Πανσέληνος βαθιά...

Στον ύπνο μου χτες το βράδυ ένα παράξενο όνειρο ,  σαν εφιάλτης ,  με έκανε να ιδρώσω πολύ και να μεταφέρω στο πρωινό  μου ξύπνημα  όχι μόνο τη  θλίψη για τον  αποχωρισμό του ζεστού σεντονιού, όπως γίνεται συνήθως, αλλά και ένα φόβο γιατί έβλεπα –λέει- πως με κυνηγούσε  μία ‘συμμορία αλλοδαπών μεταναστών’  που ήθελαν να μου πάρουνε το κινητό μου, κι εγώ έτρεχα να γλιτώσω αλλά με  προλάβανε και αφού μου το βούτηξαν με έδιωξαν μακριά κι εγώ έμεινα με άδεια τα χέρια και δάκρυα στα μάτια όχι μόνο γιατί δε θα είχα τώρα κινητό αλλά και γιατί ο μπαμπάς που μου το είχε πάρει δώρο θα μου βάλει τις φωνές!

Για μένα αυτό είναι άδικο  σκέφτηκα  μέσα στον ύπνο μου, και δεν εξηγείται γιατί δεν τους έκανα τίποτα , από την άλλη όμως αυτοί δεν έχουνε και τίποτα να χάσουνε μόνο να κερδίσουνε ένα ακριβό λάφυρο που είναι και το καινούριο μου κινητό, το πιο τρομακτικό  όμως ήτανε πως με πλησίαζαν με μια άγρια χαρά  που δεν είχα ξαναδεί  ποτέ. Μόνο σε ένα αδέσποτο σκυλί τoν έχω ξαναδεί αυτό το μορφασμό,  μια μέρα που έβγαζα βόλτα το δικό μας καλομαθημένο σκυλάκι ράτσας.

Στην αρχή είχα φοβηθεί πάρα πολύ και  είχα πάει πάλι να το βάλω στα πόδια  αλλά ύστερα,  θυμάμαι, απομακρύνθηκε  το άγνωστο σκυλί  παρέα με μια μεγάλη συμμορία άλλων σκυλιών που κουνούσαν  την ουρά τους γαβγίζοντας δυνατά σα να γελούσαν με το πάθημά μου.

Η πόλη ξύπνησε για τα καλά. Πήρα κι εγώ το πρωινό μου και μετά έβαλα στην πλάτη μου την τσάντα  για το σχολείο , μπήκα στο αυτοκίνητό μας και ξεκινήσαμε . Σε όλο το δρόμο ήμουν σκεφτική όμως δεν είπα λέξη για το όνειρο ούτε στο μπαμπά ούτε σε κανέναν άλλο, και η μέρα ολόκληρη κύλησε κανονικά.

Άκουγα όμως και σήμερα, όπως και τις προηγούμενες ημέρες τον τελευταίο καιρό, τους άλλους γύρω να λένε διάφορα για τους Κούρδους  κι  όλους αυτούς που έχουν έλθει εδώ στην Πάτρα ,αναζητώντας ένα κομμάτι ψωμί μακριά από την πατρίδα και τις οικογένειές τους . Η διαφορά ήταν ότι αυτή τη φορά  το σύνδεσα με το όνειρο-εφιάλτη μου και δεν πολυμιλούσα ούτε και είχα και πολύ όρεξη για παιχνίδια ούτε γενικώς για κανένα μάθημα. Το μεσημέρι ο γυρισμός στο σπίτι με τα πόδια ήτανε όλο ανάμικτα συναισθήματα, που λένε. Αισθανόμουνα διάφορα, και φόβο και συμπόνια και αγωνία νομίζω, και άλλα πολλά…και σκεφτόμουνα μέχρι να φτάσω.

Παράξενο πράγμα η συμπόνια, είπα μέσα μου, τους καταλαβαίνω και τους λυπάμαι αυτούς τους ανθρώπους, αν και δεν τους ξέρω προσωπικά. Γιατί άραγε; Νιώθω,  έτσι όπως μας μιλάνε και οι καθηγητές στο σχολείο, πάνω σε αυτό με τους αλλοδαπούς στη Πάτρα  πως δεν είμαι ούτε πρόκειται να γίνω ποτέ  αυτό που λέμε ‘ρατσίστρια’. Από την άλλη όμως  είμαι κι αρκετά μικρή για να κάνω κάτι, στην πρώτη γυμνασίου πηγαίνω ακόμα! Βέβαια για να πω και την αλήθεια ίσως με βολεύει και λίγο αυτό, το ότι είμαι ‘μικρή’ και ‘δεν μπορώ να κάτι’, κάτι αποτελεσματικό για τους αλλοδαπούς, όμως δε βλέπω κανένα παιδί τις ειδήσεις να πήγε εκεί πέρα όταν γίνανε τα επεισόδια και τους βάλανε τη φωτιά και τελικά τους  διώξανε… όλο κάτι μεγάλοι μιλάγανε, οι πιο πολλοί εναντίον τους.

