Ο υποψήφιος …Μπάρκουλης, που τα ρίχνει στην Ζωίτσα

Ούτε που θυμάμαι πότε ξεκίνησε η φωτο-μόδα με το κεφάλι το βαρύ που το στηρίζει χαριτωμένα το χέρι και εκτοξεύει γοητεία σκεπτικισμού, στον ψηφοφόρο.

Πρέπει να ήτανε την δεκαετία του 90΄ που έσκασε μύτη αυτή η προεκλογική …τσαχπινιά και από τότε πάει και έρχεται, με ρυθμό εφάμιλλο της χρήσης του τζιν από τα ανέμελα νιάτα.

Ειλικρινά αδυνατώ να κατανοήσω τους λόγους για τους οποίους ο υποψήφιος πρέπει να το έχει πάρει τόσο …σοβαρά το θέμα, που να πιάνει το σαγόνι του και να κοιτάζει λάγνα τον φακό σαν να φλερτάρει την γκόμενα του απέναντι τραπεζιού σε κάποιο ζαχαροπλαστείο της δεκαετίας του 50.

Φανταστείτε έναν τύπο που σκάει μύτη στο μπαράκι, στήνεται στην μπάρα, βάζει χέρι στο σαγόνι και σε κοιτάει με ύφος ζεν πρεμιέ  έτοιμου να σου στείλει ένα πίπερμαν για κέρασμα και να σε καλέσει για χορό στα «πιο ωραία λαϊκά σε σπίτια με μωσαϊκά».

Η αλήθεια είναι ότι σου εμπνέει  μια περιέργεια το όλο θέαμα.

Και ως εκ τούτου, έλκει την προσοχή σου.

Περί ασφάλειας δεν ξέρω, καθώς η άσκηση γοητείας με τόσο απροκάλυπτο έστω και παλιακό τρόπο, εγκαθιστά μέσα σου την απορία: βρε μπας και το΄χει σύστημα;

Θα μου πείτε ο ψηφοφόρος δεν είναι γκόμενα. Σύμφωνοι…

Αλλά, το έχουν καταλάβει όλοι αυτό;

Δεν το νομίζω. Διότι μια πρόχειρη ματιά στις φωτογραφήσεις των υποψηφίων ανά τη χώρα, θα σας πείσει ότι το σαγόνι κερδίζει μακράν ακόμη και εκείνο το ανάλαφρο, επιμελώς ατημέλητο  του σακακιού στον ώμο, που εισήγαγε ο Τρίτσης και ακόμη κάνει θραύση, όπως και το μανίκι το σηκωμένο που υποδηλώνει το παροιμιώδες «να΄ μαι, έτοιμος για να πιάσω δουλειά», και το οποίο ουδείς αποφεύγει ακόμη και αν σκάει ο τζίτζικας καταμεσίς του καύσωνος.

Επειδή συνήθως οι εικόνες έχουν χίλιες λέξεις εκάστη και επειδή καλό θα ήταν οι υποψήφιοι να εναρμονιστούν με τις καταστάσεις, ας το σκεφτούν έστω και τώρα να  αφήσουν το στυλάκι του γοητευτικού  Μπάρκουλη που τα ρίχνει στην Ζωίτσα και να πάνε σε κάτι πιο ανθρώπινο, ή έστω κάτι πιο αντιπροσωπευτικό της σημερινής κατάστασης εμπνευσμένο επίσης από το ασπρόμαυρο σινεμά που όλοι αγαπήσαμε:  κάτι σε Βασιλάκη Καϊλα ας πούμε που είναι και φτωχός και τίμιος και αντιπροσωπεύει πλέον και τους πολίτες αυτής της χώρας που προσέρχεται στις κάλπες με ένα μεγάλο βραχνά στην …τσέπη.