Οι…τεμπελχανάδες του Δημοσίου !

Αξιολόγηση, διαθεσιμότητα, κινητικότητα. Χωρίς να το επιδιώκουμε εντάξαμε στο λεξιλόγιό μας έννοιες άγνωστες μέχρι χθες. Ή αν προτιμάτε δίχως ιδιαίτερη σημασία. Στα χρόνια του μνημονίου όμως πάθαμε και μάθαμε πως μόνο έτσι θα σωθούμε ως χώρα και φυσικά πρόσωπα από οικονομική κατάρρευση.

Το Δημόσιο αποτελούσε την γάγγραινα που κατέτρωγε τα σωθικά και υπέσκαπτε τα θεμέλια του δύσμοιρου κράτους μας. Αυτό μας είπαν οι…φίλοι δανειστές τροϊκανοί. Επρεπε λοιπόν να ζυγίσουμε. θέλουμε λοιπόν λιγότερους τεμπελχανάδες δημοσίους υπαλλήλους, που θα καθαρίζουν φασολάκια στην βάρδιά τους –κατά την άποψη γνωστής παραθυρόπληκτης βουλευτίνας- και θα περιορίσουμε τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Ή έναν θηριώδη δημόσιο τομέα που αδηφάγα θα απομυζά τις ελάχιστες οικονομίες μας;

Φυσικά σε ένα τέτοιο δίλλημα η απάντηση είναι προφανής. Γι’ αυτό και τίθεται με τόση ευκολία. Ότι εύπεπτο, ώστε, να διαμορφωθούν κοινωνικά ανακλαστικά !

Μονάχα που στην εσχατιά της Ευρώπης οτιδήποτε αποφασίζεται, είτε υλοποιείται σε ρυθμούς αργής κίνησης, είτε παραπέμπεται στις καλένδες…

Κάπως έτσι φθάσαμε και σήμερα στην κατάσταση που βρίσκουμε 8 ακαδημαϊκά ιδρύματα της χώρας να καλούνται σε ανθρωποθυσίες για τον κατευνασμό των ξένων δανειστών, προκειμένου να σταλεί το έμβασμα της δόσης…

Οι ομηρικές μάχες που παρακολουθήσαμε σε ζωντανή σύνδεση, από τα δελτία ειδήσεων,  μεταξύ υπουργών δεν ήταν τίποτα άλλο παρά πως θα μετακυλήσουμε το πρόβλημα. Ο μεν ένας ξιφουλκούσε για την σωτηρία μερικών εκατοντάδων θέσεων εργασίας. Ο έτερος για το πώς θα εξασφαλίσει την εύνοια των εταίρων μας. Και οι δύο, ωστόσο, φρόντιζαν για την απομάκρυνση… του πικρού ποτηριού από τα χείλη τους!

Αποφάνθηκαν πως είναι αναγκαία η παρουσία ουδέτερου αξιολογητή (όπως κάποτε παίζαμε ποδόσφαιρο και έρχονταν διαιτητές από την αλλοδαπή), για να τελεσιδικήσει η αρχική απόφαση της εξόδου από τις πανεπιστημιουπόλεις εκατοντάδων εργαζομένων.

Δίχως καμιά μελέτη των αναγκών σε προσωπικό. Δίχως την παραμικρή προσπάθεια συγκάλυψης. Θα φύγουν τόσοι. Τελεία και παύλα. Τι κι αν στο ένα ΑΕΙ θα περισσεύουν εργαζόμενοι και στο άλλο θα λείπουν. Ψιλά γράμματα που κανείς δεν διαβάζει στο τέλος κάθε σελίδας…

Εξάλλου αυτοί θα πρέπει να αισθάνονται και ευνοημένοι. Γιατί οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι θα αξιολογηθούν έχοντας εκ των προτέρων θέσει «κάτω από την βάση» το 15% κάθε τομέα.

Αυτή είναι η αξιολόγηση. Ετσι γίνεται η διαθεσιμότητα και εκεί οδεύει η κινητικότητα.

Απαντες επιδιώκουν να αξιολογούνται , ακόμη κι αυτοί που ενδόμυχα –λόγω αδυναμιών- το σιγοψιθυρίζουν. Οχι όμως με τεντωμένο τον δείκτη και καλυμμένο το πρόσωπο, εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία !

Στα μέρη μας το ζητούμενο είναι να ξεκινήσουμε. Γιατί εάν πάρουμε μπρος ποιος μας σταματά. Ούτε καν ο ίδιος μας ο εαυτός!