Ο επόμενος κύκλος

Στις εκλογές του 2014 η Αριστερά κατόρθωσε να σταθεροποιήσει τα ερείσματα που κατέγραψε στις εκλογές του 2012.Πάντως ,ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να πορευτεί ούτε με τον αναχωρητισμό του ΚΚΕ, ούτε με την αυτοαναφορικότητα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Βέβαια, στις ευρωεκλογές πέτυχε μια νίκη τεσσάρωνμονάδων και κέρδισε τη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας και την περιφέρεια των Ιονίων, ενώπάλεψε για τον Δήμο της Αθήνας και κέρδισε πάρα πολλούς δήμους ιδιαίτερα στη Β' Αθηνών.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Αριστερά, για πρώτη φορά, αναδεικνύεται ως μεγαλύτερο ελληνικό κόμμα, αλλά όχι επειδή αύξησε τη δύναμή της από το 2012, αλλά επειδή οι αντίπαλοί της έχασαν περίπου το ένα τρίτο της επιρροής τους ( Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟΚ ).

Ωστόσο ο άθλος του 27% του 2012 που επικυρώθηκε το 2014 είναι θετικότατος αλλάδεν μεταφράζεται σε καθαρή κοινωνική πλειοψηφία.

Προκύπτει λοιπόν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένα πολιτικό κόμμα που δεν έχει ριζώσει στην κοινωνία και δεν έχει ένα σχέδιο πολιτικής «ηγεμονίας». Είναι ένα κόμμα ασθενές, ένα κόμμα συγκυρίας , το οποίο συμπιέζεται από τις μνημονικές δυνάμεις και την άνοδο του φασισμού.

Οιαυτοδιοικητικές εκλογές απέδειξαν ότι δεν έχει αποκτήσει βαθιές ρίζες στην κοινωνία. Ουσιαστικά εισπράττει ψήφο διαμαρτυρίας, ψήφο «επισφαλή» και όχι ψήφο «ταύτισης», χωρίς  να μπορεί να ηγεμονεύσει πολιτικά.

Για να ανατρέψει αυτή την κατάσταση, θα πρέπει – καταρχήν - να αντιμετωπίσει τις υποκειμενικές του αδυναμίες και να αποκτήσει «συλλογική ταυτότητα». Εξάλλου, είναι γνωστό ότι, η «ταυτότητά» του δεν είναι σήμερα συλλογική αλλά συγκροτείται από επιμέρους «τάσεις» και πρόσωπα που έχουν και προσωπικές στρατηγικές. Έχουν εμπλακεί σε έριδες. Στοιχίζονται σε μηχανισμούς που εκλέγουν και ελέγχουν όργανα, και βέβαια δεν ανοίγονται στην κοινωνία και δεν εμπνέουν αίσθημα εμπιστοσύνης ως πολιτικό προσωπικό.

Χρειάζεται λοιπόν, συλλογική «διεύθυνση», ικανή να συνθέτει καινα παράγει πολιτική. Η «συνελευσιακή» λειτουργία της Κ.Ε. και των Ν.Ε. η «ζυμωτική» λειτουργία των Συντονιστικών,τα διάφορα κέντρα «εξουσίας» (βουλευτές), δεν βοηθούνστην οικοδόμηση στέρεων σχέσεων με την κοινωνία, αλλά σίγουρα ευνοούν τα φαινόμενα παραγοντισμού.

Σίγουρα, οι φιλοδοξίες είναι θεμιτές, αλλά αυτό το κόμμα δεν μπορεί να ικανοποιεί όλες τις ατομικές φιλοδοξίες και επιδιώξεις που πολλές φορές έχουν και την «τασική» κάλυψη.

H πολιτική διαπάλη στο εσωτερικό του έχει αποκτήσει χαρακτηριστικάπολυτασικού ανταγωνισμού με τακτικισμούς και μικροπολιτικές. Αυτά τα χαρακτηριστικά εμφανίστηκανκαι στις αυτοδιοικητικέςεκλογές.

Αυτός ο ριζοσπαστικόςφατριασμός με τα φιλελεύθερα μικροαστικά χαρακτηριστικά, πρυτανεύει  και συγκροτεί,το κόμμα των τάσεων, των συνιστωσών και των «μηχανισμών». Ενώ το κόμμα των μελών είναι ακόμα ζητούμενο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε ένα κομβικό σημείο. Αυτό το κόμμα που ο λαός – για την ώρα –αφουγκράζεται, αν θέλει να προχωρήσει θα πρέπει να μετατραπεί επιτέλους , σε κόμμα μελών με : ενιαίο λόγο, συλλογική ηγεσίακαι πειστικό κοινωνικό και οικονομικό πρόγραμμα ανατροπής.

Μετά τη χαρούμενη διαπίστωση της «πρωτιάς» και της φαντασιακής «εξύμνησης»,  χρειάζεται δράση και εξωστρέφεια. Η ανατροπή δενθάρθει περιμένοντας τις επόμενες εκλογές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να βγάλει τις δυνάμεις του από την αδράνεια, και τον παραγοντισμό.Να σχεδιάσει ένα αυθεντικό «ηγεμονικό σχέδιο». Όχι ένα σχέδιο «επιρροής ή  προπαγάνδας», αλλά μια διαρκή κινητοποίηση και ένα ευρύ κοινωνικό μέτωπο.

Εξάλλου η  ιστορία δείχνει, ότι χωρίς την ύπαρξη ενός ισχυρού και μαζικού κινήματος, καμία σημαντική  αλλαγή δεν πραγματοποιείται  ούτε στο κράτος ούτε στην κοινωνία.

Το ζητούμενο είναι, ένα νέο άνοιγμα στην κοινωνία με ενιαίο λόγο, συλλογική ηγεσίακαι ρεαλιστικό και ριζοσπαστικόσχέδιο εξόδου από την πολύπλοκη  κρίση στην οποία βρίσκεται ο λαός.

Ας μην ξεχνούμε εξάλλου ότι, στις πιο δύσκολες στιγμές, ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ αγνόησε τους «μηχανισμούς» και αυτοοργανώθηκε κινηματικά.Με «ψύχραιμο ριζοσπαστισμό» θα πρέπει να κλείσει ο εσωστρεφής κύκλος και να ανοίξει ένας εξωστρεφής κύκλος ανασυγκρότησης και γείωσης στην κοινωνία.