Η ΜΕΘ, Η ΜΑΦ…και οι 180..!!

ΜΕΘ είναι η Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, όπου διασωληνωμένοι νοσηλεύονται ασθενείς υψηλού κινδύνου  και ΜΑΦ είναι η Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας, με τους ασθενείς εκτός μηχανικής υποστήριξης, αλλά σε συνεχιζόμενη αυστηρή παρακολούθηση και θεραπεία.

Αλληγορική ασφαλώς η ιατρονοσηλευτική  ορολογία της γραφίδας στο πολιτικό κείμενο, αλλά και σαφώς συνειρμική με ανήσυχες σκέψεις για την παράταξή μας, για την δύσκολη οικονομική συγκυρία, για το σκληρό ήδη κοινωνικό μας τοπίο, για τους εθνικούς κινδύνους.

Σ αυτή λοιπόν την πραγματικότητα που επώδυνα βιώνουμε, με τον « Έλληνα ασθενή» μετά από 4 χρόνια σκληρής λιτότητας να βρίσκεται ακόμα ημιδιασωληνωμένος μεταξύ της ΜΕΘ και της ΜΑΦ των επιτρόπων του ΔΝΤ και της Τρόϊκας (που δεν τους έφερε η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς) και με αόριστη την οψέποτε έξοδό του,  σ΄ αυτή λοιπόν την πραγματικότητα με την φτώχεια  να εξαπλώνεται και να βαθαίνει, με την ανασφάλεια και τον φόβο να κυριαρχεί και να παραλύει και με την ατομική και συλλογική αξιοπρέπεια καθημαγμένη (που, φευ, συνηθίσαμε), ξαφνικά μια νέα και πρώιμα επίκαιρη πολιτική παράμετρος προβάλλει στον δημόσιο διάλογο.

Αυτή της εκλογής  την άνοιξη του 2015 του επόμενου προέδρου της Ελληνικής δημοκρατίας από την σημερινή η την μετά από εκλογές νέα βουλή.

Και η μεν κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός, όπως όλα δείχνουν, αγωνίζεται να εξασφαλίσει τον μαγικό αριθμού των 180 βουλευτών, που θα εκλέξουν στην 3^η ψηφοφορία τον νέο πρόεδρο χωρίς να προσφύγουμε σε εθνικές εκλογές, η δε αντιπολίτευση με κυρίαρχο πολιτικά τον επηρμένο ΣΥΡΙΖΑ, να επιδιώκει μαζί με τα άλλα αντιμνημονιακά μετερίζια του «δημοκρατικού τόξου»!!! τον άλλο μαγικό αριθμό των 121 βουλευτών για να ανατρέψει την «μνημονιακή» συγκυβέρνηση  της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ προκειμένου η αριστερά να απαλλάξει τον λαό από τους δυνάστες του!!!

Κι εδώ ακριβώς γεννιούνται  οι δύσκολες σκέψεις για την παράταξή μας, που κάποιοι ίσως τις θεωρήσουν αιρετικές…

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι το 2015 εκλέγει πρόεδρο δημοκρατίας η παρούσα βουλή και η σημερινή συγκυβέρνηση- με εσωτερικά επιπλέον προβλήματα, συνεχίσει μέχρι το 2016 την πολιτικά κοστοβόρα θητεία της, αφού όλα δείχνουν πως παρά  τις σοβαρές προσπάθειες της και τις ελπιδοφόρες χαραμάδες η πραγματική οικονομία δεν φαίνεται να ανακάμπτει,  οι περικοπές των μισθών και των συντάξεων απειλητικά ψηλαφούνται πάλι, η ανελέητη φορολογία χειροτερεύει, οι περιουσίες του κοσμάκη γίνονται άγος δυσβάστακτο, η μεσαία τάξη  αποδομείται, η ανεργία δεν υποχωρεί  και τα αδίστακτα λαμόγια  συνεχίζουν ανενόχλητα να ξιπάζονται και να σαρκοβορούν.

Και όλα αυτά φυσικά με μεγάλο πολιτικό κόστος και τίμημα…

Σε αυτή λοιπόν την δυσαναστρέψιμη κοινωνική σημειολογία, ο κίνδυνος περαιτέρω συρρίκνωσης της παράταξης ως το 2016 καθίσταται πλέον πολύ πιθανός, αφού κάθε «υποχρεωτικό» από τους δανειστές νέο μέτρο δραματικά θα επιβαρύνει και την κομματική μας βάση.

Μια κομματική βάση της οποίας το ήδη τραυματισμένο βιοσυναίσθημα και η χαμηλή πολιτική αυτοεκτίμηση θα προκαλέσουν νέες φυγόκεντρες ροπές ανεξαρτησίας και νέους θυμικούς προσανατολισμούς, παρά τις όποιες εκκλήσεις παραταξιακού πατριωτισμού η ιστορικής και ιδεολογικής τιμής.

Με απλά λόγια, η ήδη συναγωνιστική χαλάρωση της κοινωνικής μας βάσης με την παράταξη και τον Αντώνη Σαμαρά (κι εδώ αστράφτει η επικοινωνιακή μας ανεπάρκεια και η οργανωτική μας παρακμή ) σε συνάρτηση με τα προηγούμενα πιθανόν ως το 2016 να σμικρύνει τα εκλογικά μας ποσοστά και την πολιτική μας δυναμική και να ανοίξει περισσότερο από τις τελευταίες 4 μονάδες την διαφορά μας με τον ΣΥΡΙΖΑ,  που με το «μπόνους» των 50 εδρών θα διαμορφώσει καθοριστικά τις πολιτικές εξελίξεις.

Υ.Γ.  είθε να κάνω λάθος, αφού μόνον τον φαινότυπο βλέπουν οι σκέψεις μου, με το γονότυπο των εξελίξεων πάντα δυσδιάκριτο στους πολλούς…