Αδεια…ντουβάρια

Τα μαλλιά άσπρισαν. Η σπιρτάδα της νιότης χάθηκε. Οι χώροι που αποτέλεσαν την σπίθα που άναψε την φωτιά της αντίστασης, με αποτέλεσμα την πτώση των στρατοκρατών με τα…τενεκεδένια παράσημα, ξεχάστηκαν. Για να τους θυμόμαστε μονάχα σαν σημεία τέλεσης ιδιότυπων μνημοσύνων και όχι ως εστίες εξέγερσης και θυσιών για τη Δημοκρατία.

Τα άδεια ντουβάρια κατελήφθησαν –όπως ήταν αναμενόμενο- για να μετεξελιχθούν σε αυτοδιαχειριζόμενα μέρη, που εκτός από φασολάδες μοίραζαν, ενίοτε, και κοντάρια στους συνοδοιπόρους, για να αντισταθούν στο σύστημα…

Όλα αυτά βέβαια ανήκουν στο παρελθόν, καθώς από το περασμένο καλοκαίρι, με αιφνιδιαστική επιχείρηση, οι αστυνομικές δυνάμεις ανακατέλαβαν τα «κέντρα ανομίας» , κατά την προσφιλή έκφραση του αρμοδίου υπουργού.

Ανάλογη τύχη είχε και το πρώην παράρτημα του πανεπιστημίου της Πάτρας, επι της οδού Κορίνθου, που πριν 40 χρόνια ο τότε φοιτητόκοσμος προκαλούσε ρίγη συγκίνησης βροντοφωνάζοντας για πρώτη φορά το σύνθημα «ψωμί, παιδεία, ελευθερία».

Το ιστορικό ακίνητο πέρασε στο νόμιμο κάτοχό του , το Δήμο Πατρέων.

Από την ώρα εκείνη οι προτάσεις αξιοποίησης έπεφταν με ρυθμούς καταιγιστικούς.

«Υπομονή», συνέστηναν δημοτικοί παράγοντες, διαβεβαιώνοντας παράλληλα για την κατάλληλη εκμετάλλευση των χώρων.

Πέρασαν 90 ημέρες, σχεδόν και φθάσαμε στην επέτειο του Πολυτεχνείου, με το κτίριο ερμητικά κλειστό (έχοντας μάλιστα χτισμένη την πόρτα του !). Ενώ οι αξιωματούχοι του Δήμου συνεχίζουν να δηλώνουν πως υπάρχει σχεδιασμός, που θα ξεδιπλωθεί στην ώρα του.

Δεν αντιλέγει κανείς πως κάποιες σκέψεις θα υπάρχουν. Κάποιες ιδέες θα έπεσαν στο τραπέζι. Το ερώτημα είναι γιατί εμφανίζεται αυτή η δυστοκία.

Μήπως τελικά δεν ξέρουμε τι να κάνουμε τους χώρους, που πριν ένα χρόνο διεκδικούσε και με παράσταση στις εισαγγελικές αρχές ο Δήμος;

Γιατί εάν έχουμε οριοθετήσει τους στόχους μας, ποια η αιτία καθυστέρησης. Μποναμά πρωτοχρονιάτικο αναζητούμε; Ή προεκλογική εξαγγελία;