Αντίο Γιωργάκη μου .....

Υπάρχουν κάποιοι «δικοί» μας, που φεύγουν παίρνοντας μαζί τους ένα κομμάτι  από τη διαδρομή και μένει ο δρόμος μισός…

Τότε συνειδητοποιείς πώς έσκαψαν πολύ περισσότερο στην καρδιά και την σκέψη σου απ΄ ότι είχες υπολογίσει …

Τους ανθρώπους τους μετράς με το κενό..

Με εκείνο το ασφυκτικό μηδέν στο στομάχι…

Mε το  ρήμα «έφυγε».

Αυτό το κενό που εγκατέστησε μέσα μας με το «αντίο» ο Γιώργος Σπαθαράκης, καταπίνει ένα κομμάτι από τα νιάτα μας, από την επαγγελματική μας αθωότητα, από την αυθεντικότητα των επαφών, από την ανεμελιά των χειρισμών, από εκείνο το κεφάτο «πάμε» χωρίς να υπολογίζουμε το πώς, το που και το πότε…

Μόνο για τη διαδρομή…

Αυτός ο υπέροχος δονκιχωτισμός που έκρυβε μέσα του αυτός ο αγαπημένος μου Κρητικός, και τον δρόσιζε με εκείνο το ωραίο, το ζεστό, το τρανταχτό χαμόγελό του με τιμούσε με τη λέξη «φίλος» και με ανέβαζε λιγάκι πιο ψηλά με τη λέξη «άνθρωπος».

Ο δικός μου ο Γιώργος, δεν είχε σκέψεις δεύτερες, γελούσε σαν παιδί όταν έβλεπε ελληνικές ταινίες, δάκρυζε όταν τον στεναχωρούσες, δεν σου έλεγε ποτέ τι να γράψεις και τι όχι, δεν το «έπαιζε» αφεντικό, κερνούσε κονιάκ και παξιμάδια στα γεννέθλιά του για να ξορκίσει με το χιούμορ του τον χάρο, αγαπούσε τα μαύρα τα πουκάμισα τα…Κρητικά, δεν ήξερε τι θα πει αποταμιεύω, δεν υπολόγιζε τι θα …εισπράξει και τι θα χάσει  για να κρεμάσει στα …μανταλάκια πρωτοσέλιδη την επόμενη μέρα την άποψή του για όποιον, όσο ψηλά και αν ήταν,  γλένταγε μετά με τα «μπράβο ρε Γιώργο» των φίλων που του τηλεφωνούσαν…και ήταν πολλοί… και το βράδυ κερνούσε στον «Ντάκο» τσίπουρα και ανθρωπιά, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να σε ακούσει  για οτιδήποτε…

Αυτός ο Γιώργος ο δικός μας, που τον στριμώχναμε συχνά και ήταν απολαυστικός ακόμη και στην κόντρα, και κακία καμιά δεν μπορούσες να του κρατήσεις πάνω από μια ώρα, μέχρι να σε πάρει τηλέφωνο και να σου πεί εκείνο το κλασικό αστείο, το τάχα βαρυγδουπο "γειά σας, Σπαθαράκης", άφησε πίσω του τον ήχο από μια λύρα που παίζει μαντινάδες στην καρδιά μας για ένα μεγάλο παιδί που αρνήθηκε πεισματικά να μεγαλώσει και για αυτό μας πλήγωσε τόσο βαθιά τώρα που έκλεισε την πόρτα…

Γιατί στα παιδιά όλα τα συγχωρείς…ιδίως όταν αυτά είναι τόσο, μα τόσο ταλαντούχα….

Αντίο Γιωργάκη μου