Χορεύοντας τον τόπο μου

To   1805 ο Άγγλος περιηγητής Ντόντγουελ καταφθάνει στην προεπαναστατική Ελλάδα.  Για την περιήγησή του θέτει στους Έλληνες αγωγιάτες, ταξιτζήδες της εποχής, έναν περίεργο όρο. Τους υπόσχεται πως θα τους δώσει αυξημένη αμοιβή για τις υπηρεσίες τους, εάν όμως δεν τραγουδήσουν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Οι περισσότεροι περιφρονούν την πρότασή του ενώ αυτοί που τελικά θα τον μεταφέρουν δεν θα κρατηθούν και ύστερα από την πρώτη μέρα θα..σπάσουν την σιωπή τους. Ένα απλό δείγμα μίας κοινωνίας που το τραγούδι ήταν ενταγμένο στην καθημερινότητά της. Σίγουρα πράγμα δύσκολο  να το αντιληφθούμε στην αφωνία των καιρών.

Μία ευχάριστη επιβεβαίωση όλων των παραπάνω ήταν η εκδήλωση του Λαογραφικού Ομίλου στην Πλαζ. Η παράδοση παρουσιάστηκε όχι ως φοκλορικό αξιοπερίεργο αλλά ως βίωμα και τρόπος έκφρασης. «Χορεύοντας τον τόπο μου» ο τίτλος της εκδήλωσης. Εκατοντάδες οι χορευτές σε τραγούδια από όλα τα γεωγραφικά διαμερίσματα της χώρας. Η ζωντανή ορχήστρα έδωσε μία γνήσια νότα στην παράσταση.

Η πλειοψηφία των χορευτών  άτομα νεαρής ηλικίας. Η γενιά που όλοι φοβόμαστε πως θα χάσουμε δηλώνει ανέλπιστα παρών. Άνθρωποι μεγαλωμένοι στις πόλεις, με ελάχιστες έως καθόλου αναφορές και μνήμες από την ελληνική ύπαιθρο. Πολλοί από αυτούς  έχουν να χορέψουν «παραδοσιακούς χορούς» από τα σχολικά τους χρόνια. Με γονείς που τους είχαν περάσει μία επιφύλαξη για αυτά τα τραγούδια. Όχι πως δεν άντεχαν τον ήχο τους αλλά κυρίως τον κόσμο που παρέπεμπε σε αυτά. Τον κόσμο των παιδικών τους χρόνων, τα δύσκολα χρόνια στο χωριό με τα πανηγύρια που ήταν μία όαση στη δύσκολη καθημερινότητα.

Να όμως που τα τραγούδια παίρνουν την εκδίκησή τους. Τώρα που το όνειρο της διαρκούς οικονομικής εξέλιξης κόπασε, τα παιδιά τους κοιτάνε στα ερείπια για να σώσουνε ότι έχει απομείνει. Εκεί  ανακαλύπτουν ήχους και  σκοπούς  προαιώνιους. Όπως και το  περίφημο τσάμικο που ακούστηκε στο τέλος της παράστασης.

«Για δες τε τον Αμάραντο σε τι βουνά φυτρώνει» τραγούδησαν και χόρεψαν στο τέλος της παράστασης. Με φωνές ενωμένες έναντι στο χρόνο και τη φθορά, οι χορευτές ένιωσαν πως έγιναν και αυτοί έναν με το φυτό. Ευχήθηκαν να γίνουν και αυτοί Αμάραντοι. Να κρατηθούν στα δύσκολα, να φυτρώσουν μες τα δύσβατα. Καμία τεχνητή οικονομική κρίση δεν πρόκειται να τους σταματήσει.