Σάββατο κι απόβραδο…

Σάββατο κι απόβραδο. Η κίνηση στους δρόμους αυξημένη. Κάτι το  γιορτάσι της μέρας, κάτι οι επισκέψεις σε φίλους, κάτι οι νεολαιϊστικές παρέες που βγήκαν από νωρίς σχεδιάζοντας τα αναμενόμενο νυχτοπερπάτημα, εμφάνιζαν την πόλη σε μια κατάσταση έντασης. Κόσμος πήγαινε κι ερχόταν. Σε συνέπαιρνε η εικόνα και άθελά σου ακολουθούσες τους έντονους ρυθμούς. Έπαιρνες στο κατόπι τους ίσκιους που σχημάτιζαν τα πρόσωπα κάτω από τα φώτα του ηλεκτρικού που είχαν ήδη ανάψει , δίνοντας το προμήνυμα της νύχτας που ακολουθούσε.

Τυχαία τα βήματά σου σε έφεραν στις παρυφές της άνω πόλης. Εκεί «στο τέρμα της Αγίου Νικολάου». Το βλέμμα δεν μπορούσε παρά να σταθεί αυθόρμητα στις σκάλες , που οδηγούν στο κάστρο. Δεν ήταν ο επιβλητικός φωτισμός που εντυπωσίαζε το μάτι. Ηταν η απρόσμενη παρουσία κόσμου. Δεν μετακινούνταν. Δεν ανεβοκατέβαινε πλήθος.

Ησαν σταματημένοι. Για την ακρίβεια κάθονταν στις άκρες δίπλα σε δένδρα και φυτά που ανυπομονούσαν για τον ερχομό της Άνοιξης, ώστε να ευωδιάσουν με το άρωμα των ανθών τους.

Ζευγαράκια που ατένιζαν από ψηλά την πολύβουη πόλη, έχοντας ο άνδρας περασμένο προστατευτικά το χέρι στον ώμο της συντρόφου. Παρέες που γελούσαν με κάποιο αστείο του συνήθη ύποπτου για την ακατάσχετη εκτόξευση ανεκδότων. Πιτσιρικάδες που φωνασκώντας πείραζαν τους συνομηλίκους τους για την τραγική εμφάνιση της ομάδας τους στο πρόσφατο ποδοσφαιρικό ντέρμπι.

Ένα σμάρι ανθρώπων που λες και είχαν γυρίσει τον χρόνο δεκαετίες πίσω. Ξεθωριασμένες εικόνες από παλιές γειτονιές έρχονται φευγαλέα στο νου.

Όμως από ΄κει ψηλά φαντάζει επιβλητικός και απέραντος ο Μόλος. Κι ας έχασε την αίγλη του με την κατεδάφιση του φάρου. Δεν παύει να αποτελεί σημείο απόδρασης για πολλούς. Γιατί κατηφορίζοντας τον πολυθόρυβο δρόμο, και περνώντας τις γραμμές του τρένου, διαβαίνεις έναν άλλο κόσμο. Φεύγεις από την ανθρωποπλημμύρα.

Η ματιά δεν λοξοδρομεί για να σιγουρευτεί για την ασφάλεια του επόμενου βήματος, μήπως και το διερχόμενο τροχοφόρο πλησιάζει επικίνδυνα.

Στέκεται θαυμάζοντας. Αγκαλιάζει την αστείρευτη θάλασσα. Αποσβολωμένο από την μαγεία της εικόνας. Μακριά από τον θόρυβο του μαρσαρίσματος και των κινητήρων. Αντικρίζει τον κασκετοφορεμένο ψαρά να επιχειρεί με την πετονιά να ξεγελάσει το άγρεμα. Βλέπει αντίκρυ το ζευγάρι των ηλικιωμένων να βολτάρει συζητώντας ήρεμα. Χαζεύει το νεαρόκοσμο που με το θράσος της ηλικίας δεν υπολογίζει στο πέρασμά του εάν ενοχλεί τους διαβάτες.

Αυτή την πόλη θέλει να θαυμάζει ο πατρινός μιλώντας για την ποιότητα ζωής. Να μπορεί να περιδιαβαίνει χώρους απροσπέλαστους από τετράτροχα.  Ελεύθερους σε χρήση του κοινού. Όχι προσπαθώντας να γυρίσει το ρολόι του χρόνου πίσω. Αλλά να έχει σημεία αναφοράς για απόδραση, για λίγες ώρες σχόλης.

Κι αυτά –μεταξύ άλλων- περιμένει να ακούσει απ’ όσους επιζητούν να τους στηρίξει για να ανακηρυχθούν «πρώτοι πολίτες» της Πάτρας.

Όχι πομφόλυγες κουβέντες και ανούσια εύηχα λόγια !