Μπορεί όμως με το να γράφω γι’ αυτούς μετά να το διαβάσει και κάποιος μεγάλος και μετά κάτι να γίνει πιο σοβαρό. Άσε που,  όπως μας λέει και η φιλόλογός μας, αξιοποιώ την ευκαιρία που μου δίνεται για να εξωτερικεύσω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου.

Η μαμά πολλές φορές που με ακούει να μιλάω για το ντύσιμό μου και που με νοιάζει τόσο πολύ κάθε μέρα π.χ. τι θα βάλω στο σχολείο με φωνάζει εγωίστρια και  λέει πως δε με νοιάζει τίποτα πέρα  από την καλοπέρασή μου. Κάποια στιγμή μόνη μου σκάρωσα κι ένα στιχάκι για να περιγράψω αυτή την «αναισθησία» που με χαρακτηρίζει, κατά τη μαμά.

‘ Είμαι παγάκι του σπιτιού , μέσα στον κόρφο

της ζεστής αδιαφορίας μου’

Όταν της το διάβασα μού είπε ότι κάτι της θυμίζει και συμπλήρωσε πως μπορεί να  έχω και ταλέντο, για αυτό και εγώ τώρα αποφάσισα να συνεχίσω την ποιητική μου έμπνευση συνδυάζοντάς τη με το χθεσινό όνειράκι μου.

Θα γίνει λοιπόν κάπως έτσι:

‘Εγώ δεν είμαι ρατσιστής, είμαι παγκάκι.

Σκληρό παγκάκι της βροχής,

κάτω στην παραλιακή, στο ξεροβόρι’.

Θα της το διαβάσω μετά να μου πει τη γνώμη της αλλά εν τω μεταξύ θέλω να τελειώσω αυτό που ξεκίνησα

Ευτυχώς που όλα ήταν ένα όνειρο και δεν κινδυνεύω. Το σπίτι μας είναι όντως μακριά από τη θάλασσα, που δίπλα της  όπως ακούω έχουνε φτιάξει τον καταυλισμό τους.

Το συμπέρασμά μου πάντως από όσα αισθάνομαι είναι πως δεν είμαι ρατσίστρια  εγώ-κι ελπίζω ποτέ να μη γίνω- κι ας είδα ένα τρομακτικό όνειρο με θέμα το ρατσισμό.

Εγώ θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου ως ένα καλό κι ευγενικό πατρινόπουλο, που πηγαίνει σε ένα ευπρεπές και σεβαστό Γυμνάσιο αυτής της πόλης, το οποίο βρίσκεται εδώ πιο πέρα, όπως πολλά άλλα κανονικά, συνηθισμένα και καλά παιδιά  στην ηλικία μου κάνουνε το ίδιο, και μένουμε όλοι μαζί σε αυτή τη γειτονιά που λέγεται Αρόη και είναι και γνωστό για το καλό και υγιεινό της κλίμα.

Αθώο πατρινόπουλο είμαι  και  εγώ λοιπόν, πολύ απορημένο που στο τραπέζι το μεσημέρι συχνά οι γονείς μου συζητούν πως είναι θλιβερό στην Αγίου Ανδρέου να  βλέπουμε τους μετανάστες να τουρτουρίζουνε και να περνάει ο καθένας να τους διαλέγει όπως διαλέγουνε το κρέας και  μετά από το χορταστικό γεύμα πάμε για ύπνο (όχι οι Κούρδοι, οι γονείς μου κι εγώ). Μήπως γι’ αυτό είδα αυτό το όνειρο; Νιώθω αυτό που λέμε τύψεις που εμείς έχουμε απ’ όλα;

Πριν από λίγο καιρό έβγαλα και  αστυνομική  ταυτότητα! Στις τσέπες μου μέσα, όταν βγω από το σπίτι για να πάω βόλτα με τις φίλες μου τα Σάββατα, την κρατώ με σιγουριά. Είναι μου είπανε  εκείνο το στοιχείο  που επιβεβαιώνει από εδώ και πέρα πως μεγάλωσα αλλά εγώ  θαρρώ πως  αυτό το πλαστικοποιημένο γαλαζιάκι  σιγουρεύει  την υπεροχή μου απέναντί στους …Κούρδους κι όλους αυτούς που είπαμε παραπάνω.

Αυτοί από ότι ξέρω δεν έχουνε τέτοιο, ούτε τα παιδιά τους. Μήπως αυτό με φοβίζει τελικά και τους είδα στον ύπνο μου;

Αυτό το ‘γαλαζιάκι’, η ταυτότητα,  τώρα μού έφερε στο μυαλό μου και  τη γαλανόλευκη σημαία μας , το σύμβολο της τεράστιας παράδοσης της πατρίδας μας. Αυτό το σύμβολο που κρατάει στις παρελάσεις ο καλύτερος μαθητής του σχολείου αλλά πέρυσι πάλι δεν τη δώσανε  σε ένα αλλοδαπό μαθητή σε κάποιο Λύκειο, είπανε οι ειδήσεις. Κι ας είχε βγάλει αυτός τον καλύτερο βαθμό από όλους τους συμμαθητές του σε κείνο το σχολείο. Νάτη και πάλι  να με βασανίζει αυτή η απορία με το όνειρο!

Η οικογένειά μου κι εγώ παρακολουθούμε ειδήσεις, είμαστε ‘μέσα στα πράγματα’,  ακούμε ακόμα  στο ράδιο τραγουδάκια που είναι γραμμένα με όμορφους στίχους και ωραία μουσική, ενημερωνόμαστε πολύ συχνά, σχεδόν  κάθε ώρα  από το μεσημέρι κι έπειτα και από το internet και από την τηλεόραση για όσα γίνονται στην πόλη μας , στη χώρα μας, στον κόσμο μας .

Φταίω εγώ, ρώτησα τελικά το μεσημέρι στο τραπέζι, που υπάρχει αυτό το πρόβλημα με τους μετανάστες; Και περιέγραψα το όνειρο που είδα, δεν μπόρεσα άλλο να κρατηθώ, θα έσκαγα. Κι αν δε φταίω τότε γιατί μου χαλάσανε τον ύπνο μου; Γιατί να υπάρχουνε αδέσποτα σκυλιά και  να μου χαλάνε τις βόλτες που κάνω με το Νίνο μου;(το όνομα του σκύλου μας);

Οι δικοί μου είχανε έτοιμες απαντήσεις. Από τα πολλά που μου είπανε  για να είμαι ειλικρινής άκρη δεν έβγαλα και συμπέρασμα ξεκάθαρο. Κράτησα όμως  κάτι πως «πρέπει να τους φροντίσει το κράτος» και πως «εμείς όμως δε πρέπει να είμαστε ρατσιστές».

Κι αν στο σπίτι αυτές οι απαντήσεις με κάλυψαν προς το παρόν, τα ίδια ανάποδα άκουσα και στο σχολείο μου και σα να μην έφτανε αυτό ύστερα προστέθηκε κι άλλη μία απορία να ταλαιπωρεί το μυαλό μου. Αν δε ζούνε καλά αυτοί οι άνθρωποι εδώ που ήλθανε γιατί δε φεύγουνε να πάνε παραπέρα; Απαντήσεις πολλές πήρα αλλά  αυτό το « λαθραίοι»  με μπέρδεψε για καλά.

Πάντως εγώ τελικά ένα έχω να πω: ποιος σας είπε να έχετε γεννηθεί στο Κουρδιστάν και στα…Ιμαλάια και στις Ινδίες καημένοι και ταλαίπωροι ανθρωπάκοι μου; Και καλά που γεννηθήκατε εκεί πέρα, μετά γιατί φεύγατε; τι να σας κάνω τώρα εγώ; Σας παρακαλώ λοιπόν μην ξαναεμφανιστείτε σε όνειρό μου…

Βλέπετε εγώ δεν είμαι ρατσίστρια, όπως πρέπει να μην είμαι, και γι αυτό παλεύω όχι μόνο να το λέω αυτό και να επαινούμαι στις συζητήσεις. Επιπλέον προσπαθώ με πάθος για την καλή βαθμολογία μου που θα μου εξασφαλίσει στο μέλλον μια  εργασία καλύτερη από αυτή που κάνει η θεία μου που την τρώει η ορθοστασία στο κομμωτήριο τόσα χρόνια και που πληρώνεται κι ελάχιστα.

Εσείς τώρα, καλοί μου μετανάστες,  μάλλον θα πάτε  για μεροκάματο σε κάποια οικοδομή σήμερα που έξω ρίχνει χιονόνερο και θα σας δώσει το αφεντικό σας  15 ευρώ το πολύ, κι άσε που μπορεί και να μη σας διαλέξει κανένα αφεντικό σήμερα κι έτσι να μείνετε νηστικοί και γι’ αυτό να κλέψετε από κανένα σούπερ μάρκετ για να φάτε.

(Να μάλλον αυτό θα είχα ακούσει να λένε και φοβήθηκα πως θα μου κλέψουνε το ακριβό μου κινητό να το πουλήσουνε κι έπειτα να πάνε να αγοράσουνε τίποτα να χορτάσουνε. Και τους είδα στο όνειρο).

Πάντως ευτυχώς που το κινητό μου δεν το έχασα τελικά, είναι ακόμη στη θέση του, στην τσέπη του παντελονιού. Νυστάζω όμως μετά από μια κουραστική μέρα, πάω για ύπνο, ελπίζω να μην ξαναδώ τέτοιο παλιο-όνειρο.

Καληνύχτα Ελλάδα.