Μισό αιώνα έκανε πολλές δουλειές!

Το μεγάλο μέρος της ζωής του Δημήτρη Ζαμπετάκη το έχει αναλώσει στην Αθήνα, όμως, το Μοναστηράκι του Αμαρίου που γεννήθηκε και μεγάλωσε, δεν φεύγει από τη σκέψη του. Σε δεδομένη ευκαιρία, λοιπόν, «κατηφορίζει» για να πάρει τον αέρα του τόπου του και να φροντίσει τα δέντρα, το αμπέλι και το περιβόλι του. Με την παραμονή του… παίρνει χρόνια και επιστρέφει συνεχίζοντας τη ζωή του στο Μπραχάμι, όπου είναι εγκατεστημένος με την οικογένειά του, τώρα και σχεδόν μισό αιώνα…

Όλη του η διαδρομή μέχρι σήμερα είναι μια περιπέτεια που ξεκινά από τα 12 του χρόνια όταν έφυγε από το χωριό του για να μάθει μαραγκός στην πόλη του Ρεθύμνου. Ύστερα αρχίζουν τα… πήγαινε-έλα στο Μοναστηράκι και στην πρωτεύουσα ώσπου το πήρε απόφαση και  με « ένα πουκαμισάκι και ένα βουργιαλάκι» έφυγε οριστικά στην Αθήνα όπου ανακάτεψε τις δουλειές, στα μαραγκούδικα, στις ζωοτροφές, στο εμπόριο πουλιών και στην οικοδομή…

«ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΦΥΓΩ…»

«Είμαι από το ’66 συνεχώς στον Άγιο Δημήτριο στο Μπραχάμι», θα πει. «Έκανα πολλές δουλειές, αλλά στο μυαλό μου στην Αθήνα είναι πάντα στο χωριό μου, στου «Ροβίθη» και στη Σχολή Ασωμάτων που είναι οι περιουσίες μου. Έρχομαι σχεδόν κάθε μήνα και τώρα ήρθα να βγάλω τα χόρτα από τα χωράφια. Μένω στην Αθήνα γιατί είναι τα παιδιά και δεν μπορώ να φύγω. Βρίσκω το Μοναστηράκι διαφορετικό από ότι το άφησα, πέθαναν οι μεγάλοι, οι νέοι το άφησαν και πήγαν στις πόλεις και οι πιο πολλοί είναι άνεργοι. Δεν περίμενα αυτή την εξέλιξη…»

Στα 75 του χρόνια σήμερα ο Δημήτρης Ζαμπετάκης, έχει ακόμη στη μνήμη του το επιπλοποιείο που άνοιξε το 1959 στο χωριό του, στα χρόνια που το ηλεκτρικό ρεύμα δεν είχε φτάσει ακόμη και δούλευε με το λούξ!

Δύσκολες και επίπονες δεκαετίες αυτές το 1950 και 60, όμως παρά την ανέχεια, τα έφερναν βόλτα, γιατί δεν ζητούσαν και πολλά! Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει και οι νέες γενιές νιώθουν στο πετσί τους τη βάρβαρη αλλαγή στον τρόπο ζωής τους. Απλά, πληρώνουν τα εγκλήματα των προηγούμενων!