H 17χρονη Νίκη Μουρελάτου από το Ληξούρι που... νίκησε τον σεισμό, έπιασε 19.587 μόρια και ονειρεύεται να γίνει γιατρός

Στο σπίτι, που επισκευάστηκε και με προσωπική εργασία, μόνο τα σπασμένα κεραμίδια προδίδουν τώρα τις πληγές που υπέστη από το σεισμό. Από τις φωτογραφίες που μου δείχνει η Νίκη από τότε δεν το αναγνωρίζω. «Εσωτερικά ήταν γιαπί», μου λέει ο πατέρας της Κοσμάς, γυμναστής στο γυμνάσιο του Ληξουρίου. «Ο δεύτερος και μεγαλύτερος σεισμός ήταν στις 5 το πρωί, κοιμόμουν στο δωμάτιό μου, μέχρι που ξύπνησα από τρομακτικό θόρυβο, σαν να πέφτει το σπίτι», μου λέει η Νίκη, ένα χαρούμενο, φρέσκο κορίτσι που δεν θυμίζει σε τίποτα... σπασικλάκι. «Πρόλαβα να μαζέψω τα πόδια μου και να αποφύγω τη βιβλιοθήκη που έπεσε στο κρεβάτι. Βγήκαμε σαν τρελοί έξω και για μέρες μέναμε στα αυτοκίνητα. Βροχή, χαλάζι, να το ακούς όλο το βράδυ στην οροφή, δεν είχαμε νερό, φαγητό».

Για μία εβδομάδα έμειναν στο αυτοκίνητο. Μετά μεταφέρθηκαν σε ένα εξοχικό στον Καραβόμυλο, όπου ήταν πιο ασφαλείς, και μερικές εβδομάδες αργότερα επέστρεψαν δειλά στο σπίτι, αφού πατέρας και θείος είχαν ξεκινήσει επισκευές. Για δύο μήνες ήταν χωρίς νερό, στην αρχή εντελώς κομμένο και μετά που ήρθε, ακατάλληλο, με εντολές από τον δήμο να μην το χρησιμοποιούν. «Ακόμα πλένω τα δόντια μου με εμφιαλωμένο», λέει η Νίκη. «Για να πλύνουμε τα πιάτα, βράζαμε το νερό, μπάνιο δεν μπορούσαμε να κάνουμε. Ο τρόμος, όμως, ήταν το χειρότερο. Σε κάθε μικρή δόνηση πεταγόμουν έξω, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ, συχνά μας τηλεφωνούσαν και μας έλεγαν να βγούμε από τα σπίτια μας γιατί έρχεται ο μεγάλος. Στο σχολείο επιστρέψαμε μετά από ενάμιση μήνα και στην αρχή κάναμε μόνο απογευματινή βάρδια τρεις ώρες στο Επαγγελματικό Λύκειο, γιατί το σχολείο μας κρίθηκε κατεδαφιστέο. Κι εκεί όμως μάθημα δεν γινόταν, μας έκαναν μόνο ασκήσεις για τους σεισμούς. Τώρα που το σκέφτομαι, ήταν αστείο. Ξεκινούσαμε την άσκηση και μέχρι να χτυπήσει το κουδουνάκι που θα σήμαινε σεισμό, είχε κάνει ήδη 5-6 αληθινούς...».

Δεν ήταν οι καταλληλότερες συνθήκες για να συγκεντρωθείς, ακόμη κι αν είσαι τόσο συνεπής και οργανωτικός μαθητής όσο ήταν πάντα η Νίκη. «Δεν θέλω να μιλήσω μόνο για μένα. Ολα τα παιδιά του Ληξουρίου αξίζουν μπράβο, γιατί πάλεψαν και οι περισσότεροι πήγαν καλά. Ολοι στο ίδιο καζάνι βράζαμε. Πηγαίναμε σχολείο στα προκάτ που τοποθετήθηκαν στο γήπεδο δίπλα στην παραλία και σε κάθε βροχή πλημμυρίζαμε και δεν μπορούσαμε να προσεγγίσουμε τις τάξεις. Οταν τα σχολεία στην υπόλοιπη Ελλάδα ετοίμαζαν την πενθήμερη, εμείς παλεύαμε να πείσουμε το υπουργείο να μας δώσει ένα 0,5% των θέσεων στις σχολές για να μας βοηθήσει. Δεθήκαμε μεταξύ μας. Κάποια στιγμή, όμως, μετά το Πάσχα, συνειδητοποίησα ότι σε ένα μήνα δίνω εξετάσεις και κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί με τα δικά μου προβλήματα. Το 0,5% δεν είχε δοθεί ακόμα και δεν μπορούσα να βασιστώ σε αυτό. Κάναμε μια συζήτηση με τους γονείς μου και το πήρα απόφαση. Ο,τι έγινε έγινε, έπρεπε να στρωθώ». Και βέβαια, δεν το έκανε μόνη της. «Συζητήσαμε με τη μητέρα της, γιατί είχαμε θορυβηθεί», μου λέει ο κ. Μουρελάτος. «Φοβόμασταν και ψυχολογικά μην πάθει κάτι. Αποφασίσαμε να είμαστε κοντά της, να μην την πιέσουμε, αλλά να τη βοηθήσουμε. Να βάλουμε ένα πρόγραμμα, όπως η ίδια μας ζήτησε, και να προσπαθήσουμε να το εφαρμόσουμε. Ετσι κι έγινε. Για ένα μήνα πριν από τις εξετάσεις είχαμε αυστηρότατο ωράριο για κάθε μάθημα, για το πότε θα ξεκουραστεί, θα φάει, θα βγει μια βόλτα - χρειάζονται τα διαλείμματα. Ο αδερφός της ήταν ο βοηθός μας, δεν ενοχλούσε κανέναν, γελούσαμε γιατί λέγαμε πως, αν δεν ήταν και η γιαγιά, μπορεί να τον ξεχνούσαμε ατάιστο». Ο Διονύσης γελάει. «Τώρα που θα φύγει η Νίκη, να δω τι θα κάνω, που θα πέσουν όλοι πάνω μου», λέει με χιούμορ.

Η Νίκη μιλάει για το όνειρό της από εδώ και πέρα: «Το όνειρο ήταν πάντα η Ιατρική. Με αυτούς τους βαθμούς μπαίνω σε όποια Ιατρική θέλω, αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Δεν αγχώνομαι ποτέ, πόσω μάλλον τώρα. Θέλω να χαλαρώσω, να περάσω ένα όμορφο καλοκαίρι, να χαρώ με την οικογένειά μου. Και μετά σχολή, για ειδικότητα σκέφτομαι μήπως πάω στην Αυστραλία όπου έχουμε συγγενείς, μου μοιάζει ωραία ιδέα».