Καρέκλα, η τελευταία λέξη της... μόδας στην Πάτρα

Από το 2010 και μετά στην Ελλάδα δημιουργήθηκαν 14 καινούργια πολιτικά κόμματα! Δηλαδή, 14 διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές πλατφόρμες (!) που αμέσως κατατάσσουν την μικρή μας χώρα ανάμεσα στους τόπους που… γεννούν πολιτικές διάνοιες και εφευρίσκουν νέες πολιτικές και ιδεολογικές κοσμοαντιλήψεις...

Οπότε… Οπότε ας μην απορούμε για το γεγονός ότι στην Πάτρα οι υποψήφιοι Δήμαρχοι έφτασαν αισίως τους έντεκα και μάλλον έχουμε και συνέχεια. Έντεκα υποψήφιοι που, αν καταλαβαίνουμε καλά, πασχίζουν να επινοήσουν το διαφορετικό, να καταθέσουν προτάσεις, ιδέες και επιδιώξεις που θα διαφέρουν από τις υπόλοιπες δέκα, ώστε να δικαιολογήσουν, μεταξύ των άλλων, και τον λόγο ύπαρξης της υποψηφιότητας τους…

Σύμφωνοι, αδικούμε μερικούς. Αδικούμε κυρίως εκείνους που με καθαρή ιδεολογικοπολιτική θέση, χρόνια τώρα, απευθύνονται στο τοπικό ακροατήριο, είτε βρίσκονται στ’ αριστερά, είτε στα δεξιά του πολιτικού φάσματος και προσθέτουν στον δημόσιο διάλογο μια οπτική που, ανεξαρτήτως αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί της, ταυτίζεται με κοινωνικά ρεύματα και πολιτικές αντιλήψεις.

Όμως, πως στην ευχή γίνεται για τα θέματα αυτής της μικρής πόλης – φερ’ ειπείν για το θαλάσσιο μέτωπο ή για την διαχείριση των σκουπιδιών ή το κυκλοφοριακό - να υπάρχουν έντεκα (!) διαφορετικές οπτικές γωνίες; Πως γίνεται να υπάρχουν τόσες πολλές διαφορετικές γνώμες, όταν δυο, το πολύ τρείς θ’ αρκούσαν ώστε ο δημότης να επιλέξει την κατά αυτόν καλύτερη;

Η απάντηση, φυσικά, βρίσκεται αλλού. Βρίσκεται στην αυταπόδεικτη – από τον αριθμό και μόνο… - των υποψηφίων Δημάρχων να υπηρετήσουν (και πάλι με ορισμένες «χτυπητές» εξαιρέσεις) την προσωπική τους φιλοδοξία, να πραγματοποιήσουν δηλαδή το προσωπικό τους όνειρο που τους έλκει προς την καρέκλα του Δημάρχου. Να η λέξη – κλειδί. Η καρέκλα… Και έτσι απαντώνται όλα…

Ο υπερπληθωρισμός υποψηφίων και ο Προσωπικός Μύθος ενός εκάστου δεν δίνουν, όμως, στον δημότη την δυνατότητα μιας «καθαρής» επιλογής. Απεναντίας, τον μπερδεύουν, τον κάνουν να ζαλίζεται, να μην μπορεί να δει και ν’ ακούσει καθαρά τι πρεσβεύει ο καθένας, αν στ’ αλήθεια πρεσβεύει κάτι…

Και κάπως έτσι η πολυφωνία μπερδεύεται με την κακοφωνία, όπως η υπερπληθώρα επιλογών μπερδεύεται με την λιγότερο αβίαστη επιλογή...