Η ευθύνη πάνω από τα μικροκομματικά οφέλη

Βλέπω πολλές και ενδιαφέρουσες ερμηνείες για το δεύτερο συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς. Μερικές από αυτές συγκλίνουν στο γεγονός ότι… μάλλον υπάρχει πρόβλημα καθώς προέκυψαν δύο απόψεις σχετικά με την πορεία του κόμματος.

Αυτή που ήθελε συνεργασία με την «πρωτοβουλία των 58» και η άλλη που ήθελε αυτόνομη πορεία με συνεργασίες που θα προκύψουν με άλλες κινήσεις της αριστεράς.

Βέβαια σε αυτή την περίπτωση δε λαμβάνεται υπ όψιν ότι υπήρξαν τέσσερις μέρες ενός συνεδρίου όπου ακούστηκαν και συζητήθηκαν όλες οι απόψεις και με τεράστια πλειοψηφία αποφασίστηκε ο δρόμος που θα πρέπει να ακολουθήσει το κόμμα.

Όσο κι αν αρέσει ή δεν αρέσει αυτό σε κάποιους με πάρα πολύ απλά λόγια αποφασίστηκε ότι η ΔΗΜ.ΑΡ. έχει να ακολουθήσει μόνο το αριστερό μονοπάτι χωρίς να… λοξοκοιτάζει προς τα δεξιά.

Η σύγκλιση με τους «58» θα ήταν δεξιά στροφή!

Τόσο απλό είναι…

Μπορεί αυτό να μην αρέσει σε κάποιους. Μπορεί να το θεωρούν λάθος. Κάποιοι μέσα από το κόμμα προσπάθησαν πολλοί να πείσουν τους συνέδρους (δηλαδή τη βάση του κόμματος) ότι ο μόνος δρόμος για τη διεύρυνση είναι αυτός των «58», του ΠΑΣΟΚ και του Σημίτη. Δεν τα κατάφεραν. Έτσι είναι η Δημοκρατία. Πως να το κάνουμε;

Η Δημοκρατική Αριστερά έχει πάρει δύσκολες αποφάσεις στο πρόσφατο παρελθόν. Της έγινε πολύ κριτική για την απόφασή της (από τους ίδιους κυρίως) να αποχωρήσει από την κυβέρνηση. Για την ακρίβεια είναι το μοναδικό πολιτικό κόμμα (όχι τάση, ή μεμονωμένα πρόσωπα) που αποχώρησε οικειοθελώς από κυβερνητικό σχηματισμό ενώ βρισκόταν στην εξουσία.

Πλήρωσε το τίμημα και της συμμετοχής (που έγινε στη βάση μιας προγραμματικής συμφωνίας που οι άλλοι δύο εταίροι δεν σεβάστηκαν) και της αποχώρησης από την κυβέρνηση.

Στο συνέδριό της η Δημοκρατική Αριστερά απέδειξε ότι παραμένει ένας ζωντανός και δραστήριος πολιτικός μηχανισμός που μπορεί να συζητά (ακόμα και με εντάσεις) αλλά να αποφασίζει με γνώμονα την ιστορική ευθύνη της απέναντι στο μέλλον του τόπου.

Δεν είναι απαραίτητα σωστές όλες οι αποφάσεις και κινήσεις. Άλλωστε από ανθρώπους λαμβάνονται και κανείς δεν έχει το αλάθητο.

Βασικό κριτήριο όμως είναι το καλό της χώρας και όχι τα πρόσκαιρα κομματικά οφέλη.

Με αυτή την έννοια η Δημοκρατική Αριστερά είναι μια σπάνιας πολιτικής σοβαρότητας παρακαταθήκη για τη συμβολή με άλλες πραγματικά προοδευτικές  δυνάμεις για το σήμερα και της αύριο της Ελλάδας.