Τροϊκανοί…φωστήρες

Οι καταστροφικές συνέπειες των εμμονών των τροϊκανών…συνεργατών μας στην αντιμετώπιση του δυσθεώρητου χρέους και της αποπληρωμής του, καθημερινά αναδεικνύονται με τραγικό τρόπο.

Η απόλυτη απαίτησή τους στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, ως πανάκεια στην αντιμετώπιση των τεράστιων ελλειμμάτων, έφερε αποτελέσματα. Μονάχα που –όπως και σε πολλές άλλες προβλέψεις τους- απέτυχαν παταγωδώς να αναστρέψουν την κατάσταση.

Η πρόσφατη δημοσιοποίηση των στοιχείων της στατιστικής αρχής είναι αποκαλυπτικά των αποτυχημένων πολιτικών των τελευταίων ετών.

Από το Νοέμβριο του 2012 μέχρι προ τετραμήνου η ανεργία αυξήθηκε κατά 1,7%. Δηλαδή εκτοξεύτηκε από το 26,3% στο 28%. Και πάντοτε πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι, που ανηφορίζουν τον προσωπικό τους Γολγοθά.

Πάνω από 1.300.000 συνάνθρωποι αποτελούν τον οικονομικά μη ενεργό πληθυσμό. Σε μια χώρα όπου το 61% των νέων μέχρι τα 24 χρόνια τους είναι χωρίς δουλειά ! Ενώ η αύξηση της μετανάστευσης προς τις χώρες της Ευρώπης εκτινάχθηκε στο 170% από το 2010 (επίσημα στοιχεία της Ε.Ε.).

Αλλά εάν θεωρούμε πως οι αλλοδαποί οικονομικοί…φωστήρες -που από καιρού εις καιρόν μας επισκέπτονται για να ελέγξουν, ως αυστηροί λιπόσαρκοι εκπαιδευτικοί παρελθόντων ετών, εάν οι μαθητές τους έπραξαν κατά γράμμα τις εντολές τους- φρόντισαν απλώς να μας αφήσουν ανέργους, πλανόμαστε πλάνην οικτράν.

Και αυτό γιατί κατάφεραν με την επιβολή του μέτρου της ευελιξίας των εργασιακών σχέσεων να δημιουργήσουν γενιές νεόπτωχων εργαζομένων. Από την εφαρμογή του μνημονίου και εντεύθεν οι φτωχοί εργαζόμενοι έφθασαν το 15%.

Εν ολίγοις ανήκουν στην κατηγορία του ενεργώς εργασιακού πληθυσμού, ενώ ουσιαστικά ο μισθός που λαμβάνουν δεν αρκεί για την εξασφάλιση ούτε των απαραίτητων αγαθών πρώτης ανάγκης.

Με 300-400 ευρώ μηνιαίως αποτελούν το πείραμα των τροϊκανών. Πως δηλαδή κάποιος εργάζεται μεν , αλλά επιβιώνει με ψιχία δε.

Η βλακεία δεν έχει όρια , κατά την γνωστή ρήση, κι όπως φαίνεται αφυείς εγκέφαλοι θα συνεχίσουν να μας καθοδηγούν στο αδιέξοδο της πλήρους ένδειας. Αλλά ως πότε;

Ή μήπως αναμένουμε να επιβιώσουμε από τα απομεινάρια του …πρωτογενούς πλεονάσματος;