Τα Σάββατα του Γουίλιαμς

Από τις πιο νοσταλγικές μέρες τα Σάββατα. Η μέρα της ξεκούρασης, η μέρα της ενασχόλησης με πράγματα αγαπημένα, η μέρα που στο μεσημεριανό τραπέζι καθόμαστε λίγο παραπάνω. Γι αυτό άλλωστε, τα κανάλια παίζουν μεσημεριάτικα, αμερικάνικες ταινίες που έχουν κάτι από την ανάλαφρη διάθεση της μέρας αυτής.

Μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές φυσιογνωμίες αυτών των ταινιών ήταν ο Ρόμπιν Γουίλιαμς. Ο άνθρωπος διέσχιζε το χρόνο ανάμεσα στην παιδικότητα και την ενήλικη ζωή, καθώς πηγαίνουμε από την κουζίνα στο σαλόνι.

Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς, ο άνθρωπος με τη μοναδική αυτή όψη. Τα βαθουλωτά μάτια, τα λεπτά χείλη που σαν λάστιχο τεντώνονταν σε κάθε του γέλιο, το αστείο του πιγούνι, η χαρακτηριστική μύτη. Όλο αυτό το σύμπλεγμα των χαρακτηριστικών «φιλοξενούσε» στοργικά εκείνο το αξεπέραστα ειλικρινές βλέμμα του. Εκείνο το βλέμμα που μιλούσε κατευθείαν στη ψυχή όλων, μα περισσότερο σε κείνην των παιδιών. Γιατί όπως λέει και ο Σαββόπουλος, «πώς να κρυφτείς από τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα». Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι μικροί μπορούσαν – και μπορούν- να δουν στα μάτια του Γουίλιαμ ένα μεγάλο παιδί, ένα ιδιαίτερο πλάσμα που αντίκριζε την πραγματικότητα με παιγνιώδη τρόπο, λες και την έβλεπε πρώτη φορά. Αυτή η παιγνιώδης αθωότητα προσπαθούσε να διευρύνει τα όρια παρόντος, να συντρίψει το προκαθορισμένο, να ανατρέψει το σύνηθες σαν τις ενδόμυχες ευχές των παιδιών, κάτι να τύχει και να μην πάνε σχολείο μια μέρα.

Βέβαια, κάθε άνθρωπος που αντικρίζει έτσι τη ζωή, παλεύει ταυτόχρονα και με πολλά στοιχειά. Το πιο μεγάλο από αυτά ήταν το πως μπορεί να χονευτεί όλος αυτός ο παραλογισμός γύρω μας. Το χιούμορ ήταν μια σίγουρη λύση. όταν τελείωνε αυτό όμως, ο Γουίλιαμς μπορούσε να σε κάνει πιο εύκολα να βουρκώσεις, με πολύ πιο ορμητικό και ατίθασο τρόπο

Αγαπημένε Ρόμπιν Γουίλιαμς, θα σε θυμόμαστε πάντα τα απομεσήμερα του Σαββάτου. Με αγωνία θα σε βλέπουμε, στο Τζουμάντζι, να τα βάζεις με τα θηρία της ζούγκλας, με τρυφερότητα και κρυφή ελπίδα να έκανε και ο δικός μας πατέρας τις δικές σου κωμικοτραγικές υπερβολές, στην Κυρία Ντάουτφαιρ. Τέλος, θα σε θυμόμαστε με τεράστια νοσταλγία κάθε φορά που θα λες στους μαθητές σου, στον Κύκλο των Χαμένων Ποιητώ,ν να «αδράξουν την μέρα».