Δυό λέξεις για τον γιατρό Ανδρέα Αβραμόπουλο

Δεν ήταν πολιτικός με την έννοια που ξέρουμε. Ήταν ένας συνεπής ιδεολόγος, ένας καθαρός και έντιμος άνθρωπος. Σαν αυτούς που όταν πουν μια κουβέντα, όταν πειστούν για την εγκυρότητα της αλήθειας τους, εμμένουν σ’ αυτήν και δεν αλλάζουν την γνώμη τους την επόμενη φορά που θα τους συναντήσεις.

Στο ιατρείο του, στην οδό Κανακάρη στην Πάτρα, πίσω από το στενό γραφειάκι του, δεξιά όπως μπαίνεις, ανάμεσα σε σφραγίδες και συνταγές, πλάι από έναν πολυκαιρνό ιατρικό προβολέα που φώτιζε εξανθήματα και δερματοπάθειες, σού εξηγούσε χαμηλόφωνα γιατί είχε πάρει την απόφαση να αποσυρθεί ή έστω να αποστασιοποιηθεί από τα κοινά.

Όχι, ο γιατρός δεν ήταν συμφεροντολόγος, ούτε πολιτικός καιροσκόπος. Δεν του άρεσαν οι ίντριγκές και οι δολοπλοκίες της πολιτικής. Ορεσίβιος γαρ… Άρα ευθύς και ντόμπρος. Με ισχυρό το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Από τους ανθρώπους που σπανίζουν στους δύσκολους καιρούς μας, από εκείνους που προτιμούν να χαθούν στη θάλασσα παρά να πισωγυρίσουν και ν' απογυμνωθούν επενδύοντας στην λήθη των άλλων.

Με τον Ανδρέα Αβραμόπουλο οι πολιτικές μας διαφορές ήσαν χαώδεις. Ήταν, όμως, από τους μετρημένους στα δάκτυλα που σέβονταν την διαφορετική σου κοσμοαντίληψη και τέντωναν το αυτί ν’ ακούσουν καθαρά την αντίθετη γνώμη. Να μάθουν κάτι από αυτή, να κρίνουν...

Τον είδα τελευταία φορά στον πεζόδρομο της Αγίου Νικολάου. Βράδυ Σαββάτου. Αγκαζέ με την γυναίκα του. Ένας φευγαλέος χαιρετισμός. «Γιατρέ μου…», του είπα. Χαμογέλασε. Με το χαμόγελο του ανθρώπου που έχει απολύτως ήσυχη την συνείδηση του.

Έτσι έφυγε. Με την συνείδηση ήσυχη, με την πληρότητα εκείνων των ανθρώπων που επιτελούν στο ακέραιο την αποστολή τους. Στην κοινωνία, στην πολιτική, στις ιδέες τους, στην οικογένεια τους, στην επιστήμη τους, στον ίδιο τους τον εαυτό…

Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε το ίδιο και για τους εαυτούς μας.

Ας είναι ελαφρό το χώμα που θα τον σκεπάσει…