Γλέντι Λαογραφικό

Αντράκο μου, τι φτιάνεις;

Εγώ χτες το βράδυ αποφάσισα να το ρίξω έξω. Μην νομίσεις φθηνά πράγματα. Πήγα σε εστιατόριο, συνήθεια που έχω να κάνω πολύ καιρό. Διάλεξα ένα στη τύχη, που είδα κόσμο πολύ και μπήκα. Πολύ νεολαία για εστιατόριο, θα έχει καμιά συνεστίαση ο ΟΑΕΔ σκέφτηκα. Με την ελπίδα μην κληρώσουνε καμιά δουλειά έκατσα.

Τελικά δεν ήταν ο ΟΑΕΔ που γέμισε το μαγαζί. Ο Λαογραφικός Όμιλος Πατρών καλωσόριζε τα καινούργια του μέλη, με ενημέρωσαν. Δεν πρόλαβα να κάτσω και ο χορός είχε ήδη ξεκινήσει. Ακούσματα από κάθε γωνιά της Ελληνικής πατρίδος πλημμύρισαν τα αυτιά μου. Θράκη, Ήπειρος, Μακεδονία καθώς και τα δικά μας καλαματιανά είχαν την τιμητική τους. Κόσμος νεανικός έσερνε το χορό. Μια γενιά που έχει μεγαλώσει στις πόλεις και οι μνήμες της από την ύπαιθρο είναι τουλάχιστον χλιαρές. Μερικές μέρες το χρόνο και αυτές μόνο σε γιορτές. Μια γενιά που οι γονείς τους θεωρούσαν απαγορευμένα τα δημοτικά τραγούδια. Δεν άντεχαν τον ήχο. Αλλά προπάντων τον κόσμο στον οποίο παρέπεμπαν. Τα τραγούδια των δικών τους γονιών, τα γλέντια και τα πανηγύρια του χωριού. Με Καρναβά, Κοτρώτσου, Παπασιδέρη και όλους του μεγάλους του δημοτικού τραγουδιού. Έλα μου όμως που αυτό που έχασαν το βρίσκουν από τα παιδιά τους. Αυτοί είναι τώρα που τα ακούνε ακομπλεξάριστα και τα χορεύουν μάλιστα.

Με πήραν σηκωτό από το τραπέζι για να χορέψω. Τσάμικος ο χορός, Αμάραντος το τραγούδι. «Για δέστε τον αμάραντο, σε τι βουνά φυτρώνει» τραγουδούσαν όλοι. Τι καλύτερο για τα δύσκολα που περνάμε. Στην εποχή της αβεβαιότητας ένιωσα πως έγινα ένα με το φυτό και την δύναμη του να κρατηθεί όρθιο.

Γραφικότητες θα μου πεις. Λεβεντάκο μου Λαογραφικός λέγεται ο όμιλος και όχι γραφικός. Κανείς δεν θα ορίσει τον τρόπο που θα κλαίμε ή θα γελάμε. Και αν χρειαστεί θα γυρνάμε πίσω, όχι ως πισωγύρισμα αλλά γιατί η ίδια η περίσταση το απαιτεί.

Και η περίσταση όπως ξέρεις είναι κάπως δύσκολη. Χρειαζόμαστε πράγματα που μας ενώνουν όπως ο κύκλος σε ένα δημοτικό χορό. Ελπίζουμε άλλωστε  και το μέλλον της χώρας να είναι κύκλιο. Η πομπή αυτή που έρχεται από μακριά να προσπεράσει τις δυσκολίες και να βγει και πάλι νικήτρια.

Θα σε χαιρετήσω με λόγια του Βασίλη Καραποστόλη. Δεν τον ξέρεις. Δεν είναι στο dancing with the stars. Στο χθεσινό dancing όμως θα του άρεσε πολύ. Είναι από το βιβλίο του «η εποχή της όρεξης». «Αίνοι υφαίνονταν όταν οι συνδαιτημόνες έπιαναν τα δημοτικά. Έδεναν τότε οι φωνές τους μ’ ένα τρόπο που τις έκανε συμπαγείς, ανθεκτικές απέναντι στο χρόνο, στη φθορά, στη μοίρα»…