλη άποψη.

*Ο Ανδρέας Γκολφινόπουλος είναι 28 ετών, έχει μεγαλώσει και ζει στην Πάτρα, είναι απόφοιτος του τμήματος Μηχανικών ΗΥ & Πληροφορικής του πολυτεχνείου της Πάτρας, τελειόφοιτος του τμήματος των Νηπιαγωγών του πανεπιστημίου της Πάτρας, αλλά πάνω απ' όλα ερασιτέχνης μουσικός.