Ανοίξτε τις πύλες

Λεβεντάκο μου τι φτιάνεις;

Εγώ το έριξα στο διάβασμα στις γιορτές. Άκου τι έμαθα: Κατά την μεσαιωνική περίοδο οι πόλεις για τη ασφάλειά τους ήταν κτισμένες μέσα σε κάστρα. Για να έμπαινε κάποιος στην πόλη έπρεπε να πέρναγε από την πύλη η οποία έκλεινε τις βραδινές ώρες.

Εμάς ποια είναι η πύλη αντράκο μου; Η πύλη της Πάτρας δεν είναι πλέον το θαλάσσιο μέτωπο που λένε. Μάλλον η Ρήγα Φεραίου υποδέχεται τους κατοίκους της. Με κάποιες αλλαγές βέβαια από τις πύλες του παρελθόντος. Η πύλη αυτή δεν κλείνει το βράδυ. Επίσης οι ιππότες έχουν αντικατασταθεί με τους πότες που περιοδεύουν στη βραδινή τους έξοδο.

Αυτές τις μέρες καταφθάνουν από το εξωτερικό γνώριμες φυσιογνωμίες που έχουμε να δούμε καιρό. Πατρινοί που μετανάστευσαν για ένα καλύτερο μέλλον και επιστρέφουν για να κάνουν γιορτές με τους δικούς του. Φίλοι και συμμαθητές έρχονται να περάσουν τα Χριστούγεννα στο σπίτι τους. Γι’ αυτούς οι πύλες είναι ανοιχτές αλλά πρέπει να έχουν και κάτι μαζί τους όπως έρχονται.

Οι φίλοι πέρα από τον ευρωπαϊκό αέρα που θα μας φέρουν, θα παρατηρήσουν πρόσωπα και καταστάσεις. Όταν έρχεσαι από αλλού έχοντας την ιδιότητα του ξένου, παρατηρείς καλύτερα τα πράγματα. Πέρα από τις διαφορές που βγάζουν μάτι-τα καφέ που άνοιξαν- θα δουν και πράγματα που δεν τα καταλαβαίνεις αμέσως. Στα πρόσωπα θα δουν την γκρίνια που έχει διαποτίσει τους πάντες πέρα από τη εφήμερη χαρά των ημερών. Μια γκρίνια που πλέον κανένας δεν καταλαβαίνει αφού έχει γίνει βίωμα. Ας προσπαθήσουν να τους ηρεμήσουν.

Παίδες, μην αρχίστε ότι στην Ελλάδα κάτι γίνεται χειρότερα από αλλού. Το ξέρουμε και δεν έχει καμία ουσία πλέον να το πούμε ξανά μανά. Αντίθετα προχωρήστε σε πράξεις! Πάρτε τους δικούς σας και κάντε τους μια βόλτα στις πλατείες να πάρουν λίγο αέρα και να χωνέψουν. Να κάτσουν σε ένα παγκάκι. Πείτε τους πως δεν πρέπει να είσαι γέρος ή να έχεις σκύλο για να σου αρέσει να περπατάς. Εξηγήστε τους πως δεν είσαι γραφικός αν παίρνεις την συγκοινωνία αλλά αυτό είναι ένδειξη πολιτισμού. Στην Ευρώπη έτσι γίνεται. Κάθε Σαββατοκύριακο μάλιστα παίρνουν τα όρη και τα βουνά.

Και έτσι που τους βλέπετε αγχωμένους και μπερδεμένους ηρεμήστε τους. Έρχεστε από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Πείτε τους πως παντού οι άνθρωποι τις ίδιες χαρές έχουν, μαζί και τις ίδιες λύπες. Και πως είναι φορές που ο κόσμος καταντάει τόσο μικρός όσο και ο μικρός «για τους έξω» πεζόδρομος της Ρήγα Φεραίου…

ΥΓ: Και πείτε τους να μην γκρινιάζουν ΚΑΙ για την αιθαλομίχλη. Αυτή μπροστά στα όνειρα που γίνονται ατμός δεν είναι τίποτα…