Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς υποψηφίους;

Κάθε μέρα τις  προηγούμενες βδομάδες η ίδια ιστορία. Καθώς έφτανα σπίτι, πτώμα  από τη δουλειά,  έπρεπε να σκύψω για να μαζέψω, πριν τα πετάξω, τα φυλλάδια των υποψηφίων. Χαρτιά από  διαμερισματικούς, δημοτικούς και νομαρχιακούς συμβούλους κατέκλυζαν την πόρτα μου. Κάθε καρυδιάς καρύδι που του ήρθε η επιφοίτηση να το παίξει παράγοντας της παρακμής μας.  Όλοι, χαμογελαστά πρόσωπα που «μας κοιτάνε στα μάτια» με «εντιμότητα και ήθος» και όλα τα σχετικά. Μέσα στο σωρό από τα παρδαλά χρώματα ξεπρόβαλε ένα ασπρόμαυρο χαρτί. Απλό και λιτό, σαν φωτοτυπία. Διαβάζοντας το όμως έβλεπες μία αρχοντιά που όσα χρώματα και εικόνες να έβαζες, δεν την έφτανες. «Κοινοτικόν» το όνομά του.  Για μία αυτόνομη παρέμβαση στο δήμο ο υπότιτλος από κάτω. «Κατεβαίνουμε από τις εξέδρες των θεατών» συγκράτησα και πως «δεν δίνουμε δεκάρα για πληρωμένα δημοσιεύματα». Το κείμενο τους, μου φάνηκε βαρύ αλλά μου άρεσε. Στην πίσω σελίδα όλοι οι υποψήφιοι με τις ιδιότητες τους. Κόσμος ιδιαίτερος και με καλό όνομα στην πόλη. Η Κυριακή ήρθε και δεν στήριξα το Κοινοτικόν. Ψήφισα ένα θείο μου που με είχε πρήξει στα τηλέφωνα. Το ψήφισε μετά χαράς  η κοπέλα μου. Χάρηκα που έστω και αυτή στήριξε κάτι άλλο. Γνήσιο και αυθεντικό που ξεκίνησε από κάτω και ήθελε να εκφράσει κάτι διαφορετικό. Σε μία πόλη που έβγαλε Πασοκ-Νδ στην περιφέρεια (έλεος λυπηθείτε μας!!) τέτοιες κινήσεις είναι μικρές αχτίδες φωτός. Μακάρι να βρεθούν και άλλοι που θέλουν να εκφράσουν κάτι άλλο.Τη χθεσινή μέρα γυρνώντας στο σπίτι είδα πως δεν υπήρχαν τα καθιερωμένα φυλλάδια κάτω από την πόρτα μου. Αλήθεια και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς υποψηφίους